| j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
| 1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
| 2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
| 3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
| 4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
| 5 | 18 | 31 | 44 |
Opeens zag ik haar weer, geduldig wachtte ik op mijn scooter, de zogenaamde Pietermobile, voor het stoplicht onder aan de Erasmusbrug, in de richting van de Leuvenhaven.
Ze zag er nog precies uit als toen ik haar als dertienjarig ventje voor het eerst zag.
Haar rechter hand streek door haar lange blonde haren, die wel eens geverfd zouden kunnen zijn, maar dat mocht de pret der vlinders in mijn buikje niet drukken, dat maakte het niet minder om er eens flink op los te rukken.
Ze keek mij zwoel aan, met een gezicht die net voor een uitdagende glimlach stond, want die glimlach was er nog niet helemaal.
Ze droeg een wit jurkje net als nu voor het stoplicht, ze had waarschijnlijk niet anders, ter mijn geluk.
Haar benen waren geheel ontbloot, en stevig als de heipalen onder het groothandelsgebouw, (ik zeg ook maar wat).
Haar voeten kon ik net niet zien om dat ze net als toen op een reclamebord stond voor de Mayfair nachtclub aan de Mathenesserlaan.
Maar ik moet toe geven dat het leuk was haar weer eens te zien, en er nu vrijwel dagelijks even stil te staan.
Maar de spanning die ik als dertienjarige voor haar voelde was toch weg.
Ze staat nu op een onbeweegbaar reclamebord, toen hing ze in de metrotunnel van station stadhuis. Ze verdween steeds om plaats te maken voor een vervelende reclame van de Bata schoenenzaak, maar ze kwam gelukkig steeds weer terug om mij zwoel aan te kijken, en ik keek waarschijnlijk met glimmend blauw grijze oogjes naar haar.
Toevallig was ik doordat lijn 6 niet reed, maar op de metro gestapt, hierna ging ik natuurlijk nooit meer met de tram van school naar huis, maar altijd met de Metro.
Ik bleef er soms tijden zitten, tot dat de vlinders in mijn buik ruzie kregen met mijn honger gevoel, dan moest ik haar verlaten, mijn lieve mevrouw Mayfair.
In mijn bed kon ik vaak niet slapen, omdat ze op mijn netvlies was gebrand, en ik dingen deed, die God ons verboden had.
Ja dat was een mooie tijd met mevrouw Mayfair.
Maar hier voor het stoplicht was de betovering na vier en twintig jaar verbroken.
Ik was verder gaan denken als toen, wat meer dan logisch is natuurlijk.
Hoe oud zal de dame inmiddels wel niet zijn, als ze die reclame poster misschien toen al jaren verspreide dan is ze toch zeker zeventig jaar oud.
Ik kijk niet naar leeftijd, maar dat gaat mij weer te ver.
Zou ze er eigenlijk ooit gewerkt hebben?
Ik ben er toen nog eens heen gefietst, heb er een tijdje gestaan, om misschien een glimp van haar op te vangen, maar tevergeefs.
Alleen wat camera’s keken mij aan, waardoor ik mij bedreigd voelde, en er nooit meer naar toe ben gegaan.
Ik hoop nu eigenlijk alleen nog maar dat het goed met haar gaat.
Wij hebben een mooie tijd gehad samen.
arie | 18 december 2006ik kan mij ook wat herinneren van zoiets, maar dan met een vrouw die ik echt tegen kwam. lerares nederlands op de technise school. later haar terug ontmoet en toen ik haar begroete en zij haar mond ook open deed had ik er spijt van dat ik gedag had gezecht. jeetje wat was zij bot zeg. ik wenste haar toen op een mooi reclame bord met een foto van vroeger, lachend zonder geluid. ach.... nee, wat had zij het moeilijk zeg midden tussen de pubberjoggies . |
 |
pieter | 18 december 2006Klinkt best geil eigenlijk Arie! |
