Slapen in een te kleine cel met 150 man zonder matras, deken en kussen, en mensen die hard snurken wordt de keel doorgesneden...
(ofwel portret van een leraar in leraaronvriendelijk Bangkok...)
Iets wat klonk als ‘ohm’ kwam uit haar sierlijke mond en ze keek hierbij heel ernstig.
Ze had mijn biljet van 1000 baht in haar hand en kon dit biljet niet als betaalmiddel accepteren. Ik was in Chester’s Grill, een goedkope en populaire fastfood-tent in Bangkok, dat zich bevond in zo’n hypermodern winkelcentrum. Er moet ooit geouwehoer zijn geweest met valsmunterij want ze had het biljet aan een nauwkeurig onderzoek onderwezen. Ze liet een ander biljet van 1000 baht zien waar met blauwe letters iets opgedrukt was, waarschijnlijk een tekst als: origineel biljet. Alsof ik er verstand van had, want ze leek een reactie te verwachten. Ik bekeek het biljet tegen het licht, zag waterstempels van de koning en kon dit geouwehoer eigenlijk niet gebruiken.
Gisterenavond had een kennis me dit geld in de handen gedrukt voor een verrichte dienst. Zou die man me vals geld gegeven hebben? Dezelfde kerel die me al een paar keer op drank en eten had getrakteerd? Ik vond dit moeilijk te geloven want het was een zeer geschikte kerel, die me bovendien nog had onderwezen ook. Op zijn internationale school had ik een lerarencertificaat behaald. Maar dit was Bangkok en ik was hier al eerder teleurgesteld in mensen die aardig leken. In Scam-City kon je van alles overkomen. Misschien kon hij het getrakteer aan mij en andere studenten veroorloven omdat hij domweg succesvol crimineel was.
Ik gaf haar het tweede biljet van 1000 baht wat ik bij me had en het was wederom raak. Verdomme, dacht ik nu. Ik was blut en kon dit niet hebben nu. Mijn pinpas werkte niet en ik had geen kleiner geld bij me om die zooi te betalen die al op mijn tafel stond. Ze gaf het biljet mee aan een lief uitziend meisje en het meisje liep de zaak uit, op weg naar de bank of een winkel met zo’n blacklight-machine. Ik at van de spaghetti met knoflookbrood en dronk van de Lemon Ice-tea. Ik had dat geld nodig, ik kon niet zonder. Ik moest het nog zo’n 15 dagen zien te redden en had nog maar 3000 baht in mijn laadje thuis liggen en er stond slechts 500 baht op mijn Thaise rekening.
Moest ik iemand bellen, mijn broer bijvoorbeeld? Het meisje keerde terug van haar onderzoek en het eerste wat ik haar hoorde zeggen was ‘ohm’, ofwel ‘vals’. Kut…dat heb ik weer…gewoon even een onschuldig hapje ergens eten en dan zo in de problemen komen. Ik kon maar niet geloven dat die vent me zo zou belazeren. Hij had me een goed betaalde baan beloofd en ik zou binnenkort voor hem gaan werken. Hier mocht geen stokje voor gestoken worden. Het meisje met mijn valse biljet van 1000 baht snelde weer de winkel uit. Ze ging nu natuurlijk naar de security guard die me zou vasthouden totdat de politie kwam opdraven. Ze zouden me vragen hoe ik aan dit geld kwam. Moest ik die vent erbij lappen? Dan kon ik die baan wel shaken natuurlijk.
Godverdomme.
Altijd weer nieuwe hindernissen op weg naar een beter bestaan. Er was het afgelopen jaar een pedofiele leraar opgepakt die werkte op een zeer prestigeuze school in Bangkok, waar ongetwijfeld kinderen van Thaise politici en politie-en legergeneraals op zaten. Die Amerikaanse pedofiel en alle wereldwijde media aandacht hieromtrent had de naam van de buitenlandse leraren nog verder besmet. Onze naam was al niet goed. De kranten en websites stonden vol met Amerikaanse sensatie verhalen over de sexindustrie hier. Ik vond Bangkok eigenlijk een vrij normale stad. Nooit zag ik pedofielen hier hun slag slaan. Wel had ik een criminele collega die uit de Duitse bajes was ontsnapt en een 56-jarige collega die 16-jarige meisjes wilde versieren.
