j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Het gaat stapsgewijze het inpakken voor de verhuizing en ja ik ben dit keer royaal op tijd begonnen met inpakken, met als gevolg dat ik er maandag morgen toen ik andere muziek in mijn minidisks wilde doen erachterkwam dat ik jawel hoor al mijn diskjes al ingepakt had. Dat wordt dus drie weken tijdens het naar het werk fietsen Loreena Mc Kennith luisteren. Ach als dat het ergste is, het heeft ook zo zijn voordelen over drie weken kan ik natuurlijk alle liedjes foutloos meezingen, wat uiteraard weer minder is voor degenen die mij voorbij fietsen. Ik zing namelijk nogal vals. De verhuizing wordt op deze manier wel wat meer tastbaar voor me en door het leven tussen de verhuisdozen groeit het besef dat ik nu echt ga verhuizen. Wat vraag ik me af maakt deze verhuizing zo anders als de voorgaande verhuizingen? Sec gezien zou het een groot feest moeten zijn ik verlaat immers een plek waarvan ik wist dat ik er maar tijdelijk zou wonen, een plek waarin ik niet eens al mijn eigen spullen ter beschikking heb, het appartement waarin ik momenteel nog woon is immers van iemand anders en een deel van zijn spullen staan er nog in. Ik heb het dus niet naar mijn smaak kunnen inrichten en het me eigen kunnen maken. Toch heb ik er door er mijn spulletjes in te brengen een stukje thuis van gemaakt. Het was hoe dan ook een heel stuk beter dan de twee adressen waar ik tijdelijk op kamers heb gewoond, maar ook daar wist ik op de kamer hoe klein dan ook een stukje eigenheid en thuis te creëren. En dat doet me denken aan de overstap die ik gemaakt heb om aan deze kant van het land werk te aanvaarden, het enthousiasme en het idealisme waarin ik het kamerbewonen toen nog bekeek. Ik zag het als een inhaal slag, hoe vaak heb ik niet verzucht dat ik het zo jammer vond dat ik nooit op kamers had gewoond, maar vanuit mijn ouderlijk huis het huwelijksbootje ingestapt was.
Ik zag het op kamers gaan wonen dus door een roze bril een inhaalslag van mijn jonge meisjes tijd iets wat ik toen niet gekund had. Al gouw kwam ik er echter achter dat dat zo niet werkt, kamer bewonen moet je dus op mijn leeftijd (nu 50) niet meer doen, ik kon er in elk geval niet goed mee overweg, alle vrijheid en zelfstandigheid die ik door de loop van de jaren had opgebouwd viel in een klap weg. Natuurlijk niet helemaal tenslotte ben ik een volwassen vrouw die haar eigen leven leidt. Maar nu moest ik me aanpassen aan de regels van het huis waar ik tijdelijk in woonde, moest de keuken, de badkamer en de wc delen. En al die vanzelfsprekendheden die je in je eigen huis hebt vielen opeens weg. Daarbij kwam nog eens dat mijn huisbaas een alcoholist was, die nodig om een praatje en gezelligheid verlegen zat. En toen ik dus in onderhuur in dit appartement kon was dat een hele vooruitgang, ik kon weer zelfstandig wonen, weliswaar illegaal maar ach dat maakte niet uit. Maar ook daar merkte ik na de eerste tijd in de roze wolk geleefd te hebben de nadelen van en zo ging ik op zoek naar een vaste verblijfplek. Het werd gemakkelijker toen ik mijn vaste aanstelling kreeg omdat op dat moment het kopen van een huis binnen de mogelijkheden kwam. Het vinden van een huurwoning kon nog jaren duren met de huidige wachtlijsten, en zo heb ik een woning gekocht, een woning waarin ik me wel oud zie worden een woning waarin ik weer wil gaan wortelen na mijn zwervend bestaan, nou ja zwervend met een dak boven mijn hoofd dan, maar niet in die mate dat ik kon wortelen en dat is wat ik wil opnieuw wortelen, opnieuw een netwerk van vrienden om me heen bouwen. En toch is deze verhuizing naar die vaste plek zo lastig emotioneel gezien dan, is het omdat ik nu ga settelen en komt de zwerver in mij in opspraak. Of is het nog niet echt tot me doorgedrongen dat het me nu echt gelukt is, dat ik mijn droom om dicht bij zee te wonen nu verwezenlijkt heb, kan ik het nog niet geloven? Niet geloven dat ik het dit keer helemaal in mijn eentje heb gedaan, ik nu eindelijk op eigen benen ga staan. Of denk ik wellicht dat ik nu geen dromen meer heb, maar heb ik dan geen dromen meer vraag ik me af, natuurlijk heb ik nog wel dromen, zo hoop ik komend jaar mijn studie tot regressie therapeut af te ronden en wil ik op termijn mijn eigen praktijk opbouwen. Mezelf een thuis creëren dat waarlijk mijn thuis kan zijn waar ik mijn vrienden kan uitnodigen waar we nachten kunnen doorbomen over de zin van het leven onder het genot van een goed glas wijn, waar nieuwe vrienden welkom zijn, en waar we de volgende ochtend tijdens een wandeling langs de vloedlijn de wind door onze duffe hoofden kunnen laten waaien om weer fris en helder te worden. Zo merk ik dat alles betrekkelijk is en dat ik me ondanks de verhuisperikelen, ondanks mijn ongeloof verheug op de komende verhuizing en deze en nog vele kerst vieringen aan zee.
