Het leukste van de Rotterdam marathon speelt zich voor mij in de vroege uurtjes af. Als de helicopters hun generale repetitie houden, vlak boven mijn balkon. En als, niet lang daarna, de deelnemers zich verzamelen. Daarna de voorbereidingen. Inlopen. Sommigen alleen, heel geconcentreerd. Anderen 'met de groep', samen warming-uppen. Ik voel de stad zinderen. Langzaam wordt het drukker en drukker. Politie, vrijwilligers die per fiets naar hun posten gaan, bij het stadhuis gaat de vlag in top. Test, test. De spreekstalmeester heet welkom. Applaus. Dan Lee Towers, ik hoor hem wel maar zie hem niet. Zijn geluid galmt over het stadhuisdak: "You never walk alone". Een kanonsschot. Weg zijn ze.

Zou ik de corpulente man van vanochtend nog terugzien? De man die zeker een half uur in korte dribbelpasjes aan de overkant van de weg heen en weer banjerde? En dat meisje, dat voor mijn flat inliep, dansend bijna, met een I-podje op haar oren.  Ik leg mijn fototoestel weg. TV-Rijnmond neemt het over.