Een stukje Rotterdamse underground geschiedenis, die hier wat mij betreft thuis hoort!
1 april 1995 was het dan zover, galerie Slaphanger opende zijn deurtje. In
de maand proef draaien die vooraf ging aan de opening van Slaphanger (
de naam was niet afgeleid van waar het eigenlijk het meest aan doet
denken, nee namelijk van de film Cliffhanger, ja toen ik naar die
poster met Sylvester Stallone keek, bungelend aan een rots maakte ik er
Slaphanger van, totaal onlogisch net als ik zelf). Met mijn vrouw
Xandra Severien die de fondsen regelde, Reshma Bhatoe die de contacten
maakte en binnen twee weken het schip nog voor de opening verliet
vanwege haar zwangerschap en geld problemen, en Ricardo Suares die van
de boekhouding een ramp maakte. Maar het bovenal goed bedoelde. De eerste expositie was van mijn werk en trok op de opening meer dan 150 bezoekers. We moesten een belangrijk iemand hebben die de opening zou verrichten. Het
werd mijn vader, die er keurig uit zag en zich de burgermeester waande.
Mijn vader heeft na een verkeers ongeluk een zwaar hersenletsel
opgelopen en heeft het denk vermogen van een kind van vijf. Toch wilde
ik hem dit niet onthouden. Jurgen een grote Surinaamse jongen
bediende de gasten als een wervelwind en het was een hele leuke opening
met alles erop en eraan. De buitenkant van het pand werd bespoten
door PO een graffiti kunstenaar, hij was niet alleen een heel goeie
spuiter, hij was ook een spraak waterval, niemand hield het langer dan
drie minuten met hem uit, zonder hyperventilerend van het noodgedwongen
naar de verwarde verhalen van PO die eigenlijk Jeroen hete te luisteren. Hij woonde in een keldertje op de Ochtenveldstraat te Rotterdam. Hij
had er minimaal twintig door hem zelf tam gemaakte wilde ratten en Eén
Chinchila die erg veel lol had tussen de arme verveelde ratten. Later gaf hij T-shirts met zijn geweldig dromerige logos. Waarschijnlijk is hij nu ergens geweldige gave dingen aan het uitwerken. Want zijn ideeën waren echt geweldig. Ik
had de winkel van de Galerie ingericht met een bureau omgevormd met
gesmolten kunststof en Barbies tot knallende balie, en overal stonden
vitrine kastjes met kunstzinnige voorwerpen gemaakt door allerlei jonge
kunstenaars. De inrichters van de toen ongeveer gelijk tijdig
opgezette Chill-out van de Bijenkorf kwamen bij ons kijken naar de
inrichting, en wilde een idee van een Barbie op een klerenhangertje
kopen, maar dat heb ik toen misschien helaas niet gedaan. We waren ook opzoek naar bandjes die hun muziek in onze winkel te koop wilde aanbieden. Verbaasd
waren Ricardo en ik erover dat er nog punk bestond, nou punk goeroe Leo
Minderhout, en opzetter van vele punk en aanverwanten festivals en
uitgever van X-treem Nederlands oudste punk fanzine zorgde ervoor dat
we er niet meer om heen konden. In de BLVD stond er ooit geschreven
dat ik de aangever was van een nieuwe punk generatie, nou ik wist er
toen echt geen reet vanaf. In onze etalage stond het logo hondje van Zone 5300 die toen net het eerste nummer hadden uitgebracht. Zo kwam er ook een underground strip gedeelte los. Het
was allemaal super onoverzichtelijk, en verschillende sub culturen
kwamen naar de Grote Visserijstraat 23 om lekker te neuzen en te ouwe
hoeren. Om de week werd ons ruit eruit gegooid door T-shirt dieven. Maar dat hoort bij de stad helaas. We waren twee dagen open, toen een Turkse vriend binnenliep en mij vroeg een wolf voor zijn club blaadje te ontwerpen. Trots
liet ik die avond mijn wolf aan Xandra zien, die wel wist van de
“grijze wolven”, ik heb er toen vanaf gezien, had toch wat geweest om
het logo van deze rechtse Turkse organisatie ontworpen te hebben. Later
die week kwam er een Turkse man tegen die lyrisch deed over de Barbie
balie en mij vroeg of ik ook een ring kon maken met een wolvenkop. Nee dus, maar het is toch leuk als het publiek wat je werk bewonderd zo gevarieerd is. Weer een andere dag kwam er een Hindoestaanse kerel binnen met vlak achter hem twee bredere versies van hem. Hij keek wat rond, en vroeg of ik het pand wilde verkopen. Nu
was het pand niet van mij maar van een stichting, dus ik probeerde met
een grapje uit te leggen dat ik het niet verkocht omdat het niet van
mij was. Maar als hij schilderijen wilde kopen graag. Nou hij
vond mijn humor alles behalve leuk, hij kwam heel dicht voor mij staan,
nu zag ik dat hij heel gemene ogen had en volop uit zijn bek meurde,
hij drukte een vinger op mijn borst, als ik een dame was geweest had ik
hem de ogen uitgeprikt, en zei tegen mij, jij loopt niet meer veilig op
straat. Ze liepen weg, en ik kon het niet nalaten “tot ziens” te zeggen. Het
