De Korrewegbuurt in Groningen snapt alle ophef niet. Een van de twee slechtste wijken van Groningen zou het zijn. Een van de veertig slechtste van Nederland. Volgens minister Ella Vogelaar. De meeste bewoners vinden van niet: ,,Alles woont hier door elkaar. Een hele gezellige buurt. Problemen, tja, waar zijn er geen problemen.”

,,Dit is de professorenbuurt”, zegt Mark Bongertman. ,,Een van de vele kleine buurtjes in de Korrewegwijk.” Bongertman staat voor zijn dierenspeciaalzaak op de J. C. Kapteynweg nummer 2. Hij heeft een flink assortiment vishengels in de etalage staan. Een lelijke groene papagaaiachtige vogel staat met een reclamebord tussen zijn vleugels. Vandaag zijn de goudvissen in de aanbieding. Verderop staan vogelkooien. Vader Bongertman opende hier langs het Oosterhamrikkanaal in de jaren zestig een dierenspeciaalzaak. ,,Dit is altijd al een goede buurt geweest.”

Een Antilliaanse kennis van Bongertman blijft op straat om met hem een praatje te maken. Hij heeft een groot gouden kruis om zijn nek hangen. ,,Ethiopisch”, zegt hij, terwijl hij het kleinood trots ten hemel heft. Rastafari ben ik. Zouden we allemaal moeten zijn, dan was er nergens geen gezeik. Maar even serieus. Deze buurt, de Korrewegwijk is een prima buurt. Het is een politieke keus om het een slechte buurt te noemen.”

De professorenbuurt is een van de kleine wijkjes waarin de Korrewegwijk uit bestaat. Huizen met donkere bakstenen, zwartgeglazuurde dakpannen, gebouwd in Amsterdamse stijl. ,,Wees wijs met de waddenzee” raad een poster achter het raam van een van Bongertmans buren voorbijgangers aan. Verder de wijk in ligt een kleurrijk geverfde stapel fietsen tegen een lantaarnpaal. Twee moeders met kinderwagens lopen eromheen, richting apotheek Poll. De apothekersassistente bevestigd: ,,dit is een gezellige, kleurrijke buurt. Wel een beetje een volksbuurt ja.”

Wijkagent Nico Lefferts loopt richting de Indische buurt, weer een ander buurtje binnen de Korrewegwijk. Samen met een college heeft hij de Korrewegwijk in tweeën gedeeld. Maar meestal tref je ze samen aan. Lefferts wil het beeld van de wijk wel wat nuanceren: ,,Er zijn veel verschillende hoeken in deze wijk die prima zijn. Maar het is onmiskenbaar een wijk die aandacht nodig heeft. Wij zijn met zijn tweeën de hele dag druk bezig met huisbezoeken, surveilleren. De problemen in deze wijk zijn beheersbaar. Maar ze zijn er wel degelijk. Probleemgebied is vooral de West-Indische buurt, een aantal portiekflats uit de jaren dertig die langs het Van Starkenborghkanaal staan.

Twee grote stapels reclamefolders liggen aan weerszijden van de Borneostraat. De beide wijkagenten gaan bij een bewoner langs. De straat is verlaten nu. Halverwege de straat is een speeltuintje, ook vol oud papier. Restanten van de klassieke papieren pijltjes die jongens draaien om vervolgens door een pvc buis weg te blazen. Een man met een Harley Davidson petje en een enorme kegel komt voorbij gelopen.

De huizen in de Borneostraat zijn van kenmerkend oranje baksteen en de oranje dakpannen. Rijtjeshuizen van drie hoog, gebouwd in de jaren vijftig. Een rood wit paaltje verspert auto’s de doorgang. De bumper van een VW transporter busje, geverfd in de kleuren van de landmacht, hangt met dikke stukken zwart tape aan elkaar. Het buurthuis op de hoek van de Bilitonstraat is vanmiddag gesloten. Witte gordijntjes die je voor een bedstede in een museum zou verwachten, verhinderen buitenstaanders naar binnen te kijken. In de portieken van de woningen liggen alleen wat beukenbladeren van afgelopen herfst.

