| j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
| 1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
| 2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
| 3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
| 4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
| 5 | 18 | 31 | 44 |
Vijfentwintig jaar is hij pas. Toch heeft het ondernemerschap en hard werken hem al een zeer tevreden man gemaakt. Uit zijn mond geen verhalen over hoe je snel rijk wordt. Of zoveel mogelijk verdient. Maar wel over werken. Hard werken. En ondernemerschap. ,,In essentie is ondernemen heel simpel: breng vraag en aanbod samen, maakt niet uit van wie of wat. Als je daarmee ook nog eens mensen in je omgeving kunt helpen, is dat helemaal mooi."
Ciftci betekent in het Turks niets meer dan boer. Eigenlijk heet hij dus gewoon Murat de Boer. ,,In Turkije werden achternamen in 1923 door Atatürk verplicht", zegt Murat. ,,Voor die tijd heette iedereen zoon van Okan, of zoon van Murat. Mijn voorouders waren destijds boer in Posof, een plattelandsdistrict in de provincie Ardahan, het uiterste noordoosten van Turkije, tegen de grens met Georgië. In de jaren zestig en zeventig is een groot deel van de familie vandaar uit over Europa uitgezworven: Stuttgart, Antwerpen, Istanbul, Utrecht.
Mijn opa ging als eerste. Hij woonde tien jaar alleen, in de Kanaalstraat in Utrecht. Toen verhuisde hij naar Maassluis, omdat hij in Utrecht geen werk meer had. Ook mijn ouders en mijn oma kwamen toen over. Ikzelf ben daar verderop geboren," zegt Murat terwijl hij een beweging naar de noordkant van het marktpleintje van Maassluis maakt.
,,Mijn ouders hebben altijd hard gewerkt. Ze zijn nog jong, mijn moeder drieënveertig, vader is vierenveertig. Beiden hebben lichamelijk zwaar werk gedaan en betalen daar nu de tol voor. Mijn vader werkte in de fabriek van Lely, aan de Weverskade. Daar maken ze landbouwmachines. Zwaar werk. Hij hield er rugklachten en een nekhernia aan over. Toen kreeg hij ook nog eens suikerziekte. Vijfentachtig procent arbeidsongeschikt is hij nu.
Mijn moeder begon als hulp in een wasserette. Tot haar polsen kapot waren. Na twee operaties is ze voorzichtig gaan schoonmaken, in een basisschool. Tegen het advies van de arbodienst in. De directeur daar viel het op dat ze zo goed met kinderen om kon gaan, goed Nederlands sprak. Hij had nog een kleuterjuf nodig. En zo geschiedde.
Mijn ouders waren dus harde werkers. Ze hebben zo ook mijn school kunnen betalen.
Die instelling heb ik van hen meegekregen. Dat is soms wel eens anders dan de jeugd van tegenwoordig. Die weten niet altijd meer wat ze willen, zijn dus ook minder gemotiveerd om door te zetten. Dat vind ik ontzettend jammer, en vanuit mijn eigen situatie, probeer ik wat voor deze generatie te doen.
Mijn ouders konden mijn studie betalen. Wel heb ik zelf ook altijd bijbaantjes gehad. Daar verderop bijvoorbeeld, bij shoarmazaak de Pyramide. Niet dat ik altijd een goede leerling was hoor. Ik bleef zitten in groep zes van de basisschool. Gezeik met leraren en zo, je kent het wel. Na VBO-verkoop, heb ik MBO bedrijfsadministratie gedaan. Na twee jaar zag ik daar te weinig uitdaging in en ben er ’s avonds HBO Small Business en Management bij gaan doen. Dat was erg druk. Twee examens tegelijk, ’s ochtends en ’s avonds. Later heb ik op sollicitatiegesprekken nog wel eens ongeloof ontmoet, zo van: ,,Heb jij allebei die diploma’s echt tegelijkertijd gehaald?" Ja dus.
Na mijn studie ben ik als baliemedewerker begonnen bij de DHB bank, een Turks Nederlandse bank. Na een half jaar kon ik daar accountmanager worden. Mede omdat ik vloeiend Nederlands sprak. Ik heb daar veel geleerd, mijn product de ,,Turkije Hypotheek" liep niet en ik ben dus toe aan een andere uitdaging.
Ik ben eigenlijk sinds mijn achttiende al bezig geweest om een geschikte partner en een paar goede ideeën te vinden om als zelfstandig ondernemer te beginnen. Die heb ik inmiddels gevonden, na wat vallen en opstaan.
Ondertussen houdt Murat de berichten op het forum in de gaten. ,,Je hebt namelijk altijd van die gastjes die mensen allerlei ziektes toewensen. Die gooi ik er dan van af."
Maassluis Gekkenhuis is een bijzonder project van Murat. Of: www.msgh.nl. Het is een virtuele ontmoetingsplaats voor jongeren. Ze kunnen er films en series bekijken, muziek uitwisselen, chatten, maar ook vacatures bekijken en tips voor sollicitatiegesprekken lezen. Het initiatief kwam van Murat, de site wordt inmiddels onderhouden door vier zestien en zeventienjarige jongens.
