Op de Oostkousdijk te Delfshaven kunt u op het moment dat ik deze tekst intik nog steeds een biertje gaan drinken.
Nee zie het niet als een aanrader mijnerzijds, want ik zou bijgod niet weten wat er daar binnen afspeelt.
Voor het laatst dat ik er kwam rukte ik mij nog drie maal per dag af, laat ik er niet omheen gaan draaien het was in 1988 dat ik er voor het laatst kwam.
Zou het er nu nog zo uit zien, dan moet u er inderdaad een pintje gaan vatten.
Wat een unieke kuttent was dat………
 
Axummieten leven in de hooglanden van Ethiopië in de buurt van de Rode zee. Axum is een christelijke plaats waar uiteraard de Axummieten vandaan komen.
Twee van die Axummieten, misschien wel meer maar die doen er even niet toe, Adamu en zijn lieftallige altijd breed glimlachende vrouw Aster besloten een cafe te beginnen.
Neeeeeeeeeeee, niet in Axum, maar in Delfshaven.
En ze besloten dat heel origineel niet Delfshaven maar Axum te dopen.
Ze maakte er zelfs een cafe restaurant van.
Ze hadden toen duidelijk nog geen internet waar ze net als ik voor het stukje hierboven over de Axummieten wat informatie konden vinden over Delfshaven.
Laat ik het zo zeggen het Delfshaven waar Zeeheld/rover Piet Hein werd geboren aan de Voorhaven, dat had leuk en enigszins cultureel slim geweest.
Maar de Oostkousdijk was eigenlijk niet echt een leuke plaats voor een Ethiopisch café.
Maar goed het zat er altijd vol, niet in het restaurant gedeelte, maar wel in het café.
Voor zover ik het mij kan herinneren werd er altijd muziek gedraaid van de mollige pianist Fats Domino.
Eerdaags zal er wel een doods bericht groot uitgemeten met terug blikken op TV te zien zijn. Raar toch dat men mensen weer tot leven roepen als ze net hun laatste adem hebben uitgeblazen.
 
Ik vond het contrast van Fat’s (doe even amicaal of ik Fat’s heb gekend) zijn swingende rock and roll en de magere aan de bar hangende Axummieten erg gaaf.
De Axummieten hadden veelal geen aandacht voor de Delfshavense jeugd die ook in het café vertoefde.
Gelukkig verstonden ze niet hoe ze belachelijk werden gemaakt met vervelende moppen over de hongersnood ramp die hun land net te boven was gekomen.
Ik poolde er meestal, of zat van achter een glas cola naar meisjes te gluren, en te fantaseren wat er allemaal had kunnen gebeuren als ik er eens met een zou spreken, en we samen naar haar huis gingen, ik was me dus meestal de pleuris aan het vervelen.
We, ik en mijn vriend Ricardo die bij nader inzien wel iets weg heeft van een opgebleekte Fat’s Domino, kwamen er vaak voor we gingen stappen.
Van Domino in Axum naar Acid in Nighttown, nog steeds vind ik het heerlijk om naar totaal verschillende muziek soorten te luisteren en mezelf te verwarren.
Zo nu en dan was er een dans avond in Axum, dan stond er een Axummiet achter twee draaitafels geweldige soul te draaien.
Het was meestal muziek om heerlijk op te slijpen.
Dat wil zeggen het leek me heerlijk om een beetje legaal droog te neuken op goede soul muziek.
Ik stond bijna altijd in een hoekje naar het tafereel te kijken.
Ricardo had nooit zo’n moeite met het dansen.
De halve bar bestond uit zijn grote Antiliaanse familie, dan nog een kwart van zijn Nederlandse familie en de rest was aanhang.
Een keer stond hij met Frau Wilwel te slijpen, ja haar echte naam heb ik van deze vette Duitse “wil wel”, nooit gekend.
Ricardo was zoals in de regel bezopen en hing over haar heen.
Ze kuste hem geil, of iets wat daar voor door moest gaan op zijn mond.
Niet veel later hing de pik half stijf van de niets vermoedende Ricardo uit zijn broek.
Er werd wat afgelachen, gênant inderdaad.
Ricardo en zijn aanwinst Frau Wilwel verdwenen.
Naar uit bleek om eens flink te neuken vertelde hij later.
Dagen durfde hij niet meer buiten te komen, toen hij had vernomen dat Frau Wilwel de vrouw van Hakbijltje was, een Surinaamse drugsdealer die altijd met juist ja een hakbijltje opzak liep.
Pas toen Ricardo hoorde dat Hakbijltje bij Dris een Marokaanse vriend van ons zijn nekslag ader had doorgeslagen, en daarvoor vast zat, kwam hij weer buiten.
Ik vermaakte mij om het gezicht wat Ricardo trok toen hij met nuchtere hersens Frau Wilwel tegen een arme moeilijk kijkende Axummiet stond aan te rijden, hij verdween bijna tussen haar enorme vette dijen.
Levendig mens Frau Wilwel dat zeker.
 
