In 2002 debuteerde Wim Helsen met de solovoorstelling ‘Heden Soup!’. Die show is flink bejubeld, niet alleen door het publiek, maar ook door de analytici van de humor. Hij won er gelijk de VSCD cabaretprijs ‘Neerlands Hoop’ mee. Met ‘Bij mij zijt ge veilig’ moet dus duidelijk worden of hij deze hij deze hoop kan waarmaken.

Zittend op een kist waarin grote bands hun boxen meenemen op tournee begint zijn show met een spijtige mededeling. ‘Ik ben alleen naar hier gekomen, zonder mijn vrouw, want die is dood.’ Met gebogen hoofd somt hij mooie eigenschappen over haar op. Dat ze zo lief was, zo zorgzaam, zo mooi en zo beschermend…..op het beklemmende af en dat hij daar zo gek van werd. Zo was de toon gezet voor een avond absurde humor, die niet al te serieus genomen hoeft te worden. Wat betreft boodschappen en moralisme.

Het typetje dat de leidraad vormt in deze voorstelling is een machtswellustige narcist. Tijdens de show wordt de wereld verwoest en alleen de salamanders en zo’n 2000 Luxemburgers blijven over. Helsen werpt zich op als Messias van zijn publiek en benoemt zichzelf tot oppervlag. Ja ja. Hij betrekt het publiek bij deze act. Hij maakt zelfs een toeschouwer op de eerste rij tot tegenspeler in een rollenspel waarin hij een plan smeedt om iedereen in de zaal aan de ondergang te doen ontsnappen. Ene Jasper was de lul en met hem verliet hij uiteindelijk de zaal om buiten te gaan kijken of de Apocalyps daadwerkelijk had plaats gevonden. Eerder dan Jasper kwam Helsen terug op de bühne. Daar hitste hij het publiek op om Jasper te eren bij terugkomst. Met de volledige medewerking van het publiek leek het of Helsen wilde zeggen: ‘Kijk, zo makkelijk gaat dat dus.’

Hoewel het knap was opgebouwd was het toch een beetje irritant. Het typetje was te absurd om serieus te nemen. En de absurde kant van Wim Helsen is juist hilarisch. Zeker in combinatie met zijn acteertalenten. “Wat kleren betreft… heb ik deze aangetrokken” zegt hij in een pose waarin hij ongemakkelijk zijn outfit toont. Ook knap grappig: Een uitvoering van Vader Jacob met als instrumenten drie vossen van uiteenlopende leeftijd, een schaap, een nest net uit het ei gekropen vogels en uiteindelijk een varken.

De vrouwen waar hij het meest van houdt zijn niet de perfecte vrouwen, maar meer de vrouwen die ‘zulke kleine borsten hebben dat je ze wel in de ogen aan móet kijken’. De vrouwen die gehoorzaam zijn, die onderdanig zijn en die met een onzeker blik durven zeggen: “Ik weet niet zo goed hoe ik deemoedig moet kijken’, terwijl ze hem pijpen.

Toeschouwers mogen blij zijn dat ze naar Helsen toe zijn gekomen. Aldus Helsen. Er zijn ook mensen die in wachtkamers zitten, bij dokters. En het is maar goed ook, dat die mensen niet in de zaal zitten en iedereen een beetje onder hoesten. ‘Om die mensen op te vrolijken ga ik wel eens naar zo’n wachtruimte en dan ga ik naast een mevrouw zitten en knoop een gesprek aan.

“Wat vindt u van dat schilderij daar?”

“Mooi.”

“Dank je.”

En dan til ik zo mijn knie op en zeg tegen die mevrouw: “Ik heb kniekanker”.

“Oh, echt waar?”

“Nee”, zeg ik dan en hijs mijn broek tot over mijn knie op, zodat de tekening van een gezwel die ik erop heb getekend zichtbaar wordt.’

Tegen het einde van de voorstelling etaleert Wim Helsen nog eens zijn humoristische lichaamstaal in de vorm van een dansje, bovenop de kist, waarin zijn in zeven stukken gehakte vrouw opgesloten moet zitten. Zo doet hij althans geloven. Het dan wel tegen de tijd dat het wel zo’n beetje leuk is geweest. Het is een lange zit, zeker met het voorprogramma van Henk Rijckaert, die ervoor zorgt dat elke hoofdact de show steelt, behalve als hij deze zelf doet.

Als je in de gelegenheid bent, moet je zeker een keer gaan kijken. ‘Bij mij zijt ge veilig’ gaat al vanaf 2005 langs kleine en grote theaters en die tour komt aan zijn eind, dus een bezoek hieraan zal lastig worden. Maar Helsen heeft zijn naam gevestigd en een volgende voorstelling kan zonder aarzeling bezocht worden.