Het is vrijdag avond 1 december en nu zit ik dan in mijn eigenhuis achter de computer, de tijd van op kamers wonen en in onderhuur wonen is voorbij. Eindelijk heb ik weer een eigen plekje dat ik nu helemaal naar mijn eigen smaak en inzicht kan inrichten. Afgelopen week ben ik al ijverig bezig geweest met uitpakken en inrichten. Weer wat leuke spulletjes gekocht  die mijn huisje steeds meer mijn eigen nestje maken. Ik geniet met volle teugen van het inrichten hoewel het op het moment wel nog wat rommelig is, maar in mijn hoofd begint het al gestalte te krijgen van hoe ik het hebben wil. Tijdens het uitpakken merk ik hoe onlogisch ik mijn spullen ingepakt heb met als gevolg dat ook het uitpakken en het een plaats geven van mijn spullen chaotisch en onlogisch verloopt. Maar ach dat maakt niet uit het zal wel een weerspiegeling zijn van hoe ik als mens in elkaar steek, enigszins chaotisch, maar in die chaos weet ik altijd mijn weg wel te vinden en op den duur orde te scheppen. Het heeft gewoon even tijd nodig en behoeft na verloop van tijd enige herinrichting. Maar nu bepaal ik zelf wanneer en hoe ik dat doe, en dat is een lekker gevoel en geeft me de ruimte en de gelegenheid om de dingen op mijn manier te doen.

De verhuizing zelf is soepel verlopen, wat een verademing om dit door een verhuisbedrijf te laten doen, niet zelf hoeven sjouwen met zware stukken, niet afhankelijk zijn van vrienden en kennissen wanneer ze tijd hebben om te komen helpen, me niet hoeven aanpassen aan de agenda’s van anderen, maar gewoon ook hierin mijn eigen agenda kunnen volgen. En Carmen, die zo vriendelijk was om haar agenda aan de mijne aan te passen om poes en andere kwetsbare stukken naar mijn nieuwe woonplek te brengen. Mijn dank daarvoor.

Nu ik hier alweer een week woon merk ik dat ik langzaam maar zeker tot rust kom en dat het afgelopen anderhalf jaar me toch meer gedaan heeft dan ik had gedacht en wilde toegeven. Op de foto’s die tijdens het passeren van de koopakte gemaakt zijn is dit op mijn gezicht goed te zien. En daar is niks mis mee, het mag er gewoon zijn en hoort bij het leven. Bij mijn leven dat nog steeds volop in beweging is en waar ik met volle teugen van geniet. En steeds meer komt het besef dat het goed is zoals het is met al zijn ups en downs.

Met een glimlach bedenk ik dat ik nu een lang gedroomde droom gerealiseerd heb, maar meer nog dan dat, dat ik nu eindelijk bezig ben mijn leven gestalte te geven naar mijn wensen. Wat wil een mens nog meer!