was net een slechte gangsterfilm, het had een goeie film geweest als ik
doorzeefd met munitie uit de Coolhaven werd opgevist, maar wat niet is
kan nog komen. Er waren ook veel exposities, wat wel vaker voorkomt in galeries. Zo
hadden we een expositie van toenmalig Zone 5300 striptekenaar Chris
Berg, het laatste wat ik over Chris hoorde was dat hij nu een galerie
runt in Chicago, leuk voor hem, jammer dat we nu niet meer van zijn
strips kunnen genieten. Een andere geweldige striptekenaar was Koen
Hottentot, hij bracht twee strips uit met geweldige humor, hij lag
dronken in een hoekje ten tijden van zijn expositie in Slaphanger,
helaas is hij gestopt met tekenen. Er was ook eens een expositie van
een gothic achtig meisje, heel de galerie was donker met hier en daar
wat kaarsen, toen al niet erg origineel, op de opening van haar
expositie kwamen allerlei gekken die zo bleek later bij haar in de
inrichting zaten. Een paar dagen later brandde haar expositie uit. Wat
andere namen die exposeerde in de Grote Visserijstraat waren: Daan van
Eijndhoven, Eddie de Waal, Arjen de Jong, Marc van Elburg, Jason
Austin, Moha, Arjan Doorgeest, Istvan Gal, Michael Vos, Sanaa African
Art, Bikkel een aantal namen die u net als de andere namen in mijn boek
indien u daar behoefte aan heeft op Google kunt opsporen, Zeker de moeite waard. Zo moesten we de expositie ruimte dus weer opnieuw opknappen. Dan hadden we ook nog nu niet sporende dief, die ik steeds verrot schold. Maar we hadden wel een band, op laatst mocht hij binnen komen als hij netjes op een stoel ging zitten, wat hij uren vol hield. Ik ben altijd blij als ik hem ergens door Rotterdam zie lopen, denk dan”hij leeft nog te gek”. Er kwamen natuurlijk ook vreemde kunstenmakers op Slaphanger af. Bijvoorbeeld een hele ruimdenkende Surinaamse junk, die met gebrande heroïne abstracte werkjes maakte. Ik
vraag mij af of deze kunstenaar ooit de beentjes van kunstenaar Rob
Scholte uitgevoerd in heroïne op zilverpapier van kunstenaar Paul
Blanca gezien heeft. Een andere rare snuiter was een Rus die iedere
bezoeker zat na te tekenen, om vervolgens bij de bezoeker te zeuren of
ze de tekening wilde kopen. We hebben hem eruit gezet toen we hem een shot zagen zetten op het toilet. Had hij de deur maar netjes moeten sluiten. Zo zijn er duizend en Eén dingen gebeurt die ik u niet wil onthouden. Mijn
plan is om zo nu en dan een verhaaltje te gaan wijden aan de
gebeurtenissen in en rond Galerie Slaphanger die het met subsidie zeven
jaar in de deelgemeente Delfshaven wist uit te houden. De Slaphangers, zo noem ik voor het gemak de mensen die in Galerie Slaphanger hebben gewerkt. Het
waren vrijwilligers, JWG’ers dat is het Jeugd Werk Garantie plan, een
regeling waarin ontspoorde jongeren betaald bij een instantie werk
ervaring kunnen opdoen, en er kwamen mensen af op een advertentie die
ik zette bij de vrijwilligers bank. Laat ik beginnen met Tonie, onze eerste vrijwilliger. Hij was in Eén woord een ramp. Zijn
grappen waren snel maar niet leuk, en hij had altijd wat te vertellen,
zelf als hij niks te vertellen had bleef hij door praten. Hij had een strakke blonde scheiding met gel in model gebracht. Ik heb hem eigenlijk nooit anders gezien als in zijn Arsenal shirtje. Tonie was ook de bijdehand die de brand veroorzaakte waar ik het in het stukje “opening” al over had. Hij stak de kaarsen aan die daar eigenlijk voor de sier stonden, want kaarsen en stof gaan nooit goed samen. Hij was gek op hip hop en rapte als hij niet aan het vertellen was, of vermoeiende grappen aan het maken was. Waarschijnlijk werd hij op school gepest en kwam hij op Slaphanger zijn gram halen. Hij blowde er flink op los, wat hij absoluut niet mocht van zijn vader. Zijn vader die een keer woedend Slaphanger binnen liep en heel erg tegen mij tekeer ging. Maar als mensen tegen me schelden heb ik de neiging ze te negeren, zo ook nu. Hij klapte haast uit elkaar met een arme huilende Tonie naast hem. Xandra kwam op zijn geblèr af en vroeg wat er loos was. Hij gooide onze flyers op de balie, en zei,”dit vond ik in Tonie zijn kamertje”. “Vitaminepillen, jullie handelen hier in drugs”. Was dat maar waar dacht ik terwijl ik het geld in de kassa telde. Vitaminepillen waren in onze winkel verzamel punk cd’s van een gelijknamig Duits label. Dit
kon Xandra hem uitleggen, en weg was hij, afgegaan tot der met, en
Tonie durfde dankzij zijn klote pa nooit meer het pand te betreden. Lullig, maar het scheelde me wel koppijn. In
dezelfde tijd kregen we de eerste drie JWGers, Douwe een ongelofelijk
