Zaterdag 9 december was ik op het Numoon festival. Het was een festival voor nieuwe muziek met funk, jazz,nu soul, hiphop en elektronische muziek.

De avond begon om half acht, het was wat vroeg en op dat moment waren er dan ook nog niet zo veel toeschouwers. Het begon pas echt een beetje vol te lopen rond een uur of tien s'avonds. Ik liep eerst wat rond om te kijken waar wat te zien was en zag dat in het centrale café ook wat bands waren geprogrammeerd. In lantaren 2 begon een percussionist zachtjes te spelen, vervolgens aan het andere eind van het podium begon een andere percussionist met Braziliaanse instrumenten. In het midden van het podium stond een draaitafel en op de achtergrond zag je bewegende projecties, ineens barste een dj los met een flinke beat. De twee percussionisten speelde mee op de muziek, het geheel werd een interessante fusie. De naam van deze drie heren was C.O.N.E en al snel begon het publiek wild mee te dansen op de ritmes die dan weer alleen door de percussionisten werden ingezet en dan weer in samenwerking met de dj die af en toe ook ging mee spelen op de instrumenten van zijn collega's. De Dj is de producer van de groep en heeft in diverse bekende plaatsen onder andere ons vertrouwde Locus 010 opgetreden maar ook op festivals als Lowlands.

Daarna begon de groep 'Coalition of the Wicket' een groep ook weer van drie mensen die op een hele andere manier het publiek op hun hand wisten te krijgen, de zanger was goed enthousiast en zo ook de bassist en de drummer. Op de site van Lantaren Venster worden ze wel de nieuwe Urban Dance Squad genoemd en op de deur van hun studio in Locus 010 staat op hun kaartje dat ze in India al heel beroemd zijn. Zelf noemt dit Rotterdamse trio hun muziek “cutting-edge hiphop”, die opvalt door het gebruik van freaky beats en samples in mix van dub, funk, rock en hiphop. Mij zeggen al die termen persoonlijk niet zo veel maar je kan er maar een naam aan geven.

Centraal stond de rapper/danser Lawrence “Ironlaw” Irons werd bijgestaan door de stuwende dubbass van Smiley Kuschel en de livedrums en samples van producer/slagwerker Greg Smith. Ik vond zelf alleen de teksten van de songs niet zo sterk maar misschien kan dat nog komen. Na deze uitspatting van energie kwam ik in het centrale café van Lantaren terecht om snel door te lopen naar Bussetti een groep uit Londen die een muziekmix speelt van jazz (nu-jazz) drum 'n bass, soul en broken beats. De band bestaat uit zeven leden, het zag er indrukwekkend uit en ik had hoge verwachtingen. De mucisie waren goed maar het publiek bleef kalm en ging niet mee en niemand ging uit zijn dak. Het leek of er een wisselwerking ontstond omdat de groep ook steeds minder met het publiek ging communiceren. De ska-achtige beats waren wel leuk om op mee te hoppen maar langzamerhand bleef iedereen toch stilstaan. Ik vond de band zelf maar weinig verassend.

Een beetje duf kwam ik uit de grote zaal van Lantaren 1 en weer terug in het centrale café besloot ik even wat te drinken en met wat mensen te kletsen die ik spontaan op het festival tegenkwam (Rotterdam is klein). Ik keek vervolgens op mijn papier en besloot even rustig te gaan kijken bij de film 'The US verses John Lennon' die deze avond in première ging. Ik was al te laat omdat de film al onder het blok van de band Bussetti was begonnen maar ik kon samen met een handje vol mensen die ook in de ineens zo lekker stille zaal zaten, nog net het laatste en belangrijkste van de film mee krijgen. Ik had dan ook in een klap de strekking en storylijn van de film te pakken, John was een gevaar voor de Amerikaanse samenleving en kon maar met moeite een verblijfsvergunning krijgen. Hoe kon het ook anders, Amerika vindt alles wat vrij denkt zoiezo gevaarlijk. Dat is al jaren zo en nog steeds!

Ik kwam weer in het café waar het nu super druk was en vol met mensen die enthousiast over muziek aan het praten waren. De sfeer was zeer goed. De band M Dungu begon te spelen en ze speelde de sterren van de hemel, iedereen in de zaal werd wild en begon op de jazz met Africaanse ondertoon te dansen. De drie saxofonisten spanden de kroon en begaven zich halverwege spontaan in het publiek. Opzwepende muziek met goede mucisie die echt van hun vak houden dat spatte er van af en dat voelde je dan ook. Er was nog meer te zien en te horen die avond. Maar voor mij was de band M Dungu een swingend hoogtepunt.