Als je dacht dat ik echt iets met koffie had dan heb je het niet helemaal goed, ik heb namelijk iets met hele 'verkeerde' koffie. De heerlijkste koffies zijn voor mij echt, koffie met heel veel melk, honing, slagroom, roomijs... Noem maar op, zolang die maar lekker verkeerd en heel lekker is! Een beetje teleurgesteld kijk ik dan ook naar het mini kopje pikzwarte spul voor me neus, "het moet maar" dacht ik. Ik wil wel weten wat deze koffie over mijn toekomst gaat vertellen!

Even moest ik lachend terugdenken aan mijn 'verkeerde' koffieverslaving momenten van de afgelopen tijd. Vermoeid marcheer ik richting de Beurstraverse, snakkend naar een grote mok met hele verkeerde koffie. "Schat, is er wat?" vraagt hij me voorzichtig en moet de pas erin houden om me loopje bij te houden. "Ik wil nu koffie" snauw ik terug, ik kon er niets aan doen, hij kon er niets aan doen maar ik stond op ontploffen als ik niet snel mijn hele verkeerde koffie kreeg. "Hmmm...(dit is zo genieten)" een slokje, een lepeltje slagroom en ik ben weer bijna me oude zelf!.    

We turen in mijn kopje met wat droge drap, ik verbaas me erover dat er zo weinig te zien valt, "Het is in ieder geval overduidelijk, helder..." zegt mijn vriendin ook verbaast. Gelukkig allemaal wel positief, heerlijk die bevestiging, even wilde ik hem nog bellen om te vertellen hoe erg ik hem mis (maar ik doe het lekker toch niet)....

Het klinkt echt gek maar ik mis hem steeds vaker en steeds meer, het lijkt zo onmogelijk, zo kort en tegelijktijd is hij al een vast onderdeel van mijn leven, nu en alles wat volgt!

"Missen is iets zo geks, dat heb je echt niet onder controle" dacht ik nog...
Ze ploft neer voor me met een glimlach op haar gezicht, "Hij was online!" vertelt ze vrolijk maar hij had nog maar een paar minuutjes vertelt ze er gelijk met teleurstelling in haar stem erachteraan. Je kon echt zien aan haar gezicht dat ze hem enorm mist en hij was nog maar 1 dagje weg voor vakantie.

"Ik zie hier echt een dikke buik hoor" roept ze lachend uit, "Wat?" geschrokken staar ik haar aan. "Uh... Ow nee, ik kijk verkeerd joh, het zit op je rug" corrigeert ze snel. Even moest ik een diepe zucht laten, niet wetende of het een teleurstelling was of juist opluchting. Ik moest gelijk denken aan die ene keer dat ik me al helemaal zat in te beelden om peettante te worden van een baby'tje dat helemaal niet heeft bestaan. Aan de ene kant was ze opgelucht maar aan de andere kant, misschien wel heel verdrietig!

Het lijkt wel, bagage?" komt het er vragend uit. Stilletjes had ik gehoopt dat alles wat ik ooit heb meegedragen, stuk voor stuk uit mijn bagage waren gevallen... 

Met me ogen halfopen staar ik naar het smsje, stil, overrompeld en onverwacht... Even moet ik toch nog een keer kijken en met ongeloof beseffen dat dit me werkelijk weer overkomt. Een stukje 'verdwaalde' bagage is weer op mijn pad gekomen!

Ik moet gelijk denken aan mijn koffiedikke kijk... haar voorspelling was uitgekomen!