niet te doorgronden vaag figuur, Csilla een Hogaarse en last but not
least Roald. Csilla deed haar uiterste best, maar liep zo vaak tegen
alles aan dat we haar zoveel mogelijk uit het expositie gedeelte weg
hielden. Dat was Douwe zijn afdeling. Ik was er vaak op uit, en zo ging er dan ook veel fout. Douwe kwam zijn afspraken niet na, en trok nog vagere figuren naar Slaphanger als hij zelf. Een soort blanke Rastas die er uit zagen als, ja yuppen, maar het niet waren. Ze luisterde met Douwe naar Dub Muziek en probeerde hip te zijn. Ik
negeerde hem zoveel mogelijk, tot dat Douwe weer een afspraak met een
kunstenaar uit Amsterdam om zeep had geholpen, toen heb ik hem met
vrienden erbij verrot gescholden. “Hij heeft wel gelijk Douwe”, zei er Eén. Ik schold vervolgens ook op deze lul, en dit was het einde van de dub bijeenkomsten in Slaphanger. Met
Roald kon ik het eigenlijk het best vinden, hij kwam uit Hoogvliet en
was heel eerlijk, als iets hem niet zinde, zei hij het. Zo ook tegen Tonie, die elkaar heel even mee maakte. Tonie dacht in Roald ook een hip hop liefhebber net als Tonie een vriend voor het leven gevonden te hebben. Maar
Roald was niet gediend van Tonie”s armzalige grapjes, en heeft hem Eén
maal gewaarschuwd dat hij uit zijn buurt moest blijven. Wat Tonie helaas deed. Roald zei het ook gewoon als een bezoeker stonk. IK
had dan natuurlijk in moeten grijpen, maar ik genoot zo van hoe hij dit
zei, en ik vond ook nog eens dat Roald gelijk had, nou dan is ingrijpen
bij mij ver weg hoor, uitzicht zogezegd. De dingen die Tonie vertelde en zo zei hij beleefde, en
die hij mijn inziens rechtstreeks uit films van Spike Lee had, en mij
verveelde, had Roald prachtige verhalen waar hij over vertelde, en wat
hij op straat mee maakte. Het was een wonder dat hij nooit iemand heeft aan gevlogen in Slaphanger. Hij runde de “upperground” het muziek gedeelte van Slaphanger, waar veel al punk te koop was, maar nooit te horen was. Roald draaide er wat hij wilde en dat was hip hop. Via de vrijwilligers bank kwam de Koreaan Manri binnen. Roald noemde hem steevast Koriander. Hij had geniale ideeën, en maakte postertjes en flyers voor Slaphanger. Toen vliegtuigfabriek Fokker failliet ging, knipte Manri een vliegtuig uit die hij zo opplakte alsof hij neer stortte. Daar boven stond dan “Fokker niet wij wel, Galerie Slaphanger”. Of
hij deed in een klein plastic zakje een flyer met een biergist pil en
strooide die overal in Rotterdam neer, we kregen veel boze telefoontjes. Manri wilde het liefst toneel stukken schrijven en regisseren, wat hij ook deed. Hij
vertelde me ook dood leuk dat hij heel veel tegen mij en andere loog,
dat ik het allemaal niet zo serieus moest nemen wat hij zei. Het was een ziekte waar hij maar niet vanaf kwam vertelde hij, tegelijk was hij hiermee natuurlijk wel heel erg eerlijk. Opeens was hij weer weg, en zagen we hem helaas niet meer, hij was volgens geruchten naar Amsterdam vertrokken. Manri was nog niet weg of Johan met de meest irritante kut lach die ik ooit hoorde diende zich aan via de vrijwilligersbank. Hij had voortdurend ruzie met zijn vader, die hij om de haverklap belde. Ik kon geen hoogte van hem krijgen, hij deed sarcastisch tegen bezoekers als hij de kans had. Het is raar maar ik kan hem alleen maar voor me halen, zittend op een stoel heel irritant lachend of bellend met zijn pa. Jaren later kwam hij binnen met zijn vriendin uit Moskou, die duizend maal meer vent was als hij. Ze vond Slaphanger duidelijk helemaal niks, en ze waren zo weer weg. In 1996 verhuisde Slaphanger naar de Rozenermanzstraat, en hadden we nog maar Eén JWGer, Wilco. Hij maakte zijn hoekje in het muziek gedeelte, en kwam daar maar zelden vandaan. Als hij geen zin had om tegen bezoekers te praten die wat aan hem vroegen deed hij dat gewoon niet. Toen ik hem daar een keer op aansprak, zei hij verbaasd,”maar je zag toch zelf ook wel wat een drol die gast was”. Van
Wilco vond ik het altijd jammer dat hij voor Slaphanger werkte, of
eigenlijk voor Slaphanger aanwezig was, het was leuker als hij mijn
