U kunt zich allemaal nog wel herinneren, dat u in de schoolbankjes zat met de tl buizen voor één keer uit. En een kaarsje voor u, stil genietend van een verhaal over de geboorte van Jezus.
Voor u verder leest, zet een kaars naast uw beeldscherm, doe de lichtjes uit, en laat de sfeer uit uw kindertijd langzaam terug komen, en bereidt u voor op een prachtig kerstverhaal.
Waar gebeurd?, in Bethlehem .
In een klein armoedig huisje woonde Claes Strandmuts, niemand wist waar hij vandaan kwam, zijn huid was witter dan de strepen tussen de zwarte strepen van een zebra.
Hij sprak met niemand, en als hij het deed was het met een vreemd accent.
Zijn geld had hij verdiend, als verdiend het goede woord is, want hij had dit verkregen door het beroven van oude mensen en kinderen.
Nu was Claes de rotste niet, en op twintig jarige leeftijd had hij besloten op te houden met dit roven, niet dat hij enig berouw had hoor, hij had simpelweg genoeg bij elkaar gestolen, om er de rest van zijn leven op te teren.
Hij dronk niet, gebruikte geen drugs, gokte niet en ging niet naar de hoeren, had geen vrouw of man, ook geen huisdieren, en hij had zijn eigen moestuintje.
Dus zo maakte hij zijn kapitaal niet snel op.
Inmiddels was de ongelovige Claes, de dertig gepasseerd, en begon zijn leventje hem een beetje tegen te staan.
In de morgen wat ploegen in zijn tuintje, of naar de markt voor vlees, vis of geitenmelk, en daarna ging hij meestal torentjes bouwen van zijn duiten.
Nou dat kan natuurlijk gaan vervelen.
Daarbij kwam dat hij een meisje in de buurt onlangs had zien plassen, en het met haren versierde gleufje tussen haar gebogen benen had hem op de één of andere manier erg opgewonden, al wist de contact gestoorde Claes absoluut niet wat hij met dit warme gevoel in zijn kruis aan moest vatten.
De arme Claes moest de hele dag denken aan het meisje haar gleufje, alleen aan haar gleufje, want haar gezicht had hij niet eens gezien, door het aanzien van het gleufje.
Claes was er van overtuigd dat er een boodschap in dit gleufje zat, en wel een heilige.
Anders kreeg hij toch niet op een afstand van tien meter zo’n warm gevoel in zijn kruis zonder dat iemand hem aan raakte.
Hij besloot zijn leven te beteren, en begon iedereen die hij naar de markt tegen kwam vriendelijk te groetten, in plaats van gluiperig naar ze te loeren, zoals hij gewend was.
Het duurde even, maar de mensen begonnen hem al snel terug te groetten, en zijn Wereld werd er een stuk aannemelijker door.
Zijn Jalaba beschilderde hij met vrolijke kleurtjes, en hij oefende een betoverende glimlach op zijn gezicht, die hem in het begin kramp bezorgde, maar die hij al snel onder de knie kreeg.
Hij gaf ook de bedelaars muntjes als hij vrolijk glimlachend langs ze liep, hij aaide ze zelfs geruststellend over hun bol.
Eerst vonden de mensen hem, die kleurrijke altijd glimlachende man, maar een griezel waar de rillingen je in de bilnaad deden rollen.
Maar langzaam aan begonnen ze hem te bewonderen.
Zeker toen hij arme mensen begon uit te nodigen, om bij hem te komen eten.
Hij kon werkelijk heerlijk koken, dus het werd al snel een zoete inval in zijn huisje.
Op een avond kon hij de slaap niet vatten, want een verdomde ster verlichtte zijn hele kamer.
Wat was dat toch, de hele tijd hoorde hij ook zingen, wel heel mooi, maar toch niet midden in de nacht als hij wilde slapen.
Hij probeerde de werkelijkheid te verdringen met de gedachte aan het heilige gleufje, en hij begon te zweten, en te hijgen.
