Vroeger keek de wereld nieuwsgierig naar Nederland, omdat je bij ons zo'n ver uitzicht had. Wij waren open en goed op de hoogte.
Een artikel over stemmen, maar nauwelijks over politiek.
Vertrouwen
Als je solliciteert, verwacht je werkgever allerlei informatie van je, die gewoonlijk niet iedere dag ter sprake komt. Soms is het zelfs van belang wat anderen van jou vinden. Dat heeft te maken met beslissingen nemen, die voor enige tijd voeten in de aarde krijgen, als het goed is. Een werkgever is vaak de rotste niet, interesse kenmerkt hem, en als je kwam voor bijvoorbeeld boutjes aandraaien, en hij ziet dat je passie eigenlijk ligt bij het overzicht, dan is het goed mogelijk, dat je tot beider tevredenheid boutjes gaat controleren. Je begint met plezier aan je nieuwe baan.
De arbeidsverhouding tussen de politicus en de Staat is in wezen niet anders. Als je ambities niet helemaal bleken te passen bij de vacature, als je hebt gefantaseerd over je vorige loopbaan of als je werkgever iets anders gaat doen, dan is het soms beter dat je opnieuw solliciteert. Zo ook bijvoorbeeld Hirsi Ali, die vernam dat haar belangenbehartigster namens Nederland 26.000 asielzoekers wilde uitzetten - dat was wereldnieuws. Bij alle andere ministeries, Financieën, Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, etc, richt de betreffende minister zich zelden tegen zijn doelgroep, maar bij Vreemdelingenzaken en Integratie schijnt dit juist anders. Vroeger was zij gevangenisbewaarder, maar niemand wist bij Verdonks nieuwe beëdiging iets van haar talent om door de ramen van het heden in het verleden te zien, naar de toekomst te kijken. Pas goed op weg hoorden we dat zij, naar eigen zegge niet boven de invulling van haar taak staat. Dat is in een vrij land beangstigend voor iemand aan de top.
Ook hebben we ons nooit verdiept in de capaciteiten van mensen, die op haar stemden. Dat zou namelijk persoonlijke en daarom beschermde informatie zijn, hoewel het de vraag is, of je van persoonlijk kunt spreken, als je een groep bestudeert.
We hebben inderdaad altijd elkaar nog. Ik heb toevallig een intelligente buurman, veel slimmer dan ik, en als er slepende problemen zijn, voel ik me vrij om bij hem binnen te lopen. Zijn grote hersenactiviteit is een acrobaat. Hij verplaatst zich, zonder dat ik het merk, in allerlei houdingen, die stuk voor stuk de situaties vanuit een ander perspectief aanzien.
Daar wilde ik het mijne van weten en vroeg hem, waarom hij zo veel van binnen beweegt, als toch niemand dat kan zien. Hij wist het niet, maar het zou best kunnen, dat meer mensen uit onze straat af en toe met hem praten. Ik heb namelijk de indruk, dat het een tamelijk rustige en tevreden straat is, waar weinig wordt geschreeuwd en burenruzie zeldzaam is, ondanks de armoedige staat waarin de huizen verkeren.
Keuzes maken blijft mensenwerk, maar als we er moeilijk uitkwamen, waren er altijd technieken, zoals IQ-testen, CITO-toetsen, metingen om vooraf succes van adoptie in te schatten, etc, die allang zijn geaccepteerd in jouw en mijn persoonlijke leven, besluitvorming of toekomstdroom.
Is het dan niet raar om bij landelijke besluitvorming deze veiligheidsmarges links te laten liggen?
Waar de CITO-toets, die ondanks enkele individuele missers, door de bank genomen een hele bevolking zinvol adviseert over te kiezen opleiding, wordt zij dus - ze ligt klaar in een database - genegeert bij de beoordeling van politieke planning. En zo ingewikkeld hoeft het niet: door bijvoorbeeld een stem te verbinden aan IQ, CITO of een ander getal dat ooit aan hersenen is blijven kleven, ermee te vermenigvuldigen, krijgen meer overdachte ideeën mogelijk ook iets meer aandacht. Daar kan uiteindelijk iedereen van profiteren, zonder dat aan de gelijkheid van stemrecht getornd wordt. De politiek is zo niet alleen dichter bij de burger, maar zelfs de democratie van al die samen-denkende hersencellen binnen in ons wordt geraadpleegd. Het is eindelijk helemaal niet meer zo erg, dat hersencellen bij de één gesmeerder samen denken dan bij de ander. Niet alleen mijn straat, maar heel Nederland profiteert zo van mijn buurman. Ik zie er in ieder geval naar uit, gesteund te worden door de heldere geesten, met wie nu alleen u zich omringt in moeilijke tijden.
Wellicht kunnen we van onze wensen de kans van slagen beter voorspellen, als er gewogen gestemd wordt en hoeven we niet meer zo te zweven. Of blijven we dit krasloten-casino van regenten-trekking, het professionele theatergezelschap dat uiteindelijk Onze Toekomst zal spelen, verkiezen boven non-fictie?