vriend was geweest. Want als collega’s waren we een regel rechte ramp. Helaas pleegde Wilco eind 1997 zelfmoord, nog altijd een zwarte bladzijde voor Slaphanger. Na Wilco kregen we de Kaap Verdiaanse Rian. Wat heb ik om hem gelachen. Hij stond de hele dag in een spiegeltje te kijken die hij zelf in de keuken had opgehangen of zijn haar nog goed zat. Hij liep op plateau zolen, vaak te dansen, ook als er overal punkers door de zaak heen liepen. En nu komt het Rian was Jehova getuige, maar hij sprak er nooit over. Maar het was allemaal wel vreemd, Slaphanger werd steeds linkser met een Jehova getuige die mede de boel draaiende hield. Lang bleef hij niet, want de vrijwilligers klaagde dat hij geen affiniteit met Slaphanger had. Zo regelde Xandra dat hij een opleiding schoonheid specialist kon gaan doen. Was die Rian extreem of niet. Tijdens Rian diende de twee vrijwilligers Pieter en James uit Vlaardingen zich aan. Twee giechel punks die in een hoekje van Slaphanger iedereen uit lachte. Ze hebben dit jaren vol gehouden. Onze boekhouder was zowat al die jaren Frenz Kuipers, hij deed dit prima. Helaas
deed hij de boekhouding thuis, want hij was een geweldige kracht voor
in Slaphanger geweest, maar hij had het altijd te druk. Op dit moment woont hij met zijn vrouw in de staat New York en is er een zoon opkomst. Hij
heeft een eigen bouw bedrijf en we emailen elkaar bijna iedere dag als
twee tortelduiven, hoewel ik mij afvraag of die ook emailen. Sasha kwam na Rian eerst als vrijwilliger, toen als JWGer. Hij bracht orde in de muziek, en deed heel erg zijn best Slaphanger goed over te laten komen. Het prettige aan sasha was dat hij ook zelfstandig dingen deed. En je kon lekker met hem praten over muziek,kunst en films, wat erbij de andere vaak bij inschoot. Ook hadden we nog de Kaap Verdiaanse Maria, die alles vies vond en Slaphanger dus brand schoon hield. Ze
vertelde mij en alle bezoekers over haar criminele broer, haar uitjes
met gangsters en over haar droom om ooit een bordeel te beginnen. Ondanks haar boeiende verhalen had ook Maria niks met Slaphanger, en was zij snel vertrokken. Tommy
de Roos uit Zeeland was al komen binnenlopen in het oude pand van
Slaphanger met zijn stripblad de Helter Skelter, waarin tekenaars
stonden die Nederland nog nauwelijks kende. We waren vrijwel meteen maatjes, want ook ik ben gek op strips. Het was helemaal te gek toen Tommy in Rotterdam kwam wonen en vrijwilliger werd bij Slaphanger. Toen kwam er eindelijk meer digitale muziek binnen op Slaphanger, en gekke bandjes die mensen thuis maakte (hometeepers). Samen met Tommy maakte we muziek in zijn kleine kamertje. Hij verzorgde de beats waar ik over heen zong. De Astma Boys waren geboren, Tommy was Pinksnake en ik was Boetlek Spacetower. De VPRO zond op radio 4 ons nummer “Disco revival man” uit. En op de internet site van de VPRO werden ook vaker nummers van de Astma Boys gedraaid. We kwamen ook op TV in Waskracht. Daar vertolkten we ons nummer ,”I got cheese on my dick so let it be your lipstick” met smeerkaas op mijn lippen. Maar
omdat ik niet van optreden hou vanwege zwakke zenuwen of iets dat er
sterk op lijkt, moesten we verzinnen hoe we de Astma boys op konden
laten treden. Nou eenvoudig, ons bandje ging in een getto blaster en
twee jongens, Joost en Bob twee bezoekers van Slaphangers danste erop
met een maskertje van het jongetje in de Astma reclames op. Later kreeg de Astma boys steeds meer dansers. Ik vergeet dat de Astma boys tijdens optredens ook altijd oude computers kapot gooide, wat ze niet in dank werd afgenomen. De
Astma boys zijn net als de Rolling stones nooit opgeheven, dus wie wet
zult u nog van ze horen, een verzamel cd is in de maak. Mathilde eveneens uit Zeeland maakte er als JWGster een soort linkse boekenwinkel van op Slaphanger. Niet echt mijn idee, ik ga voor de combinatie en sluit niet graag dingen uit. We hadden niet veel contact waardoor we een goed contact hadden. Zo
hadden we ook statigeres bijvoorbeeld Kees Jan, deze ellendeling (meen
ik niet hoor)trok een blik met jongeren afkomstig van de Zuid Hollandse
eilanden open waar we tot het einde van Slaphanger nooit meer van zijn
afgekomen. En gelukkig maar want het was vaak een vrolijke boel op Slaphanger. Bijvoorbeeld Merijn die in mijn verhaal, “vreemde vogels” voorkwam. Hij maakte op Slaphanger zijn computer muziek en was zo nu en dan nog serieus ook. Zijn zusje Sanne hield met Marcel op zaterdag de galerie open, en Slaphanger ging zijn weg. Natuurlijk ben ik veel Slaphangers vergeten, maar dan hadden ze maar wat spraakmakender moeten wezen. U
ziet dat Galerie Slaphanger en zijn Slaphangers eigenlijk meer een
kunstwerk op zich vormde, en dan heb ik het in dit verhaal nog niet
eens over de kunstenaars en muziekanten Ooit noemde ik galerie
Slaphanger de Underground tempel van Rotterdam, dit zei ik quasi
bescheiden tijdens de TV opname voor Waskracht waar ik in het vorige
stukje over Slaphangers al over opschepte. Nu moet ik zeggen dat er vreemde soms geniale dingen gebeurde In Slaphanger. Er
lagen zo en zo geweldige stripboekjes door mensen over de hele Wereld
