Het Koude Noorden. Een wijk die bekend staat als een van de gezelligere wijken van Rotterdam. Wat ook wel weer aangeeft hoe gezellig die stad is. Ik heb er van mijn 23ste tot aan mijn 31ste levensjaar ‘mogen’ wonen. Ik woonde op de Jacob Catsstraat, en het enige mooie aan die straat was de naam. Medelijden heb ik met een ieder die daar zijn levensdagen slijten moet, een vrijwillige keuze kan het toch niet zijn?

Indien het echt zo is dat in grote steden buren elkaar niet willen kennen, dan kan ik begrijpen waarom. Mijn naaste buren waren een pas getrouwd Hindoestaans stelletje waarvan de man voor het huwelijk een serieuze poging had gedaan haar te wurgen, met zijn ouders geloof ik. Sjonnie heette die vent. Een klein mager kereltje met een vlassnorretje en het IQ van een dobbelsteen. Zijn muizige vrouwtje wilde hem verlaten, maar waarschijnlijk door druk van familie was ze toch met hem getrouwd. Daar waar ik het hebben moest van mastruberen, daar kwam die eikel wel aan zijn seksuele trekken. Hadden de Hollanders maar zo’n cultuur van uithuwelijken. Veel losers zouden er baat bij hebben.

Toen ik er net woonde, belde iemand aan, een ander onbenullig Hindoestaans onderdeurtje, die nogal pissig leek te zijn. Waarom ik afval voor de deur had staan, en dat hij niet wilde dat bij zijn broer afval in de gang stond. De schaamteloze assertiviteit van sommigen. Waarom heb ik die kerel niet met vuilniszak en al van de trap af geflikkerd?

Mijn onderbuurvrouw was een echte Rotterdamse Bep, met groot geblondeerd haar, een mooi pakje aan en een onnozele vriend die haar rond reed in een Mercedes.  Dochterlief had kapsones en leek een hekel aan ons, de bovenbuurmannen, te hebben. Waarom heb ik nooit begrepen, tot het schrijven van dit stuk.

We hielden ieder weekend hele wilde feestjes en de hele wilde feestjes werden steeds wilder. De feestjes werden zo wild dat zelfs de wat ruigere vrienden onze vrijdagavonden gingen mijden. Er was een flinke stapel uit Thailand gesmokkelde Valium pillen in ons bezit. ‘Blauwe jongens’ noemden we die krengen. In combinatie met een flinke lading drank (bier en jenever) en een paar van die smurfen in onze nek gingen we los. We gedroegen ons op een ‘JackAss’-achtige manier en niets was te gek. Achtervolgingen met ranzige pleeborstels en ouwe moppen behoorden tot het repertoire. En mijn broer zat een keer om een volledig onbegrijpelijke reden minimaal een kwartier met zijn blote reet op mijn gezicht, terwijl er een keurige vriend van me uit Zuidland op visite was, die naast me op de bank zat. Die vrind is nooit meer langs gekomen. Die pillen verdoofden flink en namen je mee naar een wereld die verder ging dan drank alleen. We waren al afgestudeerd, mijn boer en ik, en leefden nog in hetzelfde afgeleefde huis en niets of niemand hield ons tegen 'lekker los’ te gaan. What the fuck. We hadden of wilden geen veelbelovende toekomst. Veelbelovende toekomsten bereik je hooguit op je 22ste, niet zeven jaar later.

Onze bovebuurvrouw kwam een keer ‘s nachts klagen over de herrie en ik deed de deur open, helemaal van de kaart natuurlijk, straalbezopen aan de spierverslappende angstremmers, stampende techno-house op de achtergrond, en ik bood die arme vrouw voor een goede nachtrust wat van onze eveneens binnengesmokkelde slaappillen aan. Waar ze weer min of meer van afhankelijk werd omdat die krengen hun werk goed deden. Hier voel ik me wel schuldig over. Een werkende vrouw die niet kan slapen slaappillen geven omdat je ‘s nachts als buur te veel herrie maakt. Toch leek het me op dat moment zo vreselijk gepast.

Toch kwam er een eind aan, aan die blauwe jongens periode die enkele weken heeft geduurd, die volledige waanzin werd uiteindelijk toch door diezelfde bovenbuurvrouw aan banden gelegd. Het was weer een mooie vrijdagnacht en de fles jenever was goed geraakt. Een vriend van ons is nogal een psyciatrische malloot en die blauwe jongens deden hem weinig goed. Nadat een worsteling een barst in de ruit van de huiskamerdeur had veroorzaakt, vond hij dat het wel gepast was om er met zijn blote poot door heen te schoppen, met een mooie Bruce Lee kreet erbij. Hij lachte hard maar sneed zijn voet verrot. Het viel allemaal wel mee, zei hij. Een theedoek eromheen en gewoon verder met de pret. Toen de theedoek knalrood was, konden we hem met enige moeite toch zo ver krijgen naar de EHBO-post bij het Dijkzigt ziekenhuis te gaan.

Die maat lag vervolgens op de operatietafel en de verpleegster zei tegen de arts dat er zich iets merkwaardigs afspeelde in de wachtkamer. Malloten waren ze daar wel gewend, ‘s nachts in het weekend, maar dat er een bezopen, schreeuwende idioot in een rolstoel door de gangen heen raasde met een fles jenever in zijn handen was nieuw. ‘Dat zijn mijn maten!’, gilde onze gewonde vrind op trotse toon. Verdoving voor de vele hechtingen had hij door die pillen en drank niet eens nodig.

