Ik geloof niet zo in horoscopen maar lezen, ja altijd… uit nieuwsgierigheid maar deze keer was het wel even raak. “Je reikt uit naar de toekomst en klampt je vast aan het verleden” staat er. Was het nou zo duidelijk?

Ja, zelfs na jaren radiostilte kan een onverklaarbaar berichtje me in de war brengen. Ik vraag me nog steeds af wat er in zijn hoofd afspeelt maar misschien is het wel beter dat ik het niet weet. Wat niet weet, wat niet deert.

Vastklampen aan het verleden, ik wist het… en toch is het niet dat ik niet los wil laten maar pijn laat blijkbaar zware wonden achter die niet zomaar verdwijnen. Ziek zijn door liefde kan alleen geheeld worden door liefde, zeggen ze toch?

Eigenlijk ben ik best trots op mezelf, ik ben dit jaar maar 1 keer gevlucht om niet de confrontatie aan te gaan. Het klinkt misschien gek maar je pijn tegemoet lopen of gedag zeggen is echt het moeilijkste wat ik kan bedenken.

“Hou toch op om elke keer met een masker door mijn deur te lopen” geschrokken kijk ik haar aan. “Je hebt zoveel leegte in je… waarom wil je jezelf toch zo beschermen?” Gespannen blijf ik haar aankijken, hoe kan ze dwars door me heenkijken? Ze kent me niet eens. “Het maakt je moe en heel erg eenzaam” weer een stilte, ik had gewoon niks meer te zeggen, ze had gelijk… het kost me veel te veel energie, energie die ik gewoonweg niet meer heb.

Dit jaar heb ik iets erbij geleerd, de start van een relatie blijkt het meest bepalende te zijn voor het verloop ervan…en dus ook bepalend of het eind. Een slecht begin komt echt niet zomaar meer goed. Ik zag het bij mezelf, ik zie het nog steeds bij anderen om me heen.

Ik meen dat de meeste vrouwen wel ezels zijn, wij stoten ons in ieder geval heel makkelijk voor de tweede keer aan dezelfde steen. We zeggen wel altijd van.. “nooit meer” maar zelfs de meest krachtige vrouw weet dat “nooit”, toch “ooit” kan worden.

Uitreiken naar de toekomst, ik wil het zo graag maar de angst om steeds weer te vallen is te groot. Het voelt als die nare nachtmerries waar je maar in een zwart gat blijft vallen…  geen begin, geen eind. En toch, er is inderdaad geen weg terug, het wordt tijd om de deeltjes zelfvertrouwen, moed en energie bij elkaar te vegen.

Ik denk dat de momenten waarin ik dit jaar heb gelachen echt op 1 hand te tellen zijn, het leek zo moeilijk maar vandaag realiseer ik me dat het helemaal niet zo hoef te zijn, 1 grappige, digitale kerstkaart kan een geweldige lach op mijn gezicht toveren!

2006 was voor mijn gevoel een kort jaar, het is in een flits aan me voorbij gevlogen en ik heb het gevoel dat ik niks heb gedaan. Ik heb heel hard gewerkt, redelijk gezond gegeten, zo op tijd mogelijk geslapen… en toen ging de herhalingsknop in! 

Omringd worden door mensen die van je houden en waar jij van houdt is een zegen dat we niet voor vanzelfsprekend moeten zien.