John Sassen is publieksfotograaf. Zijn eerste fototoestel kreeg hij op zijn twaalfde in handen. Helaas had hij nauwelijks geld om er veel mee te doen. Op zijn 18^e kocht hij een Nikon-camera voor 800 gulden. Na 24 jaar autodidactische ervaring, besloot John er zijn beroep van te maken. Hij heeft hiervoor een opleiding bij de fotovakschool gevolgd. Zijn voorliefde is portretfotografie. 

‘Er zijn diverse vormen van fotografie. Het verschil tussen een publieksfotograaf en een journalistieke fotograaf is dat de journalistieke fotograaf voornamelijk registreert. Een publieksfotograaf regisseert daar ook nog eens bij. Voordat er een Photoshoot kan plaatsvinden gaat er vaak een uitgebreide briefing aan vooraf, over hoe de reportage eruit moet gaan zien. Daarnaast krijg je te maken met o.a. stylisten en visagisten, voordat je aan de slag kunt.’ John is niet geïnteresseerd in journalistieke fotografie. Hij moet er niet aan denken om bijvoorbeeld in een oorlogsgebied foto’s te schieten. ‘Een journalistieke fotograaf dient de werkelijkheid te registreren. Een publieksfotograaf heeft de opdracht om de wensen van de klant te realiseren. Dit kan van alles zijn. Van modefotografie tot huwelijksreportages.’ De kracht van een publieksfotograaf is het maken van foto’s die het karakter van de gefotografeerde vastlegt zonder dat de persoon er zich bewust van is. Je dient als fotograaf de kwaliteit te bezitten om in een korte tijd het model te (doorgronden) leren kennen, zodat je karaktereigenschappen van het model terug kunt laten komen in de foto.

Afhankelijk van de wensen van de klant verschilt de vorm van fotografie. John werkt met een digitale camera, zoals veel fotografen tegenwoordig doen. De mogelijkheden met digitale fotografie zijn veel groter en het gebruik is goedkoper, de camera’s zelf zijn flink duurder.

Je kunt oneindig schieten – dit heeft natuurlijk ook wel zijn nadelen – de foto’s kunnen direct teruggekeken worden, maar ook vòòr het ontwikkelen kunnen de foto’s bewerkt worden. ‘Je bent niet meer afhankelijk van een dure laborant. Bij de analoge fotografie moest ik mijn specifiek wensen aan de laborant kenbaar maken, om uiteindelijk de wensen van de klant hierin te verwerken. Nu kan ik dit geheel in eigen beheer en creativiteit, achter mijn Apple regelen.’

John is gefascineerd door de fotograaf Robert Mapplethorp, die eens een Orchideeënserie met een haast erotische lading maakte. Zelf vindt hij het boeiend om architectuur en stillevens vast te leggen, maar zijn eerste keus gaat uit naar het fotograferen van mensen. Daar put hij ook zijn inspiratie uit. Een aantal jaren geleden raakte hij geïnspireerd door de serie ‘Chess’, van de Nederlandse fotograaf Erwin Olaf. De serie beeldde schaakstukken uit, met mensen als model. John kwam op het idee om een serie ‘Sterrenbeelden te maken. 12 foto’s, waarin het model de sterrenbeelden nabootst. Het bijzondere is dat op geen van de foto’s het gezicht van het model zichtbaar is, waardoor de serie haast een onzijdige uitstraling krijgt. De voorbereidingen hebben zo’n driekwart jaar in beslag genomen, de serie zelf is in één dag in de studio geschoten. De foto’s zijn gepubliceerd in verschillende fotovakbladen.

Wat volgens John een goede fotograaf kenmerkt is direct gerelateerd aan de tak van fotografie waar je thuishoort. Voor een portretfotograaf is het technische aspect heel belangrijk. Zo is een gulden regel bij een portret, dat de ogen scherp moeten zijn, maar even zo belangrijk is het zichtbaar krijgen van een karaktertrek van het model. Mensenkennis en tact, zeker in de publieksfotografie, zijn eigenschappen die je als fotograaf moet bezitten. De modellen staan vaak bol van de stress en dit mag niet zichtbaar zijn op de foto’s. ‘De chemie tussen de camera en het model moet ontstaan.’ Johns kwaliteit is dat hij inspeelt op wat de klant wil. Hij geeft toe dat er ook een beetje geluk bij komt kijken, want hij is er van overtuigd dat je niet alles kunt afdwingen. ‘Het is verstandig altijd een plan b te hebben. Soms zit het weer niet mee en moet er toch een fotosessie plaatsvinden. Als je dan geen uitwijkmogelijkheid hebt naar een binnenlocatie, dan zit je met een probleem.’

Als ik aan John vraag hoe het fotografiewereldje in elkaar steekt dan geeft hij aan dat hij persoonlijk de journalistieke kant van fotografie het minst interessant vindt. Dit vanwege de vele restricties die worden opgelegd. ‘Vaak krijg je weinig ruimte, waar je met heel veel fotografen de foto’s moet maken in een paar minuten tijd. Denk bijvoorbeeld aan een concert.’ Zoals in elk beroep gelden er voor fotografie ook de nodige regels. Het zijn de ongeschreven regels als normen en waarden die voor iedereen gelden. ‘Je acteert meestal in opdracht van de gene die gefotografeerd wordt.’

Het werk van John kun je bekijken op zijn website www.haskon.nl