Eenmaal weer buiten riep ik al zeikende over de Pieter de Hoog weg dat het feest nu pas ECHT kon beginnen. Een aanwezige kennis, vanaf het feestje meegegaan naar het ziekenhuis, had opeens de paniek in zijn ogen staan en ik kan me zijn afscheid nemen niet herinneren.

De volgende dag belde de benedenbuurvrouw aan met de mededeling dat ze de volgende keer de politie zou bellen, dat het zo echt niet langer kon. En ze had gelijk. Dit, samen met het bloederige incidint, was voor ons het teken om ons gedrag te veranderen.

We hadden een gezellig en fatsoenlijk verjaardagsfeestje, zonder blauwe pillen, en de huiskamer zat vol met vrienden en vriendinnen. Ik zag opeens mijn broer met een stofzuiger naar de deur van het balkon rennen en dacht met grote verbazing: wat is die goed bezig, op zijn eigen verjaardag nog wel! Hij is nogal lui en werkschuw. Enige seconden later onstond een grotere consternatie. Zo groot dat al het aanwezige vrouwvolk letterlijk(!) gillend de huiskamer uitrende.

De ramen grenzende aan het balkon waren veranderd in een gruwelijk slagveld. Duizenden maden krioelden over het glas heen. Maden kropen onder de deur en tussen kieren door. Maden bevonden zich op de vloerbedekking en de bank. Reden genoeg om gillend weg te rennen denk ik zo. Ik had nog nooit zoiets walgelijk mogen zien, een waar fragment uit een horrorfilm. Alle visite was nu weg en we gooiden het grote licht aan. Een ambitieuze made had al bijna de gang bereikt. We haalden doeken doordrenkt in azijn en maakten hiermee alle gaten en kieren dicht, in een wanhopige poging het tij te keren. Met de stofzuiger zogen we die krengen weg ons leven uit. Maar helaas, het feest was voorbij. De visite zou niet meer terugkeren.  

Enige dagen ervoor had ik mosselen gegeten en een zak met vuilnis op het balkon gezet, met hierin enige van die beestjes. De zak was echter niet hermetisch afgesloten en het was warm september weer. Daar waren dus vliegen op af gekomen en die hadden weer eitjes gelegd. Dit was de verklaring. Ik gooide de schuldige vuilniszak in een grote doek en sloeg die om mijn schouder, samen met het andere vuilnis. Op de Noordsingel stond een grote container, vlak voor het gebouw van de kinderrechter. Hier was ik als 12-jarige naartoe gegaan, samen met mijn boer en zusje, om tegen de rechter te zeggen dat ik bij mijn vader wilde blijven wonen. Had ik hier een andere keuze gemaakt, of had ik hier een andere keuze kunnen maken, dan had ik waarschijnlijk nooit in die wijk hoeven wonen. Ik keek nog eens om me heen en flikkerde die zak de bak in.

Terug in mijn huisje hield ik me bezig met het klinisch reinigen van het balkon. Die beestjes waren nogal hardnekkig. Indien je ze doormidden hakte, nou dan had je er gewoon twee voor de prijs van 1. Liters kokend water en reinigsmiddel, daar moest ik het mee doen. Maden kunnen veel hebben maar zijn niet tegen alles bestand. Enige tijd verder was het balkon brand-en brandschoon, er was geen made meer te bekennen. Ook de huiskamer was netjes. De keuken hadden we al gereinigd voor het feestje, zo waren we dan wel weer. Einde oefening zou je denken.

Een paar dagen later stond die arme benedenbuurvrouw weer eens voor de deur, met een officier van de reiniginspolitie ofzo. Of ze even een kijkje op ons balkon mochten nemen. Ik weigerde niet, het balkon was immers buitengewoon ordelijk (normaal gesproken een smerige puinhoop van minstens acht walmende vuilniszakken). Inderdaad, concludeerde de ambtenaar, ons balkon kon de oorzaak niet zijn, en evenmin onze keuken. Er had zich een ramp bij de benedenbuurvrouw afgespeeld. De arme ziel had vanaf kinds af aan een panische angst voor vliegen (hoe treffend!) en haar huiskamer was veranderd in een ware hel. Duizenden dikke strontvliegen vlogen als gekken in de rondte, en de oorzaak was onbekend. De buurvrouw was wanhopig en wist niet waar ze het zoeken moest. Verward en emotioneel ontredderd verliet ze ons, met moeite het feit accepterende dat we onschuldig waren. Het was fijn geweest indien ze de waarheid geweten had, hoe ik de maden naar beneden had gespoeld, zo haar huisje in. Maar ik hield natuurlijk mijn mond dicht.

We moesten om dit hele voorval natuurlijk erg hard lachen. Vooral toen we hoorden van een vriendin ‘die weer een collega van was’ dat de benedenbuurvrouw dacht dat we twee flikkers waren.

Die arme buurvrouw moet blij zijn geweest dat we hem smeerden naar Thailand en ons officieus inwonende broertje verantwoordelijk werd voor het huis aan de Jacob Catsstraat. Niet lang na ons vertrek belde iemand de woningbouwvereniging om te zeggen dat de bewoners vertrokken waren. We raakten ons paleisje kwijt. Bedankt, lieve benedenbuurvrouw, en dat na al die fijne jaren!

Ja, ik kan begrijpen dat mensen in de grote stad hun buren niet willen kennen.