Snelle jongens, hiermee bedoel ik geen sprinters, nee meer een soort natte scheten in mens vorm.

Als kunstenaar heb ik er al veel, heel veel, teveel ontmoet. Ze hebben overal verstand van, en hebben allerlei gouden tips achter de hand. Als snelle jongens, snel leven en hopelijk snel sterven heb ik daar geen enkel probleem mee. Maar helaas is dat niet aan mij, dit omdat ik nog altijd geen God ben, en mijn staart is te kort om me voor de Duivel uit te geven. Als ik er weer eens Eén tegenkom, of moet ik schrijven als zo’n snelle jongen me weer eens inhaalt, hmmm dat maakt de zin er niet leuker op. Maar goed springt er weer eens een snelle jongen mijn leven in, dan heb ik eigenlijk altijd een sterk de ja vu gevoel, zo sterk dat ik op den duur alleen nog de lippen van de snelle jongen heen en weer zie gaan, en eigenlijk in zijn voordeel als een halve zachte overkom. Laat ik maar eens een snelle jongen uit mijn geheugen vissen om hem aan u te gaan voorleggen. We beginnen bij de bel TRINNNGGGGG, wetende dat er iemand uit Breda voor de deur staat, loop ik naar de buitendeur. Voor mij staat een man net uit zijn mid-life crisis, met zwart waarschijnlijk geverfd haar, een soort zwarte Pieten coupe, met daaronder een vette snor, zijn lippen zal ik dus niet zien, een goeie zet. Hij geeft me een stevige hand, wat zeker overkomt vernam ik eens op een sollicitatie cursus. Net als ik denk wat een wijven geurtje heeft dit wezen op, zie ik een geblondeerde opmaak pop achter de snelle jongen staan. Ze geeft mij een slap handje, ik walg van het idee, dat ze daarmee wel eens de snelle jongen aan zijn gerief heeft kunnen brengen Ik ruik nog net niet aan mijn hand. Ze heet Betty en net als zij deed haar achternaam er niet toe. De snelle jongen heet Wil en ook zijn achternaam zal me mijn reet roesten. "Leuk huissie" zegt Wil niet gemeend. Ik wil Wil net vertellen dat ik het niet met hem eens ben, als hij me inhaalt en naar een werk van 3 bij 6 op mijn huiskamer muur loopt. Hij kon het nauwelijks gezien hebben, als hij zich omdraait en tegen Betty schreeuwt. “Kijk Betty deze jongen heeft het gewoon”, die gaan we groot maken. Ik hoop dat Betty dit groot maken niet verkeerd begrijpt. Ze piept iets, maar Wil hoort alleen zichzelf. Ik knipoog uit verkeerd medelijden naar Betty, die mij volkomen onbelangrijk vindt, en haar gezicht nog maar even plamuurt. Dan staat Wil voor mijn muziek collectie, en zegt zo jij hebt alles van Elvis Presley. Walgelijk doe mij maar de Red hot chilli peppers. Hij spreekt dit uit alsof hij de Chilli peppers zelf heeft uitgevonden. Elvis is dood man, out of time. Alsof ik dat niet zou weten. De rest van mijn collectie gunt hij geen blik waardig, om te narren zet ik de Butthole surfers op, waarop hij verder maar niet reageert. Net als ik me afvraag of hij zich wel eens door een enorme voorbind lul heeft laten dekken staat hij al druk te doen voor een ander werk. Ik ga er maar niet op in, en vraag of men iets wil drinken. Betty kijkt mijn keuken in, en zegt vervolgens nee. Wil wil wel iets sterks. Dat heb ik niet, lieg ik. Doe dan maar iets fris. Ik schenk een glas sinas in, waar ik al lekker aan gelurkt heb. Achter mij hoor ik giechelen, als ik me omdraai zie ik dat het enge stel elkaar staat op te geilen. Zittend aan de eet tafel, vertelt Wil dat hij op internet al zag hoe goed hij mijn werk vond. Van jouw kan ik een nieuwe Herman Brood maken. Ik heb niks tegen Herman Brood, sterker ik ben een bewonderaar van zijn oeuvre, van zijn schilderijen, muziek en het meest van zijn gedichten. Maar ik ben toch het liefst mezelf. Maar Wil raast door, in zijn te grote grijze pak zit de drol druk te gebaren. Op zijn voorhoofd staan zweet druppeltjes. Mijn God wat kan ik toch hopen dat iemand dood blijft. Ik heb een EHBO cursus gedaan, maar zou hem op zo’n Goddelijk moment vergeten. Terwijl Wil verder zijn bek leeg schijt, droom ik weg. Ik zie Wil naar zijn vette borst grijpen, zijn ogen worden groot. Hij kreunt en steunt, verstijfd en valt voor over met zijn gezicht in het glas. Mors dood, weg van deze Wereld. Betty geeft de vlees homp een klap op zijn rug. En jammert, dat er nu sinas op haar rode glitterjurkje is gekomen. Ik twijfel geen moment en knijp Betty enorm hard in beide tepels. Ze kermt. Ik brul van het lachen. Hou op idioot schreeuwt ze terecht. Dan laat ik eindelijk los. Trek de bolle kop van Wil aan zijn haar uit het glas, hij bloed. Dat ziet er slecht uit Wil, dan geef ik hem laf een kop stoot. En trap als een bezetene op zijn liggende lijk in. Betty schreeuwt, ze blijkt eindelijk door te hebben dat Wil dood is. Ik stop met schoppen en draai me om naar het kermende gedrocht op hoge hakken. Angstig met door gelopen mascara kijkt Betty me aan. Dan zegt ze zacht, doe met me wat je wil, maar vermoord me niet. Dat is het enige wat ik wil trut, jou vermoorden. Ik ren op haar af, pak haar arm en draai haar heel snel rond. Terwijl ze haar enkels breekt laat ik los, ik val op de grond, boven op Wil. Als ik op kijk zie ik dat Betty door mijn raam is heen gevallen. Drie hoog naar beneden. Als ik door het raam kijk zie ik de bezorgde (ziekelijk nieuwsgierige buren) om het lijk van Betty heen staan. Ze kijken omhoog, dan hijs ik mijn armen als een winnaar omhoog. Op dit moment ontwaak ik uit mijn dag droom, en kijk recht in de ogen van de door tetterende Wil. Ik doe alsof ik mij uitrek bij het gapen. Sorry hoor maar ik heb vannacht slecht geslapen. Wil lacht, grijpt Betty in haar zij, en terwijl hij haar tegen zich aandrukt, bluft hij, dat hij ook veel slaap te kort komt. Nou Pieter, we moeten ervandoor, je hoort nog van mij. Ja natuurlijk, erg fijn gesprek verzin ik ter plekke, en neem afscheid van mijn nieuwe vrienden. Vreemde kerels die snelle jongens. Keer op keer vervelen ze mensen met hun verhaal, en vervolgens verdwijnen ze in het niets. Misschien zijn het kunstenaars die andere kunstenaars vrijblijvend een soort oervervelende performance voor schotelen. Voor mij hoeft het in ieder geval niet….