Dit stuurde Bombastus een vriend van mij uit Bangkok op.
Hij zal zich binnenkort aanmelden.
Veel leesvertier!
Rotterdam. Tien jaar lang heb ik gewoond in die stad.
De kop van Zuid was nog kaal. Ik had mijn haar nog. Dat is godverdomme al weer een tijd terug zeg. Ik kwam er wonen op mijn 21-ste. Student aan de HR&O was ik, de tweedegraads lerarenopleiding tekenen.
Ik was er een tijdje tussenuit geweest. Na een avontuurlijk en kwajongensachtig bestaan terug naar de ‘normale’ wereld. Vervreemd was ik geraakt, burgertruttige mensen maakten hier de dienst uit. Dit was het leger niet. Dit was ook niet werkeloos thuis zitten, samenwonend met een schizofrene broer, blowend en zuipend, de wereld vervloekend.
Koud. Kil. Hard. Zo heb ik die tijd ervaren. Als een Rotterdamse haven waar het schip ‘De Liefde’ niet is aangemeerd. Maar de medestudenten bedoelden het niet kwaad. Ze waren zo’n 3 jaar jonger dan ik. Jong, mooi...ogenschijnlijk succesvol. Jong en mooi was de formule tot succes. Je hoefde geen talent te hebben.
Ik had geen succes. Ik was oud en lelijk. En ik was bang. Er had zich een angst van mij meester gemaakt die zo werkelijk was, die zo dicht bij me stond en zo intens was dat de rillingen me letterlijk verlamden. Was het de dope? Hadden de jaren vol drank en hasj en wiet me klein gekregen? Was het de LSD? Waren het de mensen die me het gevoel gaven dat ik een weirdo eerste klas was? Of was het mijn eigen verrotte fucking brein die me dat gevoel gaf? Was ik zover van ‘mijn eigen vriend zijn en de wereld’ af komen te staan dat ik niet langer in staat was relaties aan te gaan met anderen, maar mezelf terug trok in een klein en deprimerend wereldje?
Er zaten mooie meisjes in mijn klas. Hele mooie meisjes.
Nog nooit had ik bij zulke mooie meisjes in de klas gezeten. Ik had er nooit bij stil gestaan dat ik ooit bij zulke mooie meisjes in de klas zou kunnen komen te zitten. Had ik dat wel beseft dan had ik misschien andere keuzes gemaakt. Dan had ik ook als een trots baasje door de klas kunnen paraderen. Met de juiste kleding aan, hip weet je wel, broeken van Calvin Klein en stoere leren jasjes. Een kapsel dat niet deed denken aan liefdeloos geknip. Maar het was mijn tijd niet.
Ik durfde niet met de meisjes te praten. Wat moest ik in godsnaam zeggen?
Doen alsof ik het wel naar mijn zin had en ik het absoluut niet erg vond dat ze nooit bij me in bed zouden belanden?
Dat godvergeten jong zijn, wat heb je er aan...het is niet meer dan een wankele brug naar de rest van je ‘volwassen’ leven.
‘De slordigste student die ze ooit ontmoet had,’ zo noemde ze me, de aardige blonde lerares die al boven de 55 was en waarschijnlijk al 25 jaar of langer voor de klas stond.
Ik beschouwde het niet als belediging of compliment, ik besefte dat het gewoonweg een feit was.
Mijn broekzakken zaten vol met shit, onbenullige papieren, kassa bonnen enzo, en toen ik wat geld wilde pakken, werd voor die lieve vrouw bevestigd wat een ramp ik was. ‘Mijn leven is een puinhoop, van binnen en van buiten,’ zei ik tegen een medestudente die me eveneens meelijkwekkend aankeek, terwijl ik een hand vol zooi uit mijn broek trok om wat benodigd tekenpapier te betalen.
Naar de lessen ging ik zonder agenda en schrift. Ik leende schrijfmateriaal van mijn medestudenten. Aantekeningen van kunstgeschiedenis schreef ik met een geleende pen op losse vellen die ik bedelde bij mensen die naast me zaten.
Die leraar keek me aan alsof ik gek was, zoiets had hij nog nooit meegemaakt. Hij kon het niet geloven. Maakte ik een grapje?
Een jongen die het wat beter voor mekaar had in mijn klas heette Martijn.
Mooie blonde krulletjes had hij, heel stillistich, ja, hij was goed verzorgd en prachtig gekleed. Hij had zijn uiterlijk mee, blauwe ogen, kaarsrechte witte tanden en hij was slank.
Zijn tekeningen zagen er goed uit. Maar de arme ziel had weinig fantasie.
Het natekenen van foto’s in een fel-realistische stijl, verder kwam hij niet. Al die lafbekken uit de klas konden slechts natekeken, ik deed daar nooit aan. De man die ons begeleidde in het proces van tekeken en schilderen wist niet wat hij met me aan moest. Ik schilderde kabouters en vliegende schoteltjes, kleine autootjes die tussen de bomen stonden...dat had ik tijdens mijn LSD-trip zo gezien. De tekeningen van Martijn waren volgens de leraar wel okay, maar ik moest toch echt ergens aan gaan trekken wilde ik het jaar gaan halen. Ik was de clown van de tekenklas en mijn kunstwerkjes de grapjes. Het deerde me niet. Ik zat daar niet om echt iets te bereiken, daar geloofde ik niet meer in. Het was toch allemaal tevergeefse moeite. Ik had geen toekomst. Maar het natekenen van beesten in Blijdorp ging me steeds beter af, zo goed dat medestudenten die worstelden met het houtskool niet konden geloven dat ik sommige schetsen zelf gemaakt had. Ook mijn (naakt)portretten waren mooi.
Maar naarmate het jaar vorderde, speelde zich er een onvoorstelbaar iets af. Voor Martijn werd het moeilijker en moeilijker om complimentjes te ontvangen voor zijn geteken en geschilder. Het truukje van natekenen was uitgewerkt zodra de leraar ons dwong abstract te gaan werken. Ik bleek daar opeens een soort van talent voor te bezitten en toen de leraar over mijn tweede abstracte schilderij zei dat het ‘nog net niet in een museum zou passen’ barstte bij gevoelig Martijntje de bom. Godverdegodverdomme! Hij was toch de geslaage en meest kunstzinnige jongen van de klas! Hij lag zelfs wijven te neuken op de plee! En dan zou die freak werk maken dat in een museum thuis hoort??!!! Ik reageerde niet, zat geduldig in de klas, en hield mijn mond, zoals ik dat al het hele jaar gedaan had. Er moeten daar mensen in de klas gezeten hebben die mij toen een held vonden.
De leraar zei dat als ik zo doorging, hij mij de benodigde studiepunten voor het behalen van het jaar zou geven. De aardige blonde lerares vond dat ik geweldig kon schrijven, nog nooit had iemand in haar klas zo’n goed stuk over vrouwen en hun gebrek aan ambitie geschreven.
Ik bedankte voor de eer en sloeg het pand van ‘maatschappelijk werk en dienstverlening’ in. Dat werd wel een succes. Ik had mijn toneel voor mijn maatschappijkritische stukken gevonden.
Geef nooit op is mijn devies. Vooral jezelf niet. Maar zelfs als je jezelf hebt opgegeven is er nog hoop en kan er een mooie verandering optreden, een wijziging die je nooit had kunnen voorzien.
Mensch, durf te leven, want het duurt maar even!
Ps. met Martijn heb ik nog regelmatig lachend een biertje gedronken...
