Als kind vond ik het een verademing bij ons op het Buurthuis en op school mee te spelen in toneelstukken.
Mijn eerste rol was in een stuk over Piet Hein, die in Delfshaven woonde en ter Wereld kwam en uitgroeide als een legale zeerover, wat men dan zeeheld noemt.
Maar goed we laten Piet liggen waar hij ligt en gaan verder met mijn eerste rol, zeker ook niet onbelangrijk, ik was één van de dwergen, wat die dwergen in een stuk over het leven van Piet Hein moesten snapte ik ook niet, waarschijnlijk zat de ijverige leraar die het stuk schreef aan de verdovende middelen.
Ik was de enige dwerg zonder tekst, geen makkelijke opgave als ik mij bedenk hoe graag ik die dag op mijn zes jarige leeftijd had willen doorbreken, om vervolgens nooit meer naar school te hoeven.
Ik moest wachten op mijn tweede kans waarin ik een baby speelde zonder tekst, ik sliste wat , maar verder was ik duidelijk te verstaan, zeker als ik geen tekst had.
En waar ik dus op hoopte mijn doorbraak ging weer niet door, we wonnen wel met dit stuk op de toenmalige boekenweek.
Ik had er weinig plezier aan, voelde mij bedrogen met een rol als baby van zeven jaar oud.
Waarop de anderen kinderen zeiden dat ze vast niet gewonnen hadden als ik de hoofdrol gespeeld had, en dat snoerde mij de mond tot op de dag van vandaag.
Ik zat ook op het Delfshavens kinderkoor.
Iedere woensdag ging ik er met mijn zusje aan de hand naar toe, Angelique mijn zusje om te zingen, ik voor het snoepje achteraf, en omdat alle mooie meisjes van Delfshaven in dat koor zaten.
Mijn zang talenten beperkte zich tot het braaf mee playbacken.
Maar voorlopig stond ik wel even voor de soundmixshow van Hennie Huisman op de buis kwam, in zowat alle kerken van Rotterdam en omstreken, en nou komt hij, ik stond dus ook nog te playbacken in de Doelen, ja bedankt voor het applaus waar ik geen donder aan heb, nu zeker niet meer, omdat ik er weer niet beroemd mee werd.
Moet maar eens gaan uitzoeken waar ik toen allemaal optrad voor mijn CV, stuur ik hem naar Pavaroti, maakt met terugwerkende kracht misschien de nodige indruk om door hem de nieuwe Marco Bakker te worden, misschien ook niet.

Hierna speelde ik te pas en te onpas nog vaak mee aan stukjes zonder waarde, want mijn teksten werden steeds ingeperkt, zodat ik altijd overkwam als een debieltje.
Maar na veel klagen op het Buurthuis mocht ik zelf een rol schrijven, ik was inmiddels dertien en bezeten van wielrennen en alles wat daar maar een beetje op leek.
Dus ik schreef een rol als zijnde een wielrenner die ook journalist was.
Peter Post noemde ik mij zelf, niet bijster origineel.
Mijn vrouw was judoka en speelde mij alle hoeken in, een echte toneelspeelster (hoewel ik nooit heb onderzocht of ze misschien niet onecht was), begeleide het stuk en speelde mee.
Ze deed haar best mij toch nog een beetje goed naar voren te laten komen.
Maar hoewel ik mijzelf toen erg goed en origineel vond, zag ik wel in dat ik nooit zo goed als Leen Jongewaard zou gaan worden, mijn grote voorbeeld, en nog steeds al is hij een beetje lui geworden.

