Een verhaal over de voorloper van MSN en ICQ
Allemaal hadden ze een bakkie, net als de vrachtwagen chauffeurs.
Lekker na schooltijd met elkaar ouwe hoeren, lachen hoor zo’n bakkie.
Maar ik mocht er natuurlijk weer geen één.
En ik had nota bene al plannen voor een radio programma over mijn bakkie.
In de klas had iedereen het over kanalen waar ze op te horen waren, sommige hadden zelfs eigen Skipkaarten.
Kaarten ter grote van een aanzichtkaart waar hun Skipnaam op stond met een tekening of foto.
De Skipnaam was de naam die men gebruikte op het kanaal.
Ik had dan wel geen bakkie en was dus nergens te bereiken, ik maakte wel een Skipkaart, mijn Skipnaam ben ik helaas vergeten, of die heb ik waarschijnlijk verdrongen.
Ik bracht mijn kaart naar patatzaak Broodje Gambler, waar allemaal gedrukte Skipkaarten aan de muur hingen, die van mij viel dus erg op, helaas.
Want op school lagen ze in een deuk, welke eikel had er nou een Skipnaam met een zelfgemaakte kaart die niet eens gedrukt was en geen bakkie, dat was ik dus.
Mijn vriendje Edwin, skipnaam de Hulk, had medelijden met mij, en zei dat ik die middag wel bij hem kon komen om op zijn bakkie te ouwe hoeren.
Nou ik huppelde natuurlijk naar huis met mijn neus in de wolken.
Al snel zat ik achter de Hulk klaar om mijn Skipnaam te lanceren.
De Hulk zat populair met van alles en iedereen te babbelen, en kwam er na een uur of twee kwetteren achter dat ik er ook nog was.
Een heel stuk minder enthousiast, gekrenkt tot in mijn haarwortels, ik vond het eigenlijk bar saai, deze oude vorm van MSN.
Toch deed ik een poging, mijn gesprek was met een aardige vrachtwagen chauffeur, ik vroeg waar hij reed en zulke onzin.
Na een minuut of twee zei de Hulk dat hij moest eten, en of ik weg wilde gaan.
Woest was ik nu, ik duwde de Hulk weg, hij knalde met zijn blonde bol tegen zijn hoogslaper aan, en jankte.
Ik nam wraak door de aardige vrachtwagen chauffeur flink uit te schelden, die natuurlijk dacht dat ik de Hulk was.
Terwijl ik wild en boos in dat bakkie zat te blèren kwam de moeder van de Hulk op het gejank af.
Ik zag haar niet en gooide de meest gore woorden die ik rijk was naar het hoofd van de vrachtwagen chauffeur.
Aan mijn oor trok de moeder me weg van het bakkie, ze was helaas een goeie vriendin van mijn moeder, ze belde mijn moeder op, dat ze mij moest komen halen.
Huilend zat ik naast de nu gemeen lachende Hulk te wachten op mijn moeder.
Die was woest, en zei dat ze nog van plan was geweest een bakkie voor me te kopen, maar dat ik die nu wel kon vergeten, door mijn tranen heen zag ik de Hulk zijn tong naar me uitsteken.
Wat dachten ze wel, ik wilde helemaal geen bakkie meer.
Natuurlijk was de volgende dag op school een ramp, want de Hulk had uitgebreid verslag gedaan over mijn optreden.
Na wat stompen op de Hulk zijn bek, kon ik weer eens na blijven, Breekie breekie breek.
Breekie breek 2
Het nu volgende was ik in mijn vorige verhaal over zend bakkies nog vergeten, en echt dit is in mijn ogen geweldig te noemen.
Zeker als je geen bakkie had, en er toch op deze manier mee te maken kreeg.
Het gebeurde laat op de avond, ik luisterde naar een plaat, en viel in slaap.
Ik werd wakker van gepraat, en dacht dat het mijn ouders waren, maar nee, die sliepen al.
Het gepraat kwam uit mijn luid sprekers.
Ik hoorde een man en een vrouw met elkaar praten over een bakkie.
En het aller mooiste was wel dat ik wist wie de vrouw was.
Het was Jannie een buurvrouw van verder op in de Havenstraat.
Zij runde met haar man nachtclub Lucky luke.
Ik ging om met haar drie zonen.
Buiten deze zonen had Jannie ook nog drie dochters.
Vaak stond ik voor Luky luck naar Nederlands talige seks plaatjes te luisteren met Eén van haar zoons.
Het was dan in de middag als Lucky luke werd schoongemaakt.
Nummers als bijvoorbeeld:”een beetje geld voor een beetje liefde”, “ Mijn vriend man die heeft een korte keu, maar mijn vriend die heeft een lange”, “vader wat klotsen je ballen”, geen Wereld hits, maar wij lagen krom daar in de portiek van de Lucky luke.
Jannie zat de kerel op haar bakkie op te geilen en ze maakte geheime afspraakjes, iedere avond zette k mijn stereo aan om de gesprekken af te luisteren.
Sterker nog ze wonden mij in die tijd best op.
Aan haar zoons vertelde ik er met de grootste moeite nooit wat over, en ik had medelijden met hun vader.
Die altijd stoere grappen maakte, die opeens veel minder stoer over kwamen.
Na een tijdje hielden de gesprekken van Jannie en haar lover opeens op.
En niet veel later wist ik waarom, ze had haar man verlaten.
En ik was de getuigen dankzij mijn luid sprekers.
Iets waar ik niks mee kon, maar ik had er van genoten, dat zeker.