Ooit in een voor mijn gevoel ver verleden schreef ik een gedicht dat heimwee heet en wellicht kom ik nu thuis. En voel je je aangesproken om een keer te komen bomen dan ben je welkom.
HEIMWEE
Ik zoek een plek om thuis te komen,
om te zijn zoals ik ben, zonder vooroordelen,
waar ik alle maskers kan laten vallen,
en uren kan bomen, mijn gedachten ongeremd,
vrije baan kan geven.
Ik zoek een plek om thuis te komen,
waar ik met geestverwanten,
tegen schouders aan kan leunen
om uit te rusten van al het moeten,
even mezelf te mogen zijn.
Ik zoek een plek om thuis te komen,
waar ik weer kind mag zijn,
en alle levenspijn los mag laten,
niet groot en sterk moet zijn,
maar gewoon mezelf mag zijn.
Ik zoek een plek om thuis te komen,
waar ik intens, gevoelsmatig, door kan zagen,
filosoferen, over de diepgang van het leven.
Mijn ideeën de ruimte mag geven,
waarin ook de ruimte van anderen kan meewegen.
Ik zoek een plek om thuis te komen,
waarin ik in mijn waarde gelaten word,
en de ander in zijn waarde mag blijven.
Een thuis waar we elkaar mogen “ont” moeten,
waar plaats is voor iedereen.
Ik zoek een plek om thuis te komen,
waar ik serieus genomen wordt,
waar mijn wanhoop, wanhoop mag zijn.
Waar mijn vreugde, vreugde mag zijn,
zonder groot of klein te zijn.
Ik zoek een plek om thuis te komen,
waar ik geen stelling in hoef te nemen,
om aanvaard te worden,
waar ik bang en kwetsbaar mag zijn,
zonder konsekwenties voor morgen.
Ik wil, .... ik zou zo graag,
zal ik nog ooit..............!
die plek vinden, in dit leven??,
waar ik mag leunen, steunen en kreunen,
en zomaar, zonder meer mezelf mag zijn?
Niets hoeven te bewijzen,
niets hoeven te verdienen,
mezelf te kunnen verliezen en weer te hervinden!
De leegte en wanhoop, van de zwerver in mij,
de ruimte mogen geven,
Om de diepgang van mijn leven
vrije baan te mogen geven?
Zonder schroom, of zenuwachtige beweeglijkheid,
mijn kalmte te kunnen hervinden,
op een plek, die waarlijk mijn thuis kan zijn!!
ann | 04 november 2006het doet me denken aan mezelf en aan een boek wat ik eens gelezen heb, een verhaal wat ik bij me draaag en het is het verhaal van Kerewin, ken je het? een vrouw die in een molen is gaan wonen met een eigen moestuintje. Prachtig geschreven en heel erg eigen. Groetjes hoor en bedankt voor je verhaal. |
Carmen | 04 november 2006Hoi, ja ik weet zelf ook alles van verhuizen af... Gaat nooit vanzelf& heel normaal dat je zo je leven (of stukjes ervan)weer terug beziet Herkenbaar geschreven, maar je gedicht vind ik super!!! je kan dadelijk zo het strand op woauh, ik benijd je. Sterkte & succes |
Agnes | 04 november 2006Nee, ik ken het verhaal en het boek over Kerewin helaas niet, maar zou het graag willen lezen, dus als je de schrijver en titel nog weet houd ik me aanbevolen. en natuurlijk ben ik ook nieuwsgierig naar jou verhaal. |
Ann | 05 november 2006Ja, ik heb het boek uit de boekenkast geplukt en het is geschreven door Keri Hulma en uitgegeven in 1983 met de oorspronkelijke titel The Bone People en door ons genaamd naar de hoofdpersoon Kerewin uitgegeven door de arbeiderspers en daarvoor de eerste tm de 5e druk door Feministische Uitgeverij Sara. Het begint met `Portret van een sandaal`. Geniet er van en schrijf je me terug op annvanross@hotmail.com? groetje, ann. |