Deel 3 Sebastián Moreno: La Ciudad de los Fotógrafos

“Eigenlijk wil iedereen toch zijn eigen geschiedenis weten?”, zegt Sebastian. “Ik was benieuwd naar de verhalen die mijn vader me nooit verteld had.”
Sebastian interviewde in zijn film een twaalftal fotografen, die in de jaren ‘70 en ‘80 in Chili de wantoestanden en de protesten van familieleden van vermiste personen fotografeerden. Een van hen was zijn vader.
Om ondanks de bedreigingen hun werk te kunnen doen, stichten de fotografen destijds een vereniging voor onafhankelijke fotografen. Samen stonden ze sterker. Ze namen het voor elkaar op en beschermden elkaar. Hun enige wapen was de fotografie. Doordat ze bewijs op beeld hadden van wat er gebeurde, kon hen niet zomaar iets overkomen.

Fotografie als wapen

Tegelijkertijd maakten ze op deze manier ook wereldgeschiedenis. Omdat er onder het dictaroriale regiem van Pinochet veel mensen verdwenen, werden foto’s steeds belangrijker. Foto’s van vermiste geliefden werden op de jas gespeld en vulden de demonstratieborden.
“Ik wilde het verhaal van mijn vader horen, maar hij is een zwijgzame man. Hem interviewen was verschrikkelijk moeilijk. Hij kwam niet uit zijn woorden en zat continu nerveus met zijn handen aan zijn neus te plukken. Daarom besloot ik dat het juist beter was om zijn zwijgzaamheid te laten zien en is hij maar weinig aan het woord in de film. Ik zocht zijn vrienden op om mijn vader te begrijpen.”

Duizenden beelden

Sebastian zocht in archieven naar beeldmateriaal uit die tijd. Duizenden foto’s zijn door zijn handen gegaan, en uiteindelijk kwamen 180 daarvan in de film terecht. “Het was erg moeilijk om het vertrouwen van de makers te winnen om mij de foto’s uit te lenen. Dat heeft me veel kopjes koffie en biertjes gekost.” Dit vooronderzoek koste hem ruim een jaar.
“Toen het script af was, miste ik iets; ik miste het dramatische in de film. Ik kwam erachter dat dat mijn relatie met mijn vader was. Vandaar dat mijn motivatie om de film te maken onderdeel van de film zelf geworden is. “Ik schreef tien verschillende versies van het script en uiteindelijk lijkt de film het meest op de eerste.”

‘Mijn motivatie was belangrijk’

Een ander moeilijk moment tijdens het maken van de documentaire was de montage. “In totaal zijn we acht maanden aan een stuk bezig geweest en de eerste twee editors zijn ingestort.” De eerste kon niet tegen de heftige beelden en de tweede was uitgeput. “Hij dacht dat hij 100 meter moest rennen maar het werd een marathon.” De derde editor haar vader was verbannen uit Chili waardoor zij zich erg verbonden voelde met het onderwerp en de film.
“Als je een film wilt maken, moet je een besluit nemen vergelijkbaar met alleen door de woestijn trekken”, stelt Sebastian. “Er verschijnen wel mensen op je weg maar die verdwijnen weer. Het zuigt energie van je. Je moet vastberaden zijn om het zelf te doen.”


La Ciudad de los fotógrafos, onderdeel van de First Appearances van IDFA