zelf uitgegeven, we schreven ze allemaal per post aan, en zo kwam er
iedere week wel wat binnen. We hadden klanten uit heel Nederland en
Vlaanderen, en sommige tekenaars uit andere landen brachten als ze in
Nederland vertoefde een bezoekje aan Slaphanger. Dit gold ook voor
de muziek die Slaphanger verkocht, in het begin vooral punk en
Hardcore, maar later ook Noise en experimentele muziek die soms
opgenomen werd in Slaphanger. Openingen van exposities waren zo nu
en dan druk bezocht, zeker als er optredens waren, die soms niet door
de beugel konden, en dan had ik het erg naar mijn zin op mijn werkplek. Zo
ook toen de uit Zaandam afkomstige Peter Zincken optrad als DR.Bibber,
een zenuwachtig typetje met een bibberachtig Prins Bernard accent. Hij
droeg een zwartpak en liep op blotevoeten druk te doen achter zijn
microfoon, iedereen beledigde hij om het vervolgens weer goed te maken,
en weer te verzieken, heerlijk, op laatsts stond iedereen buiten en
Dr.Bibber ging maar door, hij zong en brulde maar door met zijn penis
uit zijn pantalon bungelend. Nu is Peter al jaren de zeg maar zanger
van de legendarische Noiseformatie de FCKNG BSTRDS, die kunstenaar Marc
van Elburg in 1998 tot leven riep, toen waren ze nog maar met zijn
drieën, Marc, Tommy de Roos en ik zei de gek. Wat later hadden we
een optreden in Slaphanger, Marc met een strooien hoedje als wijlen
smartlap zanger Jantje Koopmans, Ik met een megafoon aan mijn gezicht
vastgeplakt met tape, jawel ook over mijn ogen zat de tape, Tommy, Itam
en Frenz op drums in schaatspak fabriceerde ook een rot herrie in
Slaphanger van jewelste, weinig publiek, maar aan verbaasde langslopers
geen gebrek, er knalde zelfs twee auto’s voor de deur op elkaar. Voor
het optreden had ik al geroepen door de megafoon, Politie, waarop de
hangdealers aan de overkant van Slaphanger de benen maakte. De FCKNG
BSTRDS traden op ter gelegenheid van de expositie, Anale tijden, een
mail Art project van Marc van Elburg, Itam van Teeseling en mij. Er was
een boekje vanuit gekomen met een cassettebandje. Het zag er geweldig uit, undergrounder kon gewoon niet. Ik kan me ook een Slaphanger van een zwerver in Slaphanger herinneren. Het
was bloedheet, hartje zomer en het werk zag er echt niet uit in het
echt, want op de foto’s die we te zien hadden gekregen stonden hele
andere werken. Daar zat ik dan met allemaal gekken, echt waar een
maffe Italiaan in een lende doek stond midden in Slaphanger de gehele
expositie op zijn rare hoofd. Slaphanger heeft echt nog nooit zo gestonken als die dag. Iedereen
kreeg na de expositie een werk mee naar huis van de kunstenaar, wat ik
dan weer geweldig vond, ow ja iedereen kreeg een werk mee naar huis
behalve ik, waar ik nu nog vaak jankend van wakker word. Ook
organiseerde we Womens Comic World, de qua opkomst en aandacht van de
landelijke pers meest succesvolle expositie in het zeven jarig bestaan
van Slaphanger. We hadden striptekenaressen uit heel Europa bereid gevonden in Slaphanger te exposeren. In
alle balden van de Penthouse comix tot meest glossy bladen viel er te
lezen over Womens comic World, zelfs de Wereld Omroep, RTL en de KRO
kwamen filmen in Bospolder Tussendijken. Er werd een prachtige box uitgegeven met een zeefdruk op de voorkant van de doos van Maria Collina uit Spanje. Veel
mensen hadden natuurlijk ook klachten over slaphanger, om er sportief
maar eens wat te noemen; onoverzichtelijk ja voor ordelijkheid en goed
gerangschikte schappen moest u inderdaad niet bij ons wezen, zoeken
moest je in Slaphanger, de tijd nemen om iets moois te vinden dat je in
alle andere goed gerangschikte winkels nooit zou kunnen vinden, men
vond het onsamenhangend een waar compliment aangezien het nu vrijwel
onmogelijk is iets onsamenhangend niet te bekritiseren ding te
verzinnen, de enige plek die nu nog iets van Slaphanger uitstraalt is
de Hondenkoekjes fabriek in Nieuw Leusden. In Slaphanger zat
heel veel, vaak rouwe kunst, Punk, vette strips en nog veel meer, dit
was iets om trots op te zijn, maar we sloegen nooit op ons borst. Om
het nou bij iedere natte scheet uit te brullen, nee dat hoorde niet bij
Slaphanger. Ik denk dat Rotterdam daar in een buitenwijk van Rotterdam
erg op zijn plaatsje zat, het was Eén grote collaboratie van
zonderlinge figuren, waarvan er vele nu nog contacten hebben. Nou drie stukjes over Galerie Slaphanger moet genoeg zijn voor een impressie. Rust met rede Slaphanger…………
Waardeer:
Array
(
[108919] => Array
(
[naam] => uitnodiging
[link] =>
[reactie] => Uitnodiging
Zaterdag 21 Oktober 2006 om 16:30 tot 19:30 uur, opening bij Kunstwinkel 'T Walvis Branderssteeg 3-7 Schiedam.
