Mijn dagen vulde ik met tekenen, werkeloos zijn en mijn vriendinnetje neuken.
Door gezang werd ik uit mijn slaap gewekt.
Toen ik een oog kon openen zag ik een geheel kinderkoor naast mijn bed staan.
Dit is toch de meest bijzondere wekker die je, je maar kan indenken.
Nog bijzonderder was het geweest als de Bulgaarse meisjes voor mij hadden gezongen.
Maar de meisjes stonden met hun rug naar mijn bed toegekeerd.
Ze zongen voor James, de Amerikaanse breakdancer die trots op de punt van zijn bed naar zijn jonge fan’s luisterde.
Je zult wel denken wat die lui allemaal in mijn kamer kwamen doen.
Zingen dus.
Maar niet in mijn slaapkamer, nee dit was een grote slaapzaal.
Waar de Nederlandse delegatie van een internationale culturele uitwisseling verbleef.
Dit was mijn tweede dag in Praag.
De avond ervoor was het laat geworden, ons breakdance team had op getreden, onze Surinaamse zangeres en onze Kaapverdiaanse Bubbling danseressen.
Vanavond zou het mijn beurt worden.
Laat ik eerst vertellen hoe ik in dit rare verhaal was belandt.
In de wijk Delfshaven waar ik woonde mocht ik de muur van het jeugdcentrum beschilderen.
Leuk zou je denken, nee dus een ramp.
Iedere bezoeker van het jeugd centrum kraakte mijn schildering af, zelfs mijn beste vrienden.
Gelukkig was Hans de jongerenwerker wel enthousiast.
Hij beloofde me dus de reis naar Praag.
Te gek dacht ik, tot ik dus in Praag aankwam en niet wist wat ik er eigenlijk moest doen.
Mijn dagen vulde ik met tekenen, werkeloos zijn en mijn vriendinnetje neuken.
Niet echt bijzonder eigenlijk.
Het had misschien een optie geweest als mijn vriendinnetje mee was gegaan en we in het prachtige theater tussen de Bulgaarse kinderkoren, breakdancers en weet ik veel wat allemaal meer op het eikenhouten podium hadden liggen vrijen, maar ze mocht niet mee.
En om nou voor een gevulde zaal te gaan zitten tekenen was ook een afgang.
Daar lag ik dus in mijn bed met het koor naast me over te piekeren.
Terwijl James adressen van de meisjes in ontvangst nam, ging ik maar douchen.
Harold onze begeleider in Praag vertelde dat ik met James het busje moest schoonmaken, omdat we die middag een bezoek zouden brengen aan het centrum van Praag.
Het zou allemaal niet zo ongelofelijk vervelend zijn geweest, als het niet vroor.
Onze handen lagen er zowat af, ik hoop dat Harold zijn penis tenminste voor Eén nacht niet omhoog zal krijgen bij zijn geliefde.
Verder was hij een fijne gozer hoor die Harold.
De bus was weer schoon, en James en ik zaten met opgezwollen vingers in het druk kletsende gezelschap richting Praag centrum.
We waren nog geen vijf minuten aan het wandelen toen ik een mooie etalage bekeek.
Toen ik uitgekeken was merkte ik dat de groep verdwenen was.
Geen paniek dacht ik nog, en rende een flink blokje om, op dezelfde plaats weer aangekomen hield ik twee agenten aan, en vroeg in zei in het Engels dat ik bij een groep uit Nederland hoorde, en dat ik die kwijt was.
Ze verstonden mij niet zeiden ze in het Duits, en zeiden dat ik maar moest wachten, dan zouden ze wel terug komen.
Dit deed ik een uurtje starend naar de oude gebouwen die nog onder het kolen roet zaten.
Maar toen ging ik ze toch maar zoeken, verkleumd van de gure kou.
Nergens kon ik ze vinden, en ik begon wat angstig te worden, ik stapte op de Metro die vol zat met alleen maar chagrijnig kijkende mensen.
Misschien lag dit aan de Russische muts met communistisch embleem die vrolijk op mijn onwetende hoofd stond.
Die mensen waren nog niet zo lang geleden namelijk bevrijd van de Russische bezetters.
Maar ik had die muts toch echt van een Tsjech gekocht, wat verder ook niks zegt.
Na een tijdje stapte ik uit, helemaal niet wetende waar ik uitstapte, overal stonden saaie flats, die mij deprimeerde net als de kou.
Opeens leek het alsof mijn naam omgeroepen werd door de luidsprekers, iedereen zou erop afgaan, ik niet hoor, nee ik dacht dat ik begon te hallucineren en stapte geschrokken de Metro weer in terug richting het Centrum van Praag.