De politie verrichtte nu wekelijks invallen op scholen en leraren zonder werkvergunning waren de lul. Die werden geblacklist en het land uitgeflikkerd. Leraren die hadden gesjoemeld met hun diploma’s die kwamen met foto en al in de krant te staan. Al met al de nodige problemen voor leraren die het westen waren ontvlucht om veelal twijfelachtige redenen. Sexpats, criminelen en natuurlijk ook pedofielen maakten onderdeel uit van het buitenlandse lerarencollectief hier.
Ik was ook zo’n avonturier die genoeg had van zijn eigen land. Genoeg van al dat gezeik, de kou, de onvriendelijkheid van de mensen, de arrogantie van de vrouwen. Al die macho-wannabe gangsters die de straten onveilig maakten van de stad waarin ik woonde en waarin ik me afvroeg wat ik er deed. Alsof het mijn stad was. Alsof dat hele fucking Nederland me belangrijk vond. Terug wilde ik niet. Zeker niet wijtens vals geld waarvan ik niet wist dat het uberhaupt vals was. Ik had er godverdomme zelfs voor gewerkt: een paar Vietnamse studenten van die kerel telefonisch geinterviewd.
De Thaise smeris zou in zijn handen wrijven bij een vangst als de mijne. Een blanke leraar die al jaren in Bangkok woont, maar slechts sinds een maand een werkvergunning heeft. En die met vals geld loopt te strooien. Hoe kon ik ontkennen dat ik niets van de valsmunterij wist? Is het niet zo dat boeven dat geld uitgeven op de meest lullige locaties, juist in zo’n onbenullig restaurant? Ze zouden me meenemen voor verhoor en ze zouden me intimideren, aan mijn oren trekken, een pistool op mijn hoofd zetten en net zolang met een houten stok in mijn ribben porren totdat ik schuld zou bekennen.
Ik had het een en ander gelezen over de gang van zaken in het Thaise justitie-en detentie apparaat en veel corrupter kon het niet. Een kerel die zijn vrouw vanuit jaloezie op gruwelijke wijze had vermoord, haar schoppend en slaand de wereld had uit geholpen, werd vrijgelaten omdat hij een belangrijke positie als professor op een universiteit bekleedde. Vrouwen die hun man vermoorden omdat ze al jarenlang worden geterorriseerd door deze liefdeloze kloozak krijgen levenslang. Afrikanen die op het vliegveld worden aangehouden vanwege twijfels omtrent hun identiteitspapieren die worden daar jarenlang onder erbarmelijke, zeer mensonterende omstandigheden vastgehouden, zonder ook maar een advocaat of vertegenwoordiger van hun ambassade te zien.
Thailand is naast de sexindustrie berucht om zijn corruptie. Zo’n 2,5 jaar terug zijn ruim 2000 mensen afgeknald door politieagenten zonder ook maar enige vorm van berechting. De verdenking van drugshandel of vage geruchten hieromtrent waren voldoende. Bosjes onschuldige mensen werden op straat door gemaskeerde motorrijders afgeknald. Hele gezinnen, oftewel vrouwen, kinderen en grootouders van mogelijke drugshandelaren werden uitgemoord. De Thaise bevolking juichte dit toe, eindelijk werd er iets gedaan aan die ellende. Zoals ze ook een militaire coup toejuichen die de democratie de nek omdraait, maar niet met betere oplossingen aan komt draven. Ofwel...Thailand is gevaarlijk. Op Spanje na worden hier jaarlijks de meeste toeristen vermoord.
Mensen veroordeeld voor heroinehandel kunnen in de bak diezelfde smack kopen van de bewakers om hun ellende even te vergeten. Bewakers neuken met de vriendinnen van gedetineerden en als wederdienst krijgen deze gevangenen enige privileges…zoals niet dagelijks kapot geslagen te worden. Een gevangenis bevolkt door ratten groot als katten die naar je keel springen als je naar ze kijkt, ratten waar weer giftige slangen op af komen. Slapen in een te kleine cel met 150 man zonder matras, deken en kussen, en mensen die hard snurken wordt de keel doorgesneden. Er is nauwelijks sanitair. Mannen krijgen tijdens een verhoor een accu op hun balzak aangesloten. De leeftijdsverwachting in de bak is volgens Amnesty International is 10 jaar. Mensen hebben Aids en vreselijke infecties die te laat of niet behandeld worden. De stortvloed aan ellende in de Thaise bajes is eindeloos en zo gruwelijk dat het je zou weerhouden naar Thailand te vertrekken.
