Een refreintje fluitend van een of ander sterretje die in haar videoclips met haar billen camera lenzen schoonmaakt, wandel ik nonchalant achter mijn viervoeters aan.
Nee ik schrijf geen trouwe viervoeters, hoe gezellig dit ook moge klinken.
Ik verdom ze trouw te noemen.
Ze luisteren nog maar net als het ze uit komt, en tja zij hebben mij niet gekozen, ik heb hun ooit uitgekozen, dus waarom zouden ze in Martin Gaus naam naar mij luisteren.
Trouw, ik denk als een opgefokte idioot mij door mijn buik zou steken en aan een boom vast prikken, mijn hondjes me opvreten.
Ik vertrouw ze gewoon niet, hoe graag ik ze ook mag.

Vrolijk huppelen ze voor mij uit, de kleinste iets schuin lopende, want je mag haar niet recht in de reet kijken.
Ik zou niet durven, en over willen wil ik al helemaal niet gaan schrijven.

Best een lange intro eigenlijk?

Waar was ik gebleven, oh ja ik liep nog altijd in het park, het Plantage park, naar horen zeggen het oudste stadspark van Nederland.
U moet zich er maar niet teveel van voorstellen.
Het ziet er erg aan gelegen uit, zoals de rest van Nederland eigenlijk.
Maar het gaat er natuurlijk om, hoe het is aangelegen, en dan zal de plantage zeker hoog scoren met bijzondere bomen.
Ik ben heel blij dat er bij ons een park als de Plantage is, en dat Nederland ondanks alles een boeiend eigenwijs landje blijft.
Het begint hier een beetje naar aardrijkskunde te ruiken.
Ik zal u besparen over het weer te gaan schrijven.
Ik fluit en wandel dus achter mijn ontrouwe viervoeters aan.
Als ik een door merg en been gaande zeik stem hoor zeiken, meneeeeeeeer, meneeeeeeeer, even wacht ik met omkijken tot de dame in kwestie nog zeker zes keer meneeeeeeeeer heeft uit gepoept.
Sorry riep u mij, zeg ik schijnvriendelijk.
Jaaaa, ik wil u vragen (vermoeien) wat voor hondje dat is.
Welke bedoelt u mevrouw, vraag ik als ik haar al lang heb zien wijzen naar de kleinste.
Die kleinste hond, zegt ze als ze mij in zich opneemt.
Aan haar grauwe huidskleur te zien is ze al heel lang geleden gestorven.
Oh dat is een Ferengaalse likker.
Een wat, vraagt ze verbaasd.
Een Ferengaalse likker zeg ik veel te luid, als ze niet doof was, is ze dat nu zeker.
Deze honden komen alleen in Ferengala voor, praat ik tegen een open broodmolen aan.
Ze kijkt verdwaasd naar mijn schijtende hondje, die haar terecht geen blik waardig gunt.
Genietende van dit leed glimlach ik haar des duivels toe.
Dan vraagt ze hoe ik aan dit hondje kom.
Nou heeft u even sla ik haar net iets te hard op haar broze schouder.
Ik heb de tijd hoor, mijn man is overleden.
Overreden zeg ik met een zogenaamde schrik op mijn gelaat.
Nee meneer overleden.
Ik wacht haar verdere verhaal niet af en vertel dat ik mijn Ferengaalse likker vast gebonden heb gevonden.
Mensen zijn soms toch zo bruut.
Ja mevrouw, hij hing aan zijn achterpootje aan een dikke beuk, boven de grond te bungelen.
Aan haar gelaat uitdrukking te zien kwam dit niet echt door.
Toch drukte ik verhaal verder haar hersens in.
Op de oude beuk hing een briefje waar op stond.

Beste vinder

Mocht u deze klote keffer vinden,
Het heet Zaadnaad en is een Ferengaalse likker.
Veel plezier ermee.

Nou verschrikkelijk meneer.
Ja mevrouwtje, waar moet het naartoe met deze Wereld.
Soms zou ik mezelf wel willen wurgen.
Wat zegt u, zelfmoord?
Ja ik zou mezelf soms wel willen wurgen.
Maar meneer dat kunt u toch niet doen.
Nee dat is onmogelijk, daarom heb ik voor mezelf wurgen gekozen.
Voor een trein springen of aan een boom gaan bungelen is veel te gemakkelijk.

Ze kijkt op haar lege pols en zegt, nou ik moet weer naar huis.
Ze wil er onder uit komen, maar ik maak gebruik van haar beleefdheid en ga verder over mijn Ferengaalse likker.
In Ferengala worden mijn soort hondjes op een voor ons wel zeer vreemde manier gebruikt.
Oh hoe dan, wek ik haar ziekelijke nieuwsgierigheid weer op.
Nou als men daar de grote boodschap heeft gedaan pakken ze hun hondje op, en u begrijpt het al, die likt hun kont schoon.
Jakkes, kijkt ze van mijn hondje naar mijn achterwerk.
Als ik uit ben verzonnen, krijg ik van haar de gevreesde verhalen, over haar man (overleden), kinderen (komen nooit langs, logisch), kleinkinderen (heeft ze nooit gezien), buren (negeren haar), vreselijke buitenlanders (moeten ze het land uit zetten) en meer van dit soort ene oor in andere oor uit verhalen.
Mijn benen houden het nu echt niet meer, mijn hersens maar net.
Ze zijn al aan het afsterven, dan……dan zak ik door mijn benen en zeg haar, u heeft gewonnen.
Ze kijkt me verbaasd aan.
Ik haat u mevrouw maar begrijp uw eenzaamheid.
Ga alstublieft naar een bejaardensoos, kwijn weg, maar blijf uit mijn Wereld.


Dit verhaal is op de laatste klaagzang na echt gebeurd