Het schijnt dat het boek “de graaf van Monte Cristo” van Alexandre Dumas één van de meest verfilmde verhalen is. Mij zijn een aantal verfilmingen bekend waarvan de film met Gerard Depardieu als de graaf van Monte Cristo een zeer grote indruk op mij heeft gemaakt. Persoonlijk hou ik erg van films waarin we terugreizen in de tijd en de sfeer van weleer kunnen proeven. Mijn keuze om het toneelstuk De Graaf van Monte Cristo gespeeld door het nationaal toneel te bezoeken was dan ook snel gemaakt.

   Iedereen is denk ik wel bekend met het fenomeen dat als men eerst een boek gelezen heeft en hierna een verfilming daarvan ziet het, beeld dat men eerst had van het verhaal niet overeenkomt met de verfilming en vice versa. Zo kan de ene keer de film meer aanspreken en de andere keer het boek. Dit gaat uiteraard ook op voor andere disciplines zoals in dit geval de toneelbewerking door Sophie Kasses van het boek van Dumas onder regie van Johan Doesburg. Het is natuurlijk logisch dat ieder mens zijn eigen beleving heeft en dit maakt het leven ook zo interessant. Enigszins arglistig en zeer benieuwd stapte ik de Rotterdamse schouwburg binnen.

   Bij binnenkomst van de zaal viel direct het groot uitgelichte vlak op waarvoor mensen; heen en weer liepen, in groepjes met elkander een geruisloos gesprek voerden, heen en weer struinden en de omgeving in zich opnamen. Er gebeurde veel op het podium en dit kwam zo natuurlijk over dat je jezelf meteen al waande als ooggetuige en niet als toeschouwer, dit beloofde wat.

   De voorstelling ving aan en men leerde snel kennis maken met de hoofdfiguur Edmond Dantès gespeeld door Stefan de Walle, stuurman van de koopvaardij en verloofd met Mercedes gespeeld door Camilla Siegeritzs. Door een complot wordt Dantès betrapt met een brief van Napoleon Bonaparte op zijn zak op een moment dat je zo’n brief  beter niet bij je kon hebben. Dantès wordt veroordeeld en beland in het gevang, waar hij kennis maakt met een oude pater genaamd Faria. Deze man ontfermt zich over Edmond en ziet hem als zijn zoon gegeven door god. Faria leert zoals het een goed vader betaamt zijn “zoon’ diverse wetenswaardigheden en Dantès leert naast diverse talen ook veel andere intellectuele en praktische vaardigheden die hem van pas kunnen komen in zijn leven na zijn ballingschap . Naast deze ontmoeting in het gevang die zijn tijd draaglijker maakt geeft Edmond zich ook over aan wraaklust die hij nog ten gelde zal brengen. Op het sterfbed van de geliefde pater krijgt Edmond te horen waar zich een schat bevindt op het eiland genaamd, jawel, Monte Cristo.

     Dantès ontsnapt van het gevangeniseiland en wordt als drenkeling gered door een stel piraten, die hem eerst naar het eiland Monte Cristo brengen waar hij zijn schat vindt. Hij wordt weer opgehaald nadat hij de schat heeft gevonden door Bertuccio de piraat. Deze brengt hem voorts weer aan wal bij zijn voormalige woonplaats waar Edmond Dantès zijn rentree maakt als de mysterieuze en zeer rijke Graaf van Monte Cristo. Hier in zijn voormalig thuis beoefent de Graaf zijn wraaklust uit op al die mensen die hij verantwoordelijk houdt voor zijn voormalig gevangenschap. Met de passie van iemand die jaren lang over wraak heeft kunnen nadenken speelt hij zijn persoonlijk schaakspel. En slaat elke pion die hem ooit in de weg heeft gestaan onverbiddelijk van het bord.

    De voorstelling duurde rond de vier uur die voor mij relatief snel voorbij ging. Het spel zinderde van vuur en vlam, Edmond is echt geweldig gespeeld zijn woede was soms zo merkbaar dat ik er kippenvel van kreeg, indringend en realistisch neergezet. Veel humor is ook aanwezig bijvoorbeeld in de dubbelrol van piraat en lustzinnige Hermine Danglers gespeeld door Mirjam Stolwijk echt geweldig. Evenzo Mercedes, zeer goed spel en het contrast met de lange Edmond en haar kleine postuur ziet men als ze hem toespreekt vanaf een stoel en zelfs dan nog omhoog moet kijken. Het gehele gezelschap speelt erg goed en je wordt als toeschouwer het spel en verhaal ingezogen. Ook de rest van het gezelschap zijn erg goed en zetten de andere rollen overtuigend neer.

   De geweldige muziek en geluidsfragmenten geven een extra boost aan het geheel dit in combinatie met het wisselend fraaie decor en belichting, maken het tot een audiovisueel genot. Het is mijn mening maar wel één die ik graag aan u opdring mocht u verlegen zitten om een overweldigende avond ga dan naar de toneelversie van de graaf van Monte Cristo gespeeld door het nationaal toneel.

Chapeau

Manuël Schiesser