Karim, je hebt toelatingsexamen gedaan in Utrecht, op de Academie voor Journalistiek! Wow, te gek, ik gun het je zo, na al je perikelen van de afgelopen jaren is er iets waar je goed in bent en waar je ook nog poen mee kunt verdienen: al schrijvend je mening en die van anderen onder de loep nemen. Ik hoop dat je er terecht kunt.

Ik was ooit, zeventien jaar geleden, aangenomen in Utrecht op diezelfde Academie en heb het toen niet gedaan. Dom? Nee. Journalist worden "leek me wel leuk" en na allerlei gedoe (lees: toerismekant gekozen, spijbelen en zuipen) werd ik juf. Het schrijven bleef, journalistiek raakte buiten mijn gezichtsveld.

En nu sta ik elf jaar verder weer terug bij start. En ik wil het godvers graag! Ik wil nieuws jagen. Ik wil graven totdat ik mijn waarheid boven tafel heb. Ik wil niet meedoen aan de verzuiling, dus ook mijn ziel verkopen aan Nieuwe Revu, Panorama en De Telegraaf. Kijken of ik dat kan, voor een bepaalde doelgroep schrijven en niet te eng denken. Ahum. Ik wil tot drie uur 's nachts stressen voor een deadline en de volgende dag met holle ogen gaan slapen als anderen gaan werken. Ik wil research doen. Kut. Ik kan het niet. Ik heb te weinig diepgang, te weinig echte kennis. Nee, ik heb  teveel diepgang, zo erg dat ik helemaal dreig te verzuipen. Ik wil research doen tot op de bodem. Veel lezen, zoeken, plaatsen bezoeken en de lucht opsnuiven, mensen bekijken en bevragen. Ik wil mensen keihard raken, ik weet dat ik dat kan. Ik wil leren goochelen met beeld en geluid, mooie dingen maken en de lelijke expres lekker lang laten zitten. Ik wil discussies oproepen en mensen overtuigen. Zaterdag 16 juni is de open dag in Tilburg, voor late beslissers. Maar ik weet het nog niet.

Op school is het nog niet klaar. Ik wil mijn kindjes uit groep 2 hun potlood nog iets beter vast laten houden. Dan kunnen ze volgend jaar in groep 3 echt goed leren schrijven.  In ons team is het knudde. Ik luidde de klok wat betreft mis-management, en zoals een journalist in spé het betaamt, schreef ik een lange brief met aantijgingen naar ons schoolbestuur, de directie en alle raden die je maar kunt bedenken. Gevolg: diepe crisis, een lieve collega-juf is overgeplaatst en wij zitten met de overgebleven mensen in een zwaar coachingstraject. 

Pffff, wat moet ik toch?-Te makkelijk, om nu gauw op te krassen en het zinkend schip te verlaten-Ik peer d'r uit, word er soms letterlijk ziek van- Nee, nee, je kunt in de communicatie nog zoveel openbreken- Schei uit muts, zijt Gij uw broeders hoeder?- Lesgeven is leuk, de dynamiek en interactie met een stel van die kabouters is geweldig- Je gaat gewoon invallen, werk zat, kun je studeren en je werktijden combineren- Nee, nee, de school staat in een fantastische buurt, het toppunt van echte integratie, de SP kan er zo een case study van maken- En die kutstreken van onze directrice dan?- Yes, yessssss........met een club journalisten in de deeltijd iets nieuws gaan opbouwen, mijn reet met school hoor- Nee, nee, ik heb geweldige collega's, we steunen elkaar door dik en dun.- *&&^&^%^%^%$%$##@@!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

"If you always do what you always did, you will always get what you always got". Mja, ja. Het is wel zo. Het is een gevleugelde term in managementcursussen. Zelfs premier Balkenende gaat het anders doen, die laat zich gewoon in het openbaar knuffelen door een mongool, in het kader van maatschappelijke betrokkenheid. En ik? Ga ik de Grote Sprong Voorwaarts nu wagen of over een jaar? Ik heb nog tot 16 juni de tijd om de knoop door te hakken. We zien elkaar nog wel eens in een heel andere setting, Karim, daar ben ik van overtuigd. En we schelen maar één letter;-)