M ontwerpt op Het Buro waar alles mogelijk is, volgens De Baas, als je het maar wel even zelf aangeeft. Lees over haar verwikkelingen in een nine to five job.
7:20 Langzaam dringt het tot me door dat de stem van Corinne Bailey Rae geen na-zomerse droom aan de kust van Sicilië met Pietro, Salvo of Mateo vertolkt maar de keiharde realiteit van het moeten opstaan op deze kille maandagmorgen in oktober. Voeten op de koude vloer, onder die deken vandaan! Was eigenlijk al tien keer eerder gewekt door mijn nieuwe huisgenoot Josje, 9 weken oud, zwart, kat, pluizig en heeft mij vanaf dag één uitgeroepen tot favoriete speelobject.
Ook mijn weinige plekken waar ik kan genieten van mijn privacy worden tegenwoordig gedeeld. Het Bed, totally haar domein, wat doe JIJ in MIJN bed hoor ik haar af en toe denken. Gelukkig staat ze mij af en toe ook een plekje af. De Douche, alleen als hij aan is ben ik veilig en dan mijn laptop. Ik heb volgens mij een kat van de generation X, geëvolueerd tot volwaardig chatter, hacker en webshopper. Dit allemaal zonder zich daar bewust van te zijn, het warme toetsenbord is namelijk haar grote liefde. De knipperende cursor is slechts ter vermaak.
9:05 Discussie over Kaat's zorgvuldig uitgewerkte concept. De Baas is er nog niet over uit en is in een duidelijke ik-druk-mijn-idee-er-even-door-mood. Ik probeer nog een laatste redding aangezien Kaat er zelf niet bij is maar in plaats daarvan een wortelkanaal behandeling aan het ondergaan is. Wordt ze echt niet vrolijk van als ze terugkomt en haar idee ligt van tafel. Een derde voorstel is de oplossing. Pffew.. en ik heb nog geen eens een kop thee kunnen drinken of we zitten er al midden in!
11:20 Breakpoint, de zon schijnt en de blauwe hemel lokt om bij weg te dromen... Zeker nog bij de gedachte aan La meglio gioventù, de mooiste meest geweldige film die ik in tijden heb gezien. Ik probeer nog steeds te achterhalen waarom deze 6 uur durende film zoveel indruk op me heeft gemaakt. Ik denk vooral de onwrikbare familieband die alles verbindt in dit verhaal, die onvoorwaardelijke liefde en vriendschap, de pijn, het verdriet en de humor. Kortom het motto; Alles wat bestaat is mooi... Ja dus daar dacht De Baas ook zo over want die zette er meteen de vaart nog even in en of we niet snel een oplossinkje konden bedenken voor een communicatiemiddel, niet zo duur, liefst zo goedkoop mogelijk maar wel net even wat anders dan een standaard foldertje. Uitdaging!
13:10 Lunchtime. Mario onthult een bizarre droom aan tafel waarvan hij zelfs om vier uur 's nachts nog even op de rand van zijn bed had gezeten. Het dromenboek van San komt op tafel en we proberen er zo een (krank-) zinnige verklaring voor te vinden. We komen tot de conclusie dat hij zijn kind-zijn vaarwel moet zeggen vanwege zijn nog jonge vaderschap, dus vanaf vandaag spreken we hem met gepaste termen aan zoals u en mijnheer Mario, waar hij dan ook erg veel prijs op stelt.
16:16 Net wat ik nodig had, een verrassing; foto's over de mail van Siciliaans vakantievriendje. Dat is al weer een tijdje geleden, hij schrijft dat hij eindelijk een privé pc heeft en mij nu thuis kan mailen. De ene foto laat het uitzicht op zee zien van onze laatste bestemming... ow pijnlijk mooi en zeker 30˚. Dan de tweede foto... oef een foto met uitzicht op zee en hij staat in het beeld. Daar was ik even vrij, vrij van alle moeilijke dingen en was ik mezelf en vrijer dan hier.
De liefde is de laatste tijd niet meer wat het ooit is geweest. Vluchtig, holle romantiek en egoïstisch. Het volle vertrouwen hebben dat die ene persoon het helemaal voor je is, je samen vele avonturen gaat beleven, je liefde deelt en dat dat écht de persoon is waarmee je oud wilt worden, dat is lang geleden. Helaas door schade en schande wordt men wijzer. Maar ik ken nog enkele zeldzame liefdes om mij heen die helemaal niet zoveel schade en al helemaal niet zoveel schande hebben meegemaakt en het vanaf jongs af aan wisten, het aanvoelden en gelijk hadden... Dat vind ik mooi.
17:55 Ik wordt de tent uitgeschopt. Ik loop al mijmerend naar buiten de frisse herfstavond in. Ik bel aan bij meneer Liefjens. Ik heb de sleutel, maar ik weet dat hij het fijn vindt om mij te verwelkomen zoals een echte heer doet. Mijn jas aan te nemen, mij een kus op mijn wang te geven zodat een frisse geur van aftershave achterblijft voor een moment en mij voor te gaan naar de achterkamer. De kamer vult zich met de muziek van Astor Piazzolla, tangotime. Mijnheer Liefjens is een leeuw, trots, vastberaden en zeer trouw. Zijn grote liefde heeft hem helaas te vroeg verlaten en daarom zal hij altijd rouwen.
Hij hield van haar met heel zijn hart en heel zijn ziel. Hij speelde viool voor haar waar zij op danste voor hem als een paradijsvogel. Ze waren jong en deden wat van hen verwacht werd. Trouwen, kinderen krijgen, alleen was scheiden nieuw in dat rijtje. De leeuw moest hard en veel werken, werd moe, prikkelbaar en autoritair. Hij verstikte zijn paradijsvogel en na 13 jaar spreidde zij haar vleugels en zocht haar geluk elders aan de horizon. Maar de leeuw boog niet, hij brak.
Meneer Liefjens schenkt een glas water in en kijkt mij aan. "Wordt het niet tijd dat jij eens gaat trouwen?" Ik weet dat hij niet weet dat ik nul relatie heb dus al zeker niet ga trouwen. "Ja inderdaad", zeg ik met een knipoog, "Hij moet nu maar eens over de brug komen met die vraag". Tevreden glimlacht hij en mijmert over mooie dagen met echte liefde.