Vorige week ontstond er ophef over de site omdat het AD berichtte over een ruzie tussen jongeren uit Maassluis en Rozenburg, die verbaal werd uitgevochten op MSGH. Hoewel Murat de kwetsende opmerkingen direct verwijderde, plaatste het AD een tamelijk tendentieus stukje op haar site, waarin de ergste teksten in geciteerd werden. Die teksten hebben, volgens Murat maar heel even op MSGH gestaan. Hij betreurt het dat het AD nu alsnog een podium biedt aan geluiden waar Murat zijn site juist niet voor wilde lenen. ,,Je hebt mensen die zeggen, publiciteit is publiciteit. Maar dit soort publiciteit wil ik liever niet.’’
Murat demonstreert hoe hij Rosso, straattaal voor iemand uit Rozenburg, die beledigende opmerkingen heeft gemaakt, van de site bant en zijn opmerkingen verwijderd.
MSGH is drie maanden in de lucht, maar populair. De maand maart telde meer dan 7000 unieke bezoekers, gemiddeld een kleine 300 per dag. Murat vindt dat waanzinnig veel. Wat wil hij ermee? ,,Ik wil weten waar de jeugd mee bezig is. Als ondernemer, maar ook als iemand die bezorgd is over de jeugd van tegenwoordig. Daarom moet ik samen met deze jeugd iets doen. Bovendien kom je zo gasten tegen met waanzinnig veel talent, die je nog eens kunt gebruiken.
De site is gebouwd door vier jongens van zestien en zeventien jaar. Op school doen ze het niet zo goed. ,Ze hebben een grammatica van lik me reet. Maar ze zijn wel waanzinnig goed in het bouwen van websites. Tekin66, de jongen die MSGH zijn huidige vorm heeft gegeven, kan bijvoorbeeld zoveel dingen met multimedia, veel meer dan ikzelf."
,,Op een gegeven moment kwamen een aantal van die jongens naar me toe. Murat, we willen een feest geven. Ik zeg, dat is goed jongens, trek je agenda’s, we gaan vergaderen. Ik heb ze een taakverdeling gegeven, gezegd dat ze moesten uitzoeken hoe het met gemeentelijke vergunningen zat, dat ze sponsors moesten werven, dj’s regelen, flyers drukken en reclame maken. Ik zat er dicht bovenop, maar wilde ze de kans geven iets te doen.
Op 23 december was het feest. Planning was van 17.00 tot 23.00. Nou, om acht uur kon het feest worden gesloten. Drama. Het werd veel te druk, er ontstonden opstootjes. Waarom? Iedereen had zich aan zijn taak moeten houden, maar ging zich met meer dan zijn eigen dingen bemoeien. Als er iemand met drugs naar binnen kwam, gingen ze die jongen zelf aanpakken in plaats van naar mij en mijn uitsmijters toe te komen. Allemaal wilden ze hun vrienden gratis naar binnen loodsen. Enzovoort.
Een paar weken geleden wilden die jongens weer een poging wagen. Zei zeiden: ,,Murat, we hebben geleerd van onze fouten. Ik zei, OK, ga je gang, maar ik bemoei me er nu minder mee. Hadden ze achteraf flyers gedrukt met sponsoren erop die nog niet hadden toegezegd. En die dus ook helemaal niet wilden. Die jongens dachten, ach, we zetten hun naam erop, dan doen ze vanzelf mee. Dus ik alles recht praten en het tekort in de begroting bijbetalen. Maar het feest zelf was een doorslaand succes, daar hebben we weer een aardige winst op gemaakt."
In hun enthousiasme maken de jongens meer van dit soort aandoenlijke fouten. ,,Laatst ben ik een week op vakantie in Turkije, kom ik terug, heb ik een bericht van Google Ads (advertenties) in mijn postvak. Bleek dat de advertenties op MSGH zo vaak waren aangeklikt, dat we enkele honderden euro’s reclame inkomsten tegoed hadden. Dat verbaasde me. Maar wat bleek nou? Tijdens mijn afwezigheid had een van de jongens die de site onderhoud een pop-up gebouwd met de boodschap: ,,help MSGH, klik op deze advertentie, en blijf 4 seconden op de site waar je naartoe geleid wordt." Ja, toen Google dat zag, ging het feest natuurlijk niet door," lacht Murat.
Een leerproces gaat met vallen en opstaan. Murat wil de jongens de ruimte geven initiatief te nemen. Als ze daarbij fouten maken, deert hem niet. Dat mag. Het is beter dan een gesubsidieerde hangplek, waar je dan in kan gaan zitten nietsdoen. Of hij het jammer vindt dat er niet meer ondernemers als hij zijn, die een deel van hun netwerk en geld gebruiken voor dit soort bezigheden met de lokale jeugd? Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Zo kan ik als ondernemer als eerste profiteren van de talentjes die er tussen zitten."
Het volgende feest is gepland in Juli.
Femke | 02 mei 2007Trots op deze jonge, waaruit hij zich laat zien als een voorbeeld persoon voor andere jonge ondernemers. |
