Soms zijn honden je beste vrienden, nou bij mij mooi niet!
Hier ga ik even mijn beklag doen over mijn bastaard hondje Dali.
Genoemd naar Salvador Dali omdat ze dezelfde bruine grote staarders in haar schedel heeft als de Catalaanse grootmeester nu waarschijnlijk niet meer in zijn schedel heeft.
Het is bij de kleine teef alleen maar hebben, hebben en nog een paar honderd keer hebben, iets geven komt in haar woordenboek niet voor.
Misschien overgeven dat geeft ze soms, en ik moet vooral haar haren niet vergeten, daar geeft ze er miljoenen van per minuut.
Even een dag niet stofzuigen en we verzuipen in het kleine rampje haar dons.
Als ik haar straf omdat ze gewoon steevast doet alsof ik niet besta, als ik haar iets vraag of opdraag, negeert ze me daarna dagen lang,
En ik haar, dan krijgt ze geen eten, en zeker geen aandacht, helaas doet mijn vrouw dat dan, zodat er bijna geen einde aan onze koude oorlog komt.
Als ik iets zit te eten, hoor ik haar zweetpootjes al aankomen, het liefst zou ze mijn strot afbijten en alles uit mijn maag eten, maar omdat ze zeker weet dat ik haar bij het minste geringste de nek zal breken, gaat ze naast me zitten hijgen.
Ben ik dan even uit mijn rol van strenge baas, en geef het mormel iets, nou dan is ze weer weg, mij totaal vergeten.
Vergeten mocht ik willen, ze ziet eten, en wat daarom heen is, daar kijkt ze niet naar, dat is veel te vermoeiend.
Vaak vraag ik me af hoe haar ouders waren.
Moeder een Vlinderhondje en Pa een Bouvier, nee daar is ze te slim voor.
Haar vader moet een mens geweest zijn, je ziet het aan haar blik dat is geen honden blik.
Ik kan het weten want er loopt hier een Labrador op schaal rond, en die heeft me daar een paar niets zeggende honden ogen van heb ik jouw daar.
Die zijn gewoon rond en bruin en staren je aan zonder dat ik daar enige emotie in kan vinden, precies zoals het hoort bij een hond.
Het verbaasd me dat Dali nog nooit tegen me gepraat heeft.
Natuurlijk dat zou ze zo en zo nooit in haar kop halen, omdat ik voor haar lucht ben.
Een pest hekel heb ik eraan als ze naar honden staat te blaffen, en als die dan naar haar toe komen gaat ze met haar benen wijd op de grond liggen en verwacht een behoorlijke lik beurt.
Laten we wel wezen, ik ben blij dat die honden dat doen, want van mij zal ze hem echt niet krijgen.
Ze is op het moment dat ik deze verering zal ik het maar noemen, elf jaar oud.
Ook Dali word er niet mooier op, verstandiger al helemaal niet, de drol op pootjes word er alleen maar eigenwijzer op.
Ze geeft me het vermoeden dat ik voor haar een soort geest figuur bent,
Niet echt voor haar, dus als ik zeg, ga je mee naar buiten, waarop Paike zoals gewoonte getrouw mijn tegen mijn inmiddels ongevoelige klootzak aan springt van hondse blijheid, Dali niet eens op kijkt.
Ik moet haar dan scheldend mee trekken.
Wil haar eigenlijk al helemaal niet uitlaten, en dan moet ik daar nog mijn best voor gaan doen ook.
Het liefst zou ik haar uitknijpen boven de WC pot tot de laatste druppel pis, om er dan vervolgens heel hard op haar stinkende slaapzak te gooien.
Ondanks onze koude oorlog, hou ik in ieder geval van haar, anders zou ik me niet aan haar ergeren.
Of dit andersom ook zo is, wil ik maar even niet over gaan nadenken.
Dit zou de vernedering compleet maken.
Ze werd een keer bijna doodgebeten door een pitbull, mijn vrouw sprong er tussen, en sloeg in op de aanvaller, die arme Dali al bij de strot vast had, om de laatste hap om haar nekje te breken alleen nog hoefde te doen.
Gelukkig liet hij geschrokken van zijn eigen daad los.
Direct heb ik bij Dali en Paike alle tanden er uit laten halen, en deze te laten vervangen door stalen haaien tanden, er is geen hond die nu een aanval op ze nog zal overleven.
U bent dus gewaarschuwd, want dit geld niet alleen voor honden maar ook voor inbrekers.
De ramp is nu aan het lucht gitaar spelen, of wel haar vlooien aan het temmen.
Ze kijkt dan tien keer vagen en scheler uit haar ogen als helaas wijlen acteur Martin Feldman.
Dit is misschien te wijden aan het zakje wiet dat ze als jong hondje een keer heeft opgegeten.
Net als Obelix en zijn val in de toverdrank is Dali hier nooit over heen gekomen.
Dali is een snol, maar gelukkig een lieve etterbak met een sterk karakter.
