In 4 dagen tijd, met als belangrijkste dagen vrijdag en zaterdag, traden tientallen artiesten, bands en kunstenaars op om de toekomst van het culturele universum over de Rotterdamse bodem uit te smeren.

Mijn festival heeft voornamelijk plaatsgevonden op vrijdag en zaterdagavond.

Met een nauwkeurig samengesteld lijstje probeer je zoveel mogelijk van je (toekomstige) favorieten te beluisteren. Helaas komt het er op neer, dat je concessies moet doen en een veelbelovend optreden of performance moet laten schieten. Voor een deel los je dat weer op door met een soms verraderlijke snelheid over het Eendrachtplein te fietsen om van twee  optredens tegelijk het nodige van mee te krijgen.

Met als nieuwe locatie Rotown, Off-Corso en Lanteren/Venster heeft de organisatie de sluiting van Nighttown goed kunnen verwerken en mooi kunnen uitbreiden. Persoonlijk vond ik deze drie nieuwe locaties misschien nog wel geschikter. Ik miste alleen de basement. De  “kelder zonder geweten” is beter geschikt voor kleinschalige Electro-toppers dan de ruimtes in Lataren/Venster of  Rotown.

Ook nieuw dit jaar waren de weersomstandigheden. Met ruim 25 graden buiten en gemiddeld 35 graden binnen was het soms flink lastig om je volledig in de muziek te kunnen storten. Maar daarbij was het voordeel dat het minder vervelend was om van de ene naar de andere locatie te moeten verhuizen.

Vrijdag was wat mij betreft een zwakke dag. Ik heb maar weinig overtuigende optredens gezien en de sfeer was nogal aftastend. Het leek alsof de meeste bezoekers hun energie spaarde tot de zaterdag,  terwijl ik er toch op gebrand was veel mooie dingen te zien en de voetjes van de vloer te laten gaan.

Mijn twee favorieten van deze avond waren ‘!!!’ (chk chk chk) en Goose. Toch kwamen beide optredens  voor mij niet helemaal uit de verf . Bij !!! kwam dit onder andere vanwege het iets te creatieve dansje van de zanger met daarbij een te beperkte zangstem Het had beter omgekeerd kunnen zijn. Goose klonk goed, maar spatte niet van het podium af. Ik had bij hen wel verwacht, dat ze de zaal los zouden kunnen krijgen.

Daarentegen was de zaterdag een grote verrassing. Ik heb genoten van nagenoeg alles wat ik heb willen bezoeken.  Het was Jamie T,  Bunny – ze zag er prachtig uit-  Rabbit,  Prinzhorn Dance School,  Patrick Wolf en de Dj’s voor de nacht in Off-corso: Tom Barman en Joakim.

Jammer dat Jamie T had besloten om een akoestisch solo optreden te geven. De nummers waren hierdoor een stuk minder pakkend en bovendien leken ze nu nog meer op elkaar. Gelukkig hebben we op tijd de beslissing genomen om Bunny Rabbit te gaan bezoeken die naar verluid één van de 20 bands is op dit festival samenwerkt met de Freak Folk sisters Coco Rosie. Ik vond ze misschien wel beter dan Coco Rosie. In elk geval hebben ze praktisch iedereen OP het podium gezongen en is er 3 kwartier flink wat onderbuik beat geproduceerd. De onderbuik beat die je moet zien als een beat die zo diep en duister is dat hij door heel je lichaam heen drilt (al een poosje bekent onder de techno liefhebbers). Het schijnt het nieuwe geluid te zijn van zo’n beetje elke muziekstroming die dit weekend op het festival te horen (en zien) was. Dit beschouw ik als een overwinning voor de clubscène.

De andere grote verassing was de Belgische meester Tom Barman. Hij heeft blijkbaar buiten zijn zeer succesvolle muziekcarrière met Deus ook nog tijd gevonden om knijtergoede plaatjes te draaien op een geluidsniveau dat vergelijkbaar is met zijn landgenoot Dr. Lektroluv. Mooi was te zien dat hij er soms een beetje naast zat en zich daarvoor openlijk bij het publiek verontschuldigde. Het siert deze kunstenaar.

Ter afsluiting wil ik de organisatie een compliment geven met het wederom zeer originele, brede en spannende programma. Het fijne is, dat ik de komende maanden tegen iedereen kan zeggen die weer een nieuwe band heeft ontdekt, dat ik ze al live heb mogen zien!

Voor de thuis thuisblijvers zeg ik dit: Pinkpop en Lowlands zijn leuk, maar Motel Mozaïque is dé uitdaging.