Er huist een vos in het Kralingse Bos. De boswachter heeft hem zeker weten gezien. Een wandelaar zegt zelfs drie vossen te hebben gezien.

Zilveren insigne met een grote hertenkop en de leeuw van je maintiendrai. Groene leren jas, die doet denken aan een Duitse krimi. Modieus zilvergrijs sikje en zwartgrijze stekeltjes. Henk Suurbach is drieënhalf jaar boswachter in Rotterdam. Hij rijdt zijn Renault Kangoo het parkeerterrein op bij cafetaria De Eekhoorn in het hart van het Kralingse Bos. Hier is het dat hij twee weken geleden de vos zag.

Henk denkt dat de vos langs het spoor de weg naar het Kralingse Bos heeft gevonden. Het is het enige pad zó ver de stad in waar weinig mensen komen. ,,Ik heb hem één keer gezien, zelfs meteen een foto gemaakt. Die is niet goed gelukt. Ik denk dat onze vos een rekel is. Een rekel is een mannetje. Wanneer een nest opgroeit, en de mannetjeswelpjes worden ouder, dan worden ze verstoten om territoriumconflicten te voorkomen. Dat zal met deze vos ook zijn gebeurd. Elders in Nederland wordt het leefgebied voor vossen kleiner. Dus is het niet raar dat hij hier terecht is gekomen.”

De regen geeft geur aan het bos. Vanuit de warmte De Eekhoorn kijken mensen naar buiten of het weer al beter wordt. Een troep ganzen zit dicht bijeengekropen. Twee ooievaars staan roerloos op een uitgestrekt grasveld. De ijsvogel waar Henk zo trots op is, zal vandaag niet op zijn vertrouwde boomstronk zitten. Alleen een paar koppeltjes eenden voelen zich vandaag in hun element.   

De parkeerplaats is het vertrekpunt van de tocht van vandaag. Henk wijst op een houtwal en een paar omgevallen bomen. Uit een van de omgewaaide bomen, begroeid met mos, groeien nieuwe takken. ,,Als de vos een burcht wil maken, is dit de beste plek. Enigszins beschut. En dood hout leeft, zie je. Er groeit mos op, dat trekt allerlei kevertjes en torren aan en paddestoelen. Vogels komen daar weer op af, zoals de grote en de kleine bonte specht en de groene specht. Ook egels en fazanten vinden er beschutting.” 

Hoog in een beukenboom hangt een uilenkast. Ooit zat er een ransuil, de laatste keer een kleine bosuil. Her en der lopen vers uitgegraven greppels. Omdat het water in verbinding staat met elders, is het vooral in de zomer erg helder en zit er veel vis. ,,Binnenkort ga ik eens vissen. Ik hoop dan een snoek te vangen, die zijn hier al aan paar keer gezien, Ruisvoorn zit er ook.”

Een kolonie blauwe reigers is op de hoogte van de goede visstand. Door het hele bos kom je ze tegen, turend naar beneden of omzichtig heen en weer benend. Omdat hun kenmerkende donkere kuif natgeregend is doen sommige reigers denken aan een Hitler-persiflage.

Midden in het territorium van de vos ligt Kinderboerderij De Kraal er netjes bij. De Kaapse siereenden lopen los. Lang geleden was er ook al eens vos in het Kralingse Bos. Sommige bezoekers van het bos denken dat het dezelfde is als nu, maar dat lijkt de boswachter onwaarschijnlijk. Destijds vonden verzorgers van de kinderboerderij de vorige kolonie siereenden, kop van romp gescheiden. De vos had ze allemaal doodgebeten, laten liggen, maar niet eens opgegeten. 

Een medewerkster van de kinderboerderij vertelt dat er inmiddels betere afrastering is geplaatst dan destijds. Camera’s bewaken de omgeving van de kinderboerderij ’s nachts. De boswachter lacht: ,,Ik denk dat die camera’s meer zwervers zien dan vossen. En zie je die brug daar? Daar kan die vos zo naar binnen.”

Aan een tweetal jonge boompjes midden in het bos hebben mensen zakjes vogelvoer opgehangen. Lege bankjes die bij zomerdag volzitten. Zelfs nu het regent zie je overal tekenen van menselijke aanwezigheid. Dat is een nadeel voor de vos. En een van de redenen waarom of je hem niet zomaar zult tegenkomen. Die houdt zich gedeisd, uit angst voor honden.

Soorten als een vos, een snoek of een ransuil zijn binnen zón klein gebied als het Kralingse bos het maximaal haalbare. Hun aanwezigheid betekent dat het goed gaat met de natuur hier. Het zijn dieren die relatief hoog in de voedselketen staan. Maar meer dan één of twee mannetjesvossen zullen er hier nooit zijn. Daarvoor is het territorium te klein.” 

Een groene specht zoekt vanuit de lucht mee naar de vos. Vleugels uitgestrekt zeilt hij zonder zichtbare inspanning door de wind. De tekening over zijn rug  is eerder geel dan groen, maar niet minder majestueus. Hij maakt een soort lachend geluid. Ke ke ke. Achter hem ligt de golfbaan. ,,Daar is de vos ook gezien.”

Vandaag gaat de vos zich niet tonen. Wel is er de getuigenis van Esdra Baris, eigenaar van een dierenspeciaalzaak in Rotterdam, die een aantal dagen geleden zijn auto op een parkeerterrein bij De Eekhoorn wilde parkeren. ,,Het was ’s nachts. Het liep tegen twaalven. Toen ik in de auto kwam aanrijden zag ik ze. Drie spelende vossen. Twee liepen heel rustig over de straat door mijn koplichten en verdwenen richting het hertenkamp. De derde, de grootste, bleef heen en weer springen over een paar stukken hout, alsof hij de restjes friet van het cafetaria aan het zoeken was. Ik stopte en bleef een minuut of vijf met groot licht aan staan kijken. Toen verdween hij heel rustig het bos in.”