Daar liep ik tot het donker begon te worden, net toen ik beelden van mijzelf als Praagse zwerver begon te zien, zag ik een bolle agent.
IK hield hem aan en ging paniekerig tegen de man praten.
Hij maakte een gebaar, wat erop duidde dat hij dacht dat ik teveel gedronken had.
Niet zo raar, want ik sprak niet alleen paniekerig tegen hem, in mijn verstrooidheid sprak ik ook Spaans tegen de diender.
Toch was hij de rotste niet, en wenkte me met hem mee te lopen.
We liepen langs gebouwen met een rijk verleden, hij vertelde er trots over in het Tsjechisch, ik vroeg maar niet of hij dronken was.
We kwamen aan op een heel oud bureau, waar hij over me met een andere agent stond te babbelen.
Die lachte en bood mij thee aan.
Hij zei dat mijn vrienden me weldra kwamen ophalen in het Engels, gelukkig.
Harold was blij me weer te zien, al had ik hem een rot dag bezorgt, dan had hij mijn dag nog niet meegemaakt.
Die avond gingen we stappen.
In een discotheek die meer leek op een oude balzaal ging ik helemaal los met James op de dansvloer.
Opeens duwde een gast met een gezicht wat het meest op een borst deed denken, mij ruw in de rug.
Ik ramde er zonder iets te vragen op los, dit bleek de begeleider van de Belgische culturele delegatie te zijn.
Harold en James haalde mij van de man af.
Hij zei dat ik zijn knip probeerde te stelen, waarop ik kans zag te antwoorden met een trap in zijn maag.
Harold had het niet meer, en duwde mij op een stoel.
Ik baalde flink, en had het al flink gehad in Praag.
De Belg kwam op mij af, en zei dat hij zich vergist had, en hij bood me een biertje aan.
Ik zei dat ik dat niet lusten en dat het verder wel okay was.
Even later kwam er een dame naast mij zitten, ze was denk drie keer zo oud als ik en heel slecht opgedroogd na haar geboorte.
Ik negeerde haar zwoele blikken.
Maar na een tijdje vroeg ik haar ten dans.
Dat had ik dus niet moeten doen, ze begon heftig tegen mij aan te rijen op muziek van de Guys en Dolls.
Ik duwde haar van me af, en liep aar het toilet.
Ik stond lekker te wateren, toen ik een hand die niet van mij was mijn geslachtsdeel zag pakken.
Ik slaakte een gil, en duwde mevrouw wil wel, ruw tegen de plavuizen aan.
Ze begon te krijsen, dus kwamen er weer mensen op mij af, ik had het helemaal gehad.
Gelukkig had Harold het allemaal wel gezien, op de WC scène na dan, gelukkig en hij redde ons eruit.
Toen we weer in ons appartement aankwamen, vroeg iemand van de organisatie waar ik die avond was gebleven als tekenaar.
Harold handelde dit verder af, en de volgende dag moest ik dus mijn ding gaan doen.
De zaal zat vol mensen uit allerlei landen, na een concert van een groot orkest uit Sofia Bulgarije, werd mijn naam omgeroepen.
Onder het geklap liep ik naar het podium.
Het had zoveel makkelijker geweest als ik wist was ik daar ging doen.
Een vrolijke dame, vroeg dan ook wat ik ging tekenen.
Mezelf aan een touw bungelend dacht ik diep bedroefd.
Ik kon niks meer zeggen, anders zou ik vast gaan huilen.
Weer kwam Harold als de redder in nood, en hij regelde dat ik kinderen van een Zuid Koreaans gezelschap mocht na tekenen.
Nou ze waren echt leuk die kinderen dan, mijn tekeningen sloegen echt kant nog wal, maar kind na kind liep er juichend mee weg.
Na drie uurtjes was ik zo dacht ik er wel klaar mee, maar nee ik moest met weer een andere dame naar een kleuterschool om Tsjechische peuters na te tekenen.
In een klein klasje werd ik achter het bureau van de blonde juf neergezet.
Terwijl ik begon te tekenen liep zij de klas uit.
Ik was verdiept in het tekenen en hoorde van alles om mij heen vallen en janken.
Toen er geen peuter meer voor mij kwam zitten, ging ik staan en keek om mij heen, ze hadden het lokaal totaal vernield.
Sommige van de portretten lagen in proppen op de grond.
Kasten omgegooid weet ik veel wat ze allemaal niet hadden uitgevreten.
Ik liep de klas uit de blonde juf liep in de gang terug naar haar rampjes, ik groette haar.
Achter mij hoorde ik gillen, de juf ging uit haar naad.
Ik werd netjes terug gebracht en had mijn ding gedaan in Praag, ik wilde maar één ding, terug naar Rotterdam.