U bent van harte welkom!
De exposanten zijn OA:
Milan Tilder http://home.planet.nl/~walte092/viakunst.html
Inge Scharink http://www.blik-opener.nl/
Gert Jan van Noorden www.showdesign.nl
Ari Roon http://www.arieroon.nl/
Op de bovenverdieping is kunst te zien van:
Monique Veldhoven www.moniqueveldhoven.com
Damy vd Waal http://www.absolutearts.com/portfolios/d/dommedamy/
Theo Gootjes http://home.wanadoo.nl/thgootjes/
Pieter Zandvliet www.eye-cramps.com
Ton Groenendijk www.hallogo.nl/
Nina Valkhof www.creatiefopcommando.nl
Tevens is er veel nieuwe glaskunst en keramiek van kunstenaars uit Tjechie
Hopelijk zien we u op de opening!
[afbeelding] => 17190
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-12-03 12:03:00
[react_date_changed] => 2006-12-03 12:03:00
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 98910
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => MTZ7EXZXDW9RQQG
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 108919
[editable] => 1
)
[108913] => Array
(
[naam] => max3434
[link] =>
[reactie] => leuk he
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-12-03 23:56:25
[react_date_changed] => 2006-12-03 23:56:25
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 98910
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => 7TY7D749J5MWP8Q
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 108913
[editable] => 1
)
[108901] => Array
(
[naam] => Ingrid
[link] =>
[reactie] => Wat een verhaal zeg.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-12-05 02:34:12
[react_date_changed] => 2006-12-05 02:34:12
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 98910
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => 6EHRM9KC5EZHJ6R
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 108901
[editable] => 1
)
[108542] => Array
(
[naam] => arie
[link] =>
[reactie] => zo, toen ik voor het eerst in de slaphanger kwam, dit kwam door de uitnodiging van peter, kennes van els en mij en vriend van pieter en xandra, ik ging mee en kwam de galerie binnen -(peter en ik hadden onderweg op een bankje een biertje op en een blowtje en stoont als een garnaal(peter zijn blowtjes zijn zoonbeetje vier zakjes wiet)-en waande ik me in een hele groote zaal waar alles aanweezig was wat je maar kon bedenken, maar vroeger niet durfde te uiten, bang dat ik ontzettend straf zou krijgen, of opgesloten zou worden door mijn ouders,en het was daar neergezet en gehangen. ik keek me ogen er uit en het was voor mij het gevoel wat ik daar kreeg:dat ik ben te laat of te langsaam was en of ik ben een geestreinigingstehuis in wasgekomen. "je zus en cristus"...wat was dat gaaf zeg,wat een drukte, zoveel dingen uit zoveel landen en in zo klein winkeltje. het was ook zo druk daar, dat je daar heel lang tijd nodig had om alles rustig te kunnen bekijken. soms denk ik wel eens waar was ik dan als ik daar nooit geweest zou zijn en waar zou ik wezen als ik xandra en pieter niet had ontmoet. ik moet daar niet aan denken. zou gaaf en fijn heb ik het als ik daar aan terugdenk.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-12-29 22:12:44
[react_date_changed] => 2006-12-29 22:12:44
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 98910
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => JBTXD66L9JG6TY
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 108542
[editable] => 1
)
[107767] => Array
(
[naam] => Roald vd Waal
[link] =>
[reactie] => first off all thanks in de zin dat je Mij ff terug liet gaan in de tijd a la Professor barabas tijd machine
uitleg volgt op de volgende regels
ik las op een doordeweekse dag(2 uur net wakker de smaak van t roze balletje aka arabisch gommetje van me vrouwtje nog in me bekkie je stukje bij antenne
v
v
v
en last but not
least Roald.
Csilla deed haar uiterste best, maar liep zo vaak tegen
alles aan dat we haar zoveel mogelijk uit het expositie gedeelte weg
hielden.
Dat was Douwe zijn afdeling.
Ik was er vaak op uit, en zo ging er dan ook veel fout.
Douwe kwam zijn afspraken niet na, en trok nog vagere figuren naar Slaphanger als hij zelf.
Een soort blanke Rastas die er uit zagen als, ja yuppen, maar het niet waren.
Ze luisterde met Douwe naar Dub Muziek en probeerde hip te zijn.
Ik
negeerde hem zoveel mogelijk, tot dat Douwe weer een afspraak met een
kunstenaar uit Amsterdam om zeep had geholpen, toen heb ik hem met
vrienden erbij verrot gescholden.
“Hij heeft wel gelijk Douwe”, zei er Eén.
Ik schold vervolgens ook op deze lul, en dit was het einde van de dub bijeenkomsten in Slaphanger.
Met
Roald kon ik het eigenlijk het best vinden, hij kwam uit Hoogvliet en
was heel eerlijk, als iets hem niet zinde, zei hij het.