Maar ik had dit dus wel gedaan zo’n 3 jaar terug. Ik had een zeker risico genomen en moest niet al te raar staan te kijken als het eens verkeerd met me zou af lopen. De Thaien zijn zulke lieve mensen, maar geef ze macht, en sommigen zullen zich ontpoppen tot ongekende wredaards, alle frustraties en verbitteringen die horen bij een arm bestaan zullen worden geventileerd op een ieder die lager in de pikorde staat. Thaien zijn niet alleen corrupt maar ook ongelooflijk arrogant. Thailand is in hun ogen het allerbeste land ter wereld en dan met name de hogere klasse uit Bangkok is een soort van ubermensch. Een blanke is dan al snel een blanke malloot. Een blanke leraar die vals geld uitgeeft is de vijand. Ik begon nu een beetje onrustig worden.
Het meisje bleef wel erg lang weg. Moest ik de zaak uitrennen? Met het risico dat ik toegaf aan mijn ‘schuld’? Waarna ze me makkelijk konden traceren omdat ik de enige blanke was in het hele winkelcentrum? Moest ik de bioscoop invluchten, een willekeurige voorstelling bijwonen, om pas laat in de avond naar buiten komen? Maar stel nu dat het geld niet vals is, ik zou een flinke duit mislopen. Dat was misschien hun plan. Ik zou hem smeren en zij zouden 1000 baht opstrijken. Aardig wat geld waar de meeste mensen 300 baht per dag verdienen. Ik had dat geld nodig goddomme. Ik zou blijven zitten. Ik was een onschuldige en succesvolle leraar die bovendien een werkvergunning had. Dit klonk overtuigend maar minder rustgevend was het bonzen van mijn hart.
Op valsmunterij stonden zware straffen. Het uitgeven van vals geld was iets waar je alleen al in Nederland jarenlang de bak voor in kon verdwijnen. Het zou toch niet zo zijn. Dat mijn avontuur in Thailand zo zou eindigen. Dat mijn zus me jaarlijks zou bezoeken terwijl de kettingen in mijn enkels en polsen sneden, en ik zou ontkennen hoe afgrijselijk ik het had om haar het verdriet te besparen. Ik zag mezelf lachen met wallen onder mijn lede ogen, een verrot gebit, met een ingevallen bleek gezicht. Ik zag hoe mijn vrienden en broer, die ook in Bangkok wonen, me wekelijks zouden bezoeken om me sigaretten, fruit en blikjes tonijn te brengen.
Ik zou die arme ex-collega van de Rotterdamse soos ontmoeten (Buddha hebben zijn ziel) die hier ook vast zat omdat hij zo dom was geweest met een flinke lading amphetamines op zijn lijf het land binnen te vliegen. Ik voelde een steek in mijn maag en schatte mijn kansen in. De zaak uit rennen, de roltrappen af, naar de tweede verdieping waar een voetgangersbrug je bracht naar de andere kant van de weg. Daar kon ik verdwijnen in de altijd aanwezige mensenmassa en een taxi of bus naar huis nemen. De bus zou het veiligst zijn. Die worden niet door de coppers op zoek naar een geperverteerde blanke leraar aangehouden. Ik hield mijn adem in en maakte nu serieus aanstalten op te staan en me naar de…
Het meisje kwam binnen gelopen. Ze was alleen. Er was geen politie-of beveiligingseenheid die haar begeleidde. Gelukkig. Ze sprak met de dames achter de kassa. Ik wilde weten waar ik aan toe was en liep op haar af. Ik zag dat de vrouwelijke manager bezig was geld te tellen. Ze gaf me ruim 900 baht, het wisselgeld, eindelijk. Het biljet was dus niet vals. Ik bedankte het lief uitziende meisje en maakte dat ik weg kwam.
Ik sprong in een rammelende bus en toen ik bij het eindpunt aangekomen was, had ik nog geen kaartje gekocht, de verkoopster die stond aan de andere kant van het pad leek ook niet in me geinteresseerd. Ik had 7 baht bespaard. Aan die ex-collega van de soos dacht ik niet meer toen ik op een brug stond en het water van de Chao Phraya wild onder me door zag stromen. Ik voelde me gelukkig.