Hij kreeg een erectie, maar wat moest hij daarmee?
Het mooie gezang kreeg hij het nog benauwder, en het licht van de ster werd alleen maar feller.
Uit eindelijk stond hij maar op, en trok zijn kleurige jalaba aan.
Hij liep naar buiten, en zag tot zijn verwondering dat er iets aan de gang was in het stalletje van zijn buren.
Wat zou er zijn dacht hij, er zweven vogels boven de stal, en overal vandaan liepen er dieren heen.
Hij besloot er maar eens poolshoogte te gaan nemen, en te vragen of het wat rustiger kon.
Zijn erectie leek hem wel de weg te wijzen die hij moest lopen naar het stalletje.
Toen hij naderbij kwam, zag hij dat de zwevende vogels, prachtige mensen met vleugels waren.
Eén van de gevleugelden wees naar zijn erectie en begon te giechelen.
Even dacht Claes er aan haar te vragen of ze ook een gleufje had, maar hij negeerde het gegiechel, en liep de stal in.
Daar was het een drukte van belang.
Er stonden zelfs drie koningen, een prachtige vrouw met een al even mooie baby op haar arm rustend, naast haar een man, en verder mensen die hij niet beschrijven kon.
Het was allemaal bijna zo vredig als het gleufje van het meisje, al was het warme gevoel dat hij hierbij kreeg verplaatst van zijn kruis, naar zijn hart.
Hij besloot de mensen met rust te laten, en liet de boel, de boel.
Op de één of andere manier voelde hij zich eenzaam, dat had hij zich nooit gevoeld, maar nu wel.
Een traan liep over zijn wangen, hij keek naar de gevleugelde mensen.
Het onlangs nog giechelende meisje keek naar hem, hij wenkte haar naar hem toe te komen.
Ze keek om haar heen, en zag dat de andere gevleugelde hun blik alleen op de stal gericht hadden, en zo vloog ze langzaam in de richting van Claes.
Toen ze pal boven hem stil bleef hangen in de lucht, wilde hij haar iets te drinken aan bieden.
Maar zijn woorden bleven steken in zijn droge keel.
Wat hij zag was een nog veel mooier gleufje als die van het plassende meisje.
Zijn warme gevoel om zijn hart, zakte meteen weer naar zijn kruis, waar de erectie de kop weer op stak.
En het gevleugelde meisje deed weer haar handje voor haar mond, en begon te giechelen.
Er is iets met mij gaande lief meisje, was wat Claes zei toen hij van het gleufje naar het gezicht van het lachende meisje keek.
Dat zie ik, zei het zwevende meisje nu hard lachend.
Ze keek om naar de stal, waar de andere gevleugelde er hit na hit uitzongen.
Ze kwam langzaam naar beneden, waar ze Claes omhelsde, en hem innig kuste op zijn nog van verbazing openstaande mond.
Opeens omhelsde het meisje Claes en vlogen ze de lucht in.
Hoog in de lucht, zagen de huisjes van Bethlehem er piep klein uit, net toen Claes dit wilde zeggen, liet het meisje hem los, terwijl Claes naar beneden donderde, hoorde hij het meisje nog iets mompelen.
Met een harde smak kwam Claes op de grond neer, hij was morsdood.
Toch werd hij wakker, in een prachtig groen landschap, waar overal wolkjes zweefden.
Toen merkte hij een verdikking op zijn rug, het waren vleugels, net als die van het meisje.
Hallo hoorde hij zacht zeggen, meteen draaide hij zich om.
Het was het meisje.
Wat zei je net toen je mij liet vallen, vroeg Claes aan haar.
Ik zei tot straks lieve man.
Langzaam trok ze op een wolkje zittend haar rokje omhoog, en zag Claes weer het betoverende gleufje. Nou lieve lezertjes de rest mogen jullie zelf verzinnen, een zalig kerstfeest en een spetterend mooi nieuwjaar, met voor mij de innige wens dat het hart van George W Bush voor eeuwig stil zal blijven staan…..