Een kleine doofstomme jongen met een Indisch uiterlijk biedt zichzelf als gids aan, in ruil voor een paar sigaretten. Hij draagt een blauw petje, een lange zwarte leren jas. Hij loopt met een nonchalant hiphoppasje, in een veel te grote broek. Zelf woont hij op de West-Indische kade, nummer 78. Hij kent inderdaad iedereen in de buurt, maakt met iedereen zijn manier een praatje: onnavolgbaar voor een buitenstaander, maar de buurtbewoners begrijpen hem wel degelijk. De jongen is trots op zijn eigen appartement, en op zijn buurt. Af en toe gebaart hij serieuze dingen, maar meestal wijst hij ergens op, gaan de duimen omhoog en verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht.

Een van de vrienden van de doofstomme jongen is Mimoun. Hij woont sinds drie jaar samen met zijn vriendin in de Javastraat. Hij prijst de gezellige volkse sfeer in accentloos Nederlands. Vooral zijn buurman, die elke zomer de straat helemaal ornaje versierd en wanneer het Nederlands elftal voetbalt, een tv op straat zet waar iedereen zich dan omheen verzamelt. Maar er gebeurt inderdaad wel eens iets wat niet deugt. ,,verleden week werd iemand overvallen die daar verderop bij de pinautomaat van de Postbank stond.”

Patrick (40) kaal, blank, gouden oorbel, bomberjack en joggingbroek, woont op de Timorlaan, vlakbij de West-Indische kade. Hij is net herstelt van een nekhernia, opgelopen in de steigerbouw. Hij moet met vrouw en kinderen verhuizen. De Timorlaan wordt deels gerenoveerd, deels gesloopt. Hij heeft een oprotpremie van zesduizend euro gekregen, zoals hij het verwoord. Een nieuwe plek heeft hij nog niet. Leeuwenborg lijkt hem wel wat, maar als hij daar nu al naar toe verhuist, in plaats van in de maand mei wanneer hij zijn huis in de Timorlaan uit moet, raakt hij die zesduizend euro kwijt, zegt hij. En dat zou zonde zijn.

Patrick is een van de weinige buurtbewoners die weg wil uit de wijk, omdat die volgens hem verpauperd, de laatste jaren. Bij al zijn buren is al ingebroken. Regelmatig stuurt hij zwervers en junkies uit zijn kelder of portiek. ,,Vaak bellen ze aan, en zeggen door de intercom dan dat ze voor de buurman komen. Dus je drukt op de knop die de deur van het portiek opent. Of ze flipperen gewoon het slot van je portik open. Gaan die gasten daar zitten dealen, slapen en rotzooi maken. Het is daar namelijk best warm, in die kelders, omdat er verwarmingsbuizen en zo langslopen. Tja.”

Sophia, die niet met haar echte naam genoemd wil worden omdat ze een stalker heeft, laat haar hond uit langs het Van Starkenborgh kanaal. ,,Als vrouw voel ik me in deze buurt nooit onveilig”, zegt de kleuterleidster die al acht jaar in de wijk woont. ,,Maar hier aan de West-Indische kade in deze twee monumentale flats wonen wel veel drugsdealers. Fietsendiefstal gebeurt ook, geluidsoverlast. Maar deze twee portiekflats met dealers en daklozen , da’s eigenlijk alles de rest van de buurt is prima. Ik was net zoals wel meer mensen nogal verbaasd dat wij bij die veertig wijken van de minister hoorden.”

Over het Van Starkenborgkanaal ligt een moderne witte brug voor auto en fietsverkeer. Een tijdje geleden omgedoopt tot Gerrit Krol brug. De brug leidt forensen via de Korreweg de stad uit. Vanaf de brug heb je een goed uitzicht op de Korreweg. Een grote gele kraan op rupsbanden beukt met geweld tegen de laatste twee muren van een oude flat aan. Zijn enige gezelschap bestaat uit vier gevulde puincontainers.