Het heeft jaren geduurd voor ik weer wilde optreden.
Arjan Doorgeest een Rotterdamse dichter nodigde mij uit om in Nighttown mijn gedichten voor te dragen op een festival.
Spontaan en blij zei ik ja, bijna bevredigde ik hem hier oraal voor, maar net toch helemaal ook weer niet.
Na tien seconden maakte mijn blijdschap plaats voor grote depressieve onzekerheid.
Tot nog toe had ik alleen maar voorgedragen aan Xandra en Raymond.
En veel zekerheid had ik niet over mijn dicht kunsten, ik wist niet eens waar die aan moesten voldoen om een gedicht te zijn.
Daar stond ik lazarus en nog altijd dodelijk zenuwachtig in een pak van mijn vader met gescheurd kruis voor het publiek.
Een hart infarct stond dichterbij als het voordragen van mijn eerste gedicht.
MC. Wisecrack AKA kunstenaar Henri van zanten deed geweldig leuk het commentaar, en kondigde mij aan.
Alleen voor die man, de meest productieve en knallende kunstenaar van Rotterdam wilde ik al gillend van schaamte naar buiten rennen om zo goed en zo kwaad als dit mogelijk was verder te gaan onder Lijn 1 op de Kruiskade.
Maar ik begon met een gedicht over mijn relatie met mijn lul, waarop mensen de zaal al verlieten, MC.Wisecrack groette ze vriendelijk.
Met, Alleen in een kut kom ik nooit te laat, en de boer laat hij wat hij is, liepen er nog meer mensen weg, maar begonnen er ook te klappen.
Verder was het een roes, en kwam meester dichter Gerrit Komrij naakt op mij afrennen, naakt omdat hij onder de douche stond in Portugal toen hij talent rook en naar Rotterdam liep.
Oké dat is niet waar, dit was alweer mijn einde als gedichten voordrager, ik heb zes weken bij moeten komen.
Wat een ellende.
In 1997 trad ik met de Krimpos een nog steeds lopend muziek project van mij en Itam van Teeseling op in het Poortgebouw.
Nou het was een non performance, we zette een bandje aan met onze geluidcollages, namen plaats op twee stoeltjes, met beide een zilveren tiet op ons hoofd.
En dat drie kwartier lang met het publiek hijgend in ons nek, hopende dat er wat ging gebeuren, wie weet staan ze er nu nog.
Het tweede en optreden van de Krimpos die te downloaden zijn op: http://www.eye-cramps.com was op een festival in de Baroeg.
Er stond een groot scherm waarop onze zelfgemaakte clips te zien moesten zijn, maar het hele ding deed het niet, en onze muziek/geluiden waren heel zacht gezet, een complete onvergetelijke afgang.
Nooit zou ik zo iets meer willen doen.
Tot kunstenaar Marc van Elburg mij vroeg om in een oud Badhuis te Hengelooo op een festival met hem en DJ FFF op te treden onder de naam de FCKNG BSTRDS.
Een grote noise sensatie, ik stierf al bijna in de aanloop naar ons optreden.
Ik wist niet wat ik moest doen op dat podium, zong mijn gedichten, en leek wel een punker uit het jaar nul die zo snel mogelijk op een Olifanten geslacht wilde gaan plaatsnemen.
Althans zo zag het er uit op de video beelden, ik heb het hierna nog een paar keer geprobeerd met de FCKNG BSTRDS, maar nog voor ze Wereld beroemd werden droop ik weer de vergetelheid in.
Wat heel leuk was aan dat optreden, was dat Kunstenaar Tom Oomes de enige was die in de zaal bleef en niet naar de bar ging tijdens ons spetterende optreden.
Wat voor mij meer een aftreden werd.
Drie weken liep ik erbij als een oud mannetje.
Voor mijn familie en bekenden trad ik nog wel een keer met heel veel succes op, met mijn Pedokast act.
En zette ik samen met Tommy de Roos de Discogaragerockandroll act de Astma Boys op.
Met veel, heel veel plezier maakte en zong ik liedjes, en maakte Tommy als Pinksnake de muziek.
Het optreden lieten we aan het Astma boys stuntteam over die op onze muziek uit een Chetto blaster van alles kapot gooide.
Aan het einde van mijn zevenjarige leven als galerie houder van galerie Slaphanger trad ik nog één keer op met de Astma Boys, en besefte toen dat het niks voor mij was.
In mijn ateliertje ben ik nog wel stoer hoor, kruip ik wild uit zelf gemaakte vagina’s als die Unborn son op grote podia, en ook kleine podia trouwens, maar allemaal in mijn hoofd gelukkig maar zowel voor het publiek als voor mijn zenuwen.

En op Youtube zet ik soms wat prutsels maar verder laat ik de podia met rust....