Wanneer je altijd mooie Classico’s mee maakt dan valt een mindere avond in de programmering ineens erg op.
De 19e (of de 18e) Classico was het. Een avond met Quartetto Rumoroso. Ik zat natuurlijk vooraan want dan zit je er ‘midden in’ en kan je helemaal mee vibreren. De vier dames waren stemmig zwart gekleed en keken serieus. Violiste Miranda Hutton legde uit dat ze Haydn uit de “klassieke” periode komt en dat ze zijn werk ook op oude instrumenten zouden spelen met darmen snaren, een lichte strijkstok en een korte toets. De romanticus Mendelssohn zou na de pauze op modernere instrumenten worden gespeeld, maar wel met die darmen snaren. Voor die speciale klank, weet je wel.
Die speciale klank kwam niet. Wat er precies niet goed aan was is moeilijk te zeggen. Er ontstond tussen kwartet en zaal niet de chemie die live concerten zo boeiend maken. Het leek wel of de musici een gebrek aan concentratie hadden. Ze speelden klein, ongepassioneerd en soms zaten ze er gewoon naast. Dat laatste kan natuurlijk gebeuren maar het quartet leek niet in staat dat op te vangen. Niet dat alles slecht was, helemaal niet, maar het miste bezieling en zeggingskracht. De strijkstok werd soms hoorbaar onzeker naar boven geduwd. Alsof ze af en toe een black out hadden, zoals bij een schooltentamen dat je slecht hebt geleerd.
De romantische muziek van Mendelssohn leent zich meer voor overgave in het spel. Het is minder priegelig dan Haydn. Je kunt er als profstrijker je gevoelens in kwijt, flink uithalen en volume maken. Quarteto Rumoroso ging dan ook voortvarend van start. Wel miste ik een korte inleiding over het stuk. Zoiets is toch goed voor de concentratie van de zaal (en voor mijn verwachting). De eerste twee delen vond ik nog wel overtuigen maar in het derde deel kwam de klad erin. Het deed me denken aan een wedstrijdschaatser die na een paar rondjes 31 verzuurt: de snelheid loopt terug en de techniek verkrampt. Zo ook bij Rumoroso, de energie viel weg, zelfvertrouwen vluchtte het raam uit en de zaal raakte verveeld. Met hard werken en stug door strijken gingen ze toch nog over de finish. De zaal applaudisseerde mild enigszins weifelend namen ze de beloning in ontvangst. Toen ze ook nog bloemen kregen lachten ze opgelucht.
Nee dan de pauze. Toen vielen er rake klappen. Het publiek ging een horde krabbenpoten met hamers, tangen en een ijzerzaag te lijf ging. De culi’s van de Classico vonden dat bij Quartetto Rumoroso ook een rumoerige versnapering paste. Het verbrijzelen van krabbenpoten is inderdaad nogal luidruchtig. Had Quartetto Rumoroso maar net zo overtuigend gestreken als de bezoekers gehamerd, gepeurd en geslorpt, dan… dan… was het allemaal anders gelopen.
Gezien: zondag 11 februari 2007. Steinwegkantine.
Check voor de laatste Classico: stdsps
