05.40 zacht dringt het gepiep van de wekker door.

Hmmmm   nog even omdraaien, het bed is lekker warm en op de een of andere manier doet het me denken aan momenten van mijn kind zijn en dat oma thuis bij ons logeerde.

Oma die je vroeg in de ochtend kon wakker maken door de geur van wentelteefjes die ze van het oude witbrood aan het bakken was.

De geur van ei suiker en kaneel heerlijk zo vertrouwt en gezellig.

Ik veer mijn bed uit en duik de keuken in…hmmm ja witbrood genoeg eieren en melk ook

Normaal gesproken sta ik druk voor iedereen brood te smeren, voor school, werk enz en kom ik tijd te kort, maar vanochtend gaat alles op zijn gemak en voor we het weten zitten we in de vroege ochtend met z’n zesjes aan de wentelteefjes rustig te genieten van een ontspannen ontbijtje.

De kleintjes ervaren het als een feest……lekker dit heb ik nog nooit gegeten hè mam vraagt de jongste…..ik ook niet brult de ander.

Dat betekent dus dat er in de afgelopen bijna 6 jaar geen wentelteefjes zijn gebakken misschien wel langer.

Als ik eenmaal aan mijn eigen wentelteefje toe kom duik ik genietend van de geur met mijn bord op de bank.

Iedereen is aangekleed, klaar om de deur uit te gaan, de hond is uitgelaten en er is nog tijd genoeg om even met elkaar te genieten.

Eenmaal de kinderen op school fiets ik met Myrrhe mee, want vanochtend staat de lang afgesproken fotosessie gepland.

Meestal kom ik hectisch onopgemaakt de school binnen, gewoon omdat ik nog geen tijd heb gehad om even rustig aan mezelf te werken, maar vandaag is dat geen probleem en zie ik er gezellig…feestelijk volgens Myrrhe uit en waarom eigenlijk, voor de camera gaat toch alles weer uit, want een foto zonder bloot is geen foto van Myrrhe.

We drinken een kop koffie , praten wat ,Myrrhe haalt nog wat atributen om mijn overdaad aan weelderige vormen mee te bedekken en voor ik het weet wentel ik mij in allerlei poses als een wentelteefje op haar bank en tegen de muur.

Terwijl Myrrhe even afgeleid wordt vraag ik me af wat mijn omaatje hiervan zou vinden, ze was tenslotte 93 toen ze 27 jaar geleden kwam te overlijden, dus uit een heel ander tijdperk.

Ergens in mij is het idee dat ze vanaf een afstandje met een glimlach naar me kijkt, alsof ze zeggen wil toe maar meid je bent dik, maar wel mooi dik, dus laat je maar zien.

Als ik later naar buiten fiets is het schitterend weer, de zon schijnt en er dwarrelen kleine sneeuwvlokjes langzaam naar beneden, net als 27 jaar geleden op de dag dat omaatje begraven werd,met zon en dwarrelende sneeuwvlokjes.

Precies zoals ze wilde. 

Glimlachend fiets ik naar huis.