Laura van Dolron flirte al eerder met filosofen, dictators en lustobjecten. Vanavond eindigt haar tournee over Henry D. Thoreau, een Amerikaans filosoof uit de eerste helft van de 19e eeuw die streed tegen slavernij, onrecht en mensen aan spoorde hun individuele verantwoordelijkheid te nemen ook als dit tegen de wet is (civil disobedience). Misschien dat de flyer ‘m daarom anarchistisch noemt.

Met minimale theatrale middelen stelt Dolron ons Thoreau voor. Een man die zich in een hutje aan een verlaten meertje terug trekt om de essentie van het leven te onderzoeken. Ze kleedt zich virtueel als Thoreau en laat hem spreken over integriteit. Vervolgens onderzoekt ze ironisch / cynisch de oprechtheid van haar eigen handelen. Dat valt nog niet mee. Met veel humor raakt ze verstrikt in de zoektocht naar oprechtheid en waarheid. Ze denkt over haar denken en al spoedig buitelen de Droste-blikjes over elkaar. Knap schakelt ze tussen verhaal en reflectie. Als toeschouwer weet je soms niet wat autobiografisch is (depressief in je vuile onderbroek tegen de kachel geplakt staan) en wat en verzonnen (een instant spirituele sessie bij Meggie).

Haar side-kick Lizzy Timmers komt aarzelend op gang maar groeit snel uit tot een volwaardige tegenspeelster. Ik vind Timmers heel goed. Laura en Lizzy noemen elkaar bij de echte naam en dat versterkt de suggestie van een spontaniteit en echtheid. Steeds stappen ze in en uit het verhaal dat ook het verhaal is. Als kapitalistisch cabaretière vertelt ze een paar goed foute niet leuke grappen. Ze wisselt razendsnel van politiek perspectief. Ik kan het af en toe niet bij houden en raak net Laura in de war. Maar dat geeft niet. Voor mij is de rode draad niet zozeer politiek of ethisch.

Als Laura ten onder dreigt te gaan in een maalstroom van gedachten over het denken, is het Lizzy die een mooi lied zingt en haar hand uitreikt. Uiteindelijk telt alleen het handelen en meer nog, de liefde.

Gezien: Lantaarn / Venster 10 februari 2007