De avond begon met het grootste dilemma van het hele weekend. Midlake of 120 Days? Tijdens het eten luisterde ik afwisselend naar de Amerikaanse folkrock-band en 120 Days, het Noorse ensemble dat groots klinkt en nog wel eens legendarisch zou kunnen worden. Weken eerder had ik via de vriend waarmee ik at een nummer van Midlake gehoord, Roscoe, en dat zit sindsdien in mijn hoofd. Vooral het tweede couplet zit qua zanglijnen bijzonder in elkaar en klinkt, niet onbelangrijk, ook nog eens hartstikke lekker. De rest van de nummers kende ik eigenlijk niet, maar bij de salade en het wijntje leek Midlake de goede keuze. Anderzijds, wat is de meerwaarde van het zien van een band die goede, intelligent in elkaar gestoken liedjes maakt, zonder dat de vonken er echt vanaf spatten? Dus, 120 Days dan maar. Maar dat lijkt weer te show, te groots, zo helemaal aan het begin van de avond? Het grootste nadeel aan een festival als Motel Mozaique is dat er constant een afweging gemaakt moet worden en dat de angst iets legendarisch te missen daarin de drijfveer is.

Midlake klonk geweldig. Op het album zijn veel nummers prachtig geweven werkjes omdat allerlei zanglijnen door elkaar heenlopen. Ik was erg benieuwd of het live dan ook niet kaal zou klinken, maar dat bleek alles behalve het geval. Het volle geluid van de band en een tweede zanger vulden alle leegte op. Maar vooral Tim Smith blijkt gewoon een uitstekende zanger. Het tweede nummer dat het vijftal laat horen is Roscoe, gelijk het hoogtepunt. Na het vierde nummer ben ik dan ook maar op de fiets gestapt, niet omdat de rest bagger was, maar vanwege de eerdergenoemde angst. Snel naar 120 Days om het laatste kwartier van een eventueel legendarisch concert mee te pikken. Wat een grootste performance. Duistere verlichting, grootse zang met veel galm, beetje Bono zelfs. Ze speelden alsof ze bang waren hun trouwe fans achterin de Kuip tekort te doen. Ook gewoon erg goed, twee mooie optredens binnen het uur dus. Alles voor zijn roodkoperen zou je zeggen. Maar de reactie van het publiek op 120 Days viel tegen. En dat is ook niet zo gek, want wie net van een terras komt struinen en Off Corso binnen wandelt moet wel erg snel een knop kunnen zetten om optimaal van het optreden te kunnen genieten. Je moet vooraan gaan staan, erin kruipen en je mee laten voeren en eigenlijk al een paar uurtjes onderweg zijn.

Niet waanzinnig geprogrammeerd dus en dat leek bevestigd toen ik op de deur een blaadje las waarop melding werd gedaan dat Jamie T zonder begeleidingsband en dus akoestisch kwam spelen. Draai het dan om, denk ik dan. Het A4 leek dan ook om een verontschuldiging te gaan. Niet dat het zo slecht was, maar erg energiek was het ook niet op deze manier. Jammer, want een nummer als Salvador zou echt knallen live. Veel mensen verlieten de zaal tijdens de set van de Engelse snotaap, die er in slechts 45 minuten toch een behoorlijke set doorheen joeg. Wellicht zochten gedesillusioneerde festivalgangers hun heil in Pop Levi of Heavy Trash, die tegelijkertijd speelden. Het leek er echter meer op dat veel mensen bang waren het kleine zaaltje in Lantaren waar Bunny Rabbit zou spelen niet meer in te kunnen.

Toen wij daar aankwamen konden we in een snikheet zaaltje nog net op de trap plaatsnemen. Bunny Rabbit, in de aanloop naar het optreden regelmatig in verband gebracht met die Antony van die plaat met de Johnsons en Cocorosie, doet me in niets aan hen denken. Eigenzinnigheid is misschien het enige dat ze gemeen hebben. Terwijl Bunny zich als een balletdanseres over de vloer bewoog (haar verschijning doet denken aan Els Pynoo van Vive la Fete), blies haar compagnon rode ballonen op, die ze in de richting van de zangeres smeet. Vanachter haar laptop schreeuwde ze naar de geluidsman dat het volume omhoog moest, hoewel het toch prima hoorbaar was. Het bleek een truc het publiek op te hitsen en dat lukte ook. De ruige pompende hiphopbeats leenden zich inderdaad voor een dansje. Het kleine bioscoopzaaltje echter minder. Vooraan konden drie rijen dik vlak voor Bunny Rabbit dansen, maar daarachter belemmerden zitzakken en bioscoopstoelen de bewegingsvrijheid. Bunny Rabbit werd heel gevarieerd ontvangen. Tijdens de eerste twee nummers stonden er zo’n vijftig mensen te wachten om binnen te komen. Zij werden tegengehouden, omdat de zaal vol was en het er bovendien zeker een graad of veertig moet zijn geweest. Na twee nummers konden deze mensen toch naar binnen, omdat de excentrieke dames een groot aantal mensen had weggejaagd. Excentriek en dus voor een kleine groep mensen waanzinnig, terwijl een grotere groep schouderophalend op weg naar het volgende optreden ging.

Dat was om de hoek, Rotown, doorgaans het belangrijkste poppodium van Rotterdam, tijdens Motel Mozaique een van de slechtste locaties. Prinhorn Dance School, heel minimaal, erg intrigerend, maar toch snel op weg naar Patrick Wolf, over wie me verteld was dat het een wonderkind is. Zie dat maar eens waar te maken. En nou, ja, het zou zomaar kunnen. Zijn muziek klinkt als niets anders, maar ook alles tegelijk. En wat een intrigerende violiste stond daar precies het goede geluid, op precies het juiste moment te produceren. Allemaal uitgedacht door Patrick Wolf uiteraard, die niet alleen vanuit het publiek maar ook vanaf het podium bewonderende blikken op zich zag gericht. Gevoelige muziek, maar soms ook dansbaar, zo bleek drie rijen voor mij. Luister het zelf maar en begin bij The Stars en The Magical Position en van het gelijknamige album. Die viooltjes.

De avond eindigde in Off Corso met de dj-set van Tom Barman. Ik vind dEUS goed, maar als tegen het verdwijnen ervan een maandelijks optreden van Tom in Rotterdam zou staan…Bon! Aan een stuk door waanzinnige platen en elke vijf  minuten gingen over de gehele dansvloer hoofden opzij om goedkeurende knikjes uit te wisselen, totdat alles en iedereen vergat en vergeten werd en er alleen nog maar werd gedanst. Dj Joakim hield de extase erin en hoewel het langgzaam rustiger werd, beleefde het overgebleven een gepaste climax.

Alleen in mijn stoutste dromen wordt deze zaterdag dit jaar nog overtroffen in Rotterdam. In die droom wordt het onlangs enige en afgelaste concert in Nederland van Arcade Fire heel dik ingehaald bij de heropening van Nighttown.