Zo ook tegen Tonie, die elkaar heel even mee maakte.
Tonie dacht in Roald ook een hip hop liefhebber net als Tonie een vriend voor het leven gevonden te hebben.
Maar
Roald was niet gediend van Tonie”s armzalige grapjes, en heeft hem Eén
maal gewaarschuwd dat hij uit zijn buurt moest blijven.
Wat Tonie helaas deed.
Roald zei het ook gewoon als een bezoeker stonk.
IK
had dan natuurlijk in moeten grijpen, maar ik genoot zo van hoe hij dit
zei, en ik vond ook nog eens dat Roald gelijk had, nou dan is ingrijpen
bij mij ver weg hoor, uitzicht zogezegd.
De dingen die Tonie vertelde en zo zei hij beleefde,
en
die hij mijn inziens rechtstreeks uit films van Spike Lee had, en mij
verveelde, had Roald prachtige verhalen waar hij over vertelde, en wat
hij op straat mee maakte.
Het was een wonder dat hij nooit iemand heeft aan gevlogen in Slaphanger.
Hij runde de “upperground” het muziek gedeelte van Slaphanger, waar veel al punk te koop was, maar nooit te horen was.
Roald draaide er wat hij wilde en dat was hip hop.
Via de vrijwilligers bank kwam de Koreaan Manri binnen.
Roald noemde hem steevast Koriander.
dat was echt nice om te lezen opende een kamer in me gekke kop haha gekke fragmenten banen zich nu gelijk een weg door me breintje hahaaha
richie die zanger die elvis patrick of zo heettte hij die werkte later nog in coffeshop sky high en nog erger een x aantal maanden geleden was Hij in een voor ronde van dat walgelijke idols commerciele red bull shit toen zei hij op tv dat hij een psychose had gegad en dacht dat hij TONY MONTANA aka al pacino haha ff kijken terug naar die periode wat dacht je van elke dag 100 spuiten in onze tuin gedoneerd door die junken van upstairs of dat je uit t raam keek en gewoon live getuige was van drugs dealtjes snakbar de grote vis waar de jukies bolletjes hoog hielden als johan en jordie cruiff
tot zover dit tipje van de sluier haha
ja t gaat goed met me voel me weer senang maar draag geen zeem leren broekje zoals die wielrenners hehehe ik vertrouw er op dat je mijn chaotische tikwerk kan decoderen ik snel ff langs rolllen heb ook wat ideen mbt expositie al langer zweette dat idee door me kringspieren
een deel van me leven in foto van me zoontje tot me marokkaanse dametje tot me boyz me gekke vak w in de kuip me boyz van tuig commissie(ik voeg ff een link voor je toe kan je zien wie die belhamels zijn ondersteund door wat lastige beats voor die vibe een beamer waarop ach weet je wat ik gooi me zelf ff naar schiedam praat wat makkelijker
kan ik je gelijk zeggen hoe ik 4 jaar lang Csilla heb gepimpt wat een heel succes was ze kon uit stekend LIP lezen en floot de meest ranzige melodien op je fluit als je maar genoeg euro's in de fooien pot douwde
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2007-03-05 15:51:44
[react_date_changed] => 2007-03-05 15:51:44
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 98910
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => GCP3ZYGYUDY3UP
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 107767
[editable] => 1
)
)
uitnodiging | 03 december 2006
Uitnodiging
Zaterdag 21 Oktober 2006 om 16:30 tot 19:30 uur, opening bij Kunstwinkel 'T Walvis Branderssteeg 3-7 Schiedam.
U bent van harte welkom!
De exposanten zijn OA:
Milan Tilder http://home.planet.nl/~walte092/viakunst.html
Inge Scharink http://www.blik-opener.nl/
Gert Jan van Noorden www.showdesign.nl
Ari Roon http://www.arieroon.nl/
Op de bovenverdieping is kunst te zien van:
Monique Veldhoven www.moniqueveldhoven.com
Damy vd Waal http://www.absolutearts.com/portfolios/d/dommedamy/
Theo Gootjes http://home.wanadoo.nl/thgootjes/
Pieter Zandvliet www.eye-cramps.com
Ton Groenendijk www.hallogo.nl/
Nina Valkhof www.creatiefopcommando.nl
Tevens is er veel nieuwe glaskunst en keramiek van kunstenaars uit Tjechie
Hopelijk zien we u op de opening!
max3434 | 03 december 2006
leuk he
Ingrid | 05 december 2006
Wat een verhaal zeg.
arie | 29 december 2006
zo, toen ik voor het eerst in de slaphanger kwam, dit kwam door de uitnodiging van peter, kennes van els en mij en vriend van pieter en xandra, ik ging mee en kwam de galerie binnen -(peter en ik hadden onderweg op een bankje een biertje op en een blowtje en stoont als een garnaal(peter zijn blowtjes zijn zoonbeetje vier zakjes wiet)-en waande ik me in een hele groote zaal waar alles aanweezig was wat je maar kon bedenken, maar vroeger niet durfde te uiten, bang dat ik ontzettend straf zou krijgen, of opgesloten zou worden door mijn ouders,en het was daar neergezet en gehangen. ik keek me ogen er uit en het was voor mij het gevoel wat ik daar kreeg:dat ik ben te laat of te langsaam was en of ik ben een geestreinigingstehuis in wasgekomen. "je zus en cristus"...wat was dat gaaf zeg,wat een drukte, zoveel dingen uit zoveel landen en in zo klein winkeltje. het was ook zo druk daar, dat je daar heel lang tijd nodig had om alles rustig te kunnen bekijken. soms denk ik wel eens waar was ik dan als ik daar nooit geweest zou zijn en waar zou ik wezen als ik xandra en pieter niet had ontmoet. ik moet daar niet aan denken. zou gaaf en fijn heb ik het als ik daar aan terugdenk.