Een dansavond later trok ik de stoute schoenen aan en vroeg aan een meisje die ik al vele malen met mijn ogen had uitgekleed, en beschaamd weer had aangekleed of ze met me wilde dansen.
Nou met een glimlach sprong ze van haar stoel en begon me oraal te bevredigen, nee dat is niet helemaal waar, we gingen dus slijpen.
Ze was van Surinaams Javaanse afkomst, tenger en ze geurde erg lekker.
Ze droeg een roze jurk, die toen al antiek geweest moet zijn, maar haar deed stralen als een prinsesje.
Ze vertelde me van alles onder het dansen, terwijl mijn vrienden zal ik maar voor de duidelijkheid zeggen met hun duimen omhoog naar me zaten te wenken.
Ik negeerde ze, en luisterde naar het prinsesje.
Ze vertelde dat ze altijd vlinders in haar buik kreeg als ze me zag.
Als antwoord gaf ik, dat ik dat ook altijd bij haar had, en dat was een leugen omdat dit de eerste keer was dat ik haar had opgemerkt.
Inmiddels gingen de gebaren achter de rug van mijn prinsesje wat verder.
Leen stond neuk bewegingen te maken, Leen zit op het moment dat ik hier aan dit spannende verhaal bezig ben vast, omdat hij in de Schiebroekse Albert Hein zijn maatje de hersens uit het hoofd schoot.
Naar bleek was dit niet de bedoeling van Leen, maar kwam het geheel voort uit een bedreiging omdat de nu hersenloze vriend van Leen, avances had gemaakt naar de vrouw van de blijkbaar boze Leen.
 
In die tijd was hij mij dus nog aan het vervelen met zijn neuk bewegingen.
De prinses begon met haar kruis wat over mijn bovenbeen te wrijven, wat ik niet als ongewenst intimiteit beschouwde.
Net toen ik aan het bedenken was wat voor seksueel interessants ik kon doen sloeg Ricardo de deur open, en bijna tegen ons aan.
“Lul kan je niet uitkijken” riep ik beledigd.
Maar hij begon gelijk met vragen te stellen aan mijn inmiddels uit gedanste prinses te stellen.
“Hoe gaat het met Memed” hoorde ik hem vragen, ik stond klaar om snel door te gaan met waar ik gebleven was.
Toen drong tot me door dat de rare bekken die Ricardo trok een waarschuwing waren, omdat Memed het niet leuk zou vinden als ik zijn vriendin, mijn prinses dus zou versieren.
Ik heb haar na deze dans nog lang lopen ontwijken, lafaard.
 
In deze tijd deed ik ook fanatiek aan hardlopen, en op een avond zat ik daar in gezamenlijk gebrekkig Engels met Belaine densimo te kletsen, hij zou een dag later in de Rotterdam Marathon het Wereld  record lopen.
Ik had geen idee met wie ik had zitten praten, tot dat hij die zaterdag naar dat fenomenale record toe liep, en ik hem gillend van vreugde herkende.
Belaine bleek een vriend van Cafe Axum eigenaar Adamu.
 
De laatste keer dat ik in Cafe Axum was, stond ik Rien een junk te pesten.
Hij stond te gokken, en ik lachte hem steeds uit als het mis ging.
Hij waarschuwde me niet, gelijk had hij, want welke idioot weet niet dat hij een gokker geen loser moet noemen, ik zei de gek dus.
Hij werd steeds roder, en voor ik het wist sneed hij met een mes langs mijn bovenbeen.
Gelukkig niet erin, maar het was een behoorlijke wond.
Ik sloeg hem met zijn kop tegen de gokkast, waar een barst inkwam.
Zijn gezicht bloede als een rund.
Een andere bezoeker zag het mes in de hand van Rien, pakte hem op en gooide hem door het raam, terwijl de deur gewoon open stond.
Ik besloot de benen te nemen, en besloot me maar niet meer in Café Axum te gaan vervelen, en junkies te pesten.

Array
(
)