Roald vd Waal | 05 maart 2007
first off all thanks in de zin dat je Mij ff terug liet gaan in de tijd a la Professor barabas tijd machine
uitleg volgt op de volgende regels
ik las op een doordeweekse dag(2 uur net wakker de smaak van t roze balletje aka arabisch gommetje van me vrouwtje nog in me bekkie je stukje bij antenne
v
v
v
en last but not
least Roald.
Csilla deed haar uiterste best, maar liep zo vaak tegen
alles aan dat we haar zoveel mogelijk uit het expositie gedeelte weg
hielden.
Dat was Douwe zijn afdeling.
Ik was er vaak op uit, en zo ging er dan ook veel fout.
Douwe kwam zijn afspraken niet na, en trok nog vagere figuren naar Slaphanger als hij zelf.
Een soort blanke Rastas die er uit zagen als, ja yuppen, maar het niet waren.
Ze luisterde met Douwe naar Dub Muziek en probeerde hip te zijn.
Ik
negeerde hem zoveel mogelijk, tot dat Douwe weer een afspraak met een
kunstenaar uit Amsterdam om zeep had geholpen, toen heb ik hem met
vrienden erbij verrot gescholden.
“Hij heeft wel gelijk Douwe”, zei er Eén.
Ik schold vervolgens ook op deze lul, en dit was het einde van de dub bijeenkomsten in Slaphanger.
Met
Roald kon ik het eigenlijk het best vinden, hij kwam uit Hoogvliet en
was heel eerlijk, als iets hem niet zinde, zei hij het.
Zo ook tegen Tonie, die elkaar heel even mee maakte.
Tonie dacht in Roald ook een hip hop liefhebber net als Tonie een vriend voor het leven gevonden te hebben.
Maar
Roald was niet gediend van Tonie”s armzalige grapjes, en heeft hem Eén
maal gewaarschuwd dat hij uit zijn buurt moest blijven.
Wat Tonie helaas deed.
Roald zei het ook gewoon als een bezoeker stonk.
IK
had dan natuurlijk in moeten grijpen, maar ik genoot zo van hoe hij dit
zei, en ik vond ook nog eens dat Roald gelijk had, nou dan is ingrijpen
bij mij ver weg hoor, uitzicht zogezegd.
De dingen die Tonie vertelde en zo zei hij beleefde,
en
die hij mijn inziens rechtstreeks uit films van Spike Lee had, en mij
verveelde, had Roald prachtige verhalen waar hij over vertelde, en wat
hij op straat mee maakte.
Het was een wonder dat hij nooit iemand heeft aan gevlogen in Slaphanger.
Hij runde de “upperground” het muziek gedeelte van Slaphanger, waar veel al punk te koop was, maar nooit te horen was.
Roald draaide er wat hij wilde en dat was hip hop.
Via de vrijwilligers bank kwam de Koreaan Manri binnen.
Roald noemde hem steevast Koriander.
dat was echt nice om te lezen opende een kamer in me gekke kop haha gekke fragmenten banen zich nu gelijk een weg door me breintje hahaaha
richie die zanger die elvis patrick of zo heettte hij die werkte later nog in coffeshop sky high en nog erger een x aantal maanden geleden was Hij in een voor ronde van dat walgelijke idols commerciele red bull shit toen zei hij op tv dat hij een psychose had gegad en dacht dat hij TONY MONTANA aka al pacino haha ff kijken terug naar die periode wat dacht je van elke dag 100 spuiten in onze tuin gedoneerd door die junken van upstairs of dat je uit t raam keek en gewoon live getuige was van drugs dealtjes snakbar de grote vis waar de jukies bolletjes hoog hielden als johan en jordie cruiff
tot zover dit tipje van de sluier haha
ja t gaat goed met me voel me weer senang maar draag geen zeem leren broekje zoals die wielrenners hehehe ik vertrouw er op dat je mijn chaotische tikwerk kan decoderen ik snel ff langs rolllen heb ook wat ideen mbt expositie al langer zweette dat idee door me kringspieren
een deel van me leven in foto van me zoontje tot me marokkaanse dametje tot me boyz me gekke vak w in de kuip me boyz van tuig commissie(ik voeg ff een link voor je toe kan je zien wie die belhamels zijn ondersteund door wat lastige beats voor die vibe een beamer waarop ach weet je wat ik gooi me zelf ff naar schiedam praat wat makkelijker
kan ik je gelijk zeggen hoe ik 4 jaar lang Csilla heb gepimpt wat een heel succes was ze kon uit stekend LIP lezen en floot de meest ranzige melodien op je fluit als je maar genoeg euro's in de fooien pot douwde
