In de islam geloven we dat Allah alles en iedereen heeft geschapen. En dat je respect hoort te hebben voor zijn schepping. Ik en vele andere moslims leven volgens deze regel. Ik heb respect voor Nederland dat Allah heeft geschapen en voor alle Nederlanders: wit, zwart, klein, groot, christen, atheïst, moslim. You name it. Natuurlijk heb ik ook een grens. Voor racisten, geweldplegers, overlastveroorzakers en fraudeurs kan ik geen respect opbrengen.

Het debat over de multiculturele samenleving wordt gedomineerd door het wij-zij denken. Wij zijn in dit geval de autochtone Nederlanders en zij zijn de allochtonen. Dat vind ik jammer. De scheidslijn zou volgens mij moeten liggen bij ‘goede burgers’ en ‘slechte burgers’. Tussen goeden en slechteriken. Kortom: hoe kunnen we het debat naar dit niveau tillen?
Hoe kunnen we deze vorm van wij-zij denken doorbreken?
Als we Rotterdam zien als de stad die we samen hebben gecreëerd, worden we allemaal wij. Wij Rotterdammers. Er is echter een aantal ‘wij rotterdammers’ dat anderen schade toebrengt: racisten, geweldplegers, overlastveroorzakers, fraudeurs. Door hun gedrag distantiëren ze zich van wij en gaan over in de zij.
Ik hoop dat het tot dusver duidelijk is. Nu wordt het ingewikkelder. Want er zijn mensen die beweren dat die racisten, geweldplegers, overlastveroorzakers en fraudeurs vooral allochtonen zijn. Dan valt het ‘zij’ van het multiculturele debat samen met de ‘zij’ van Rotterdammers’.
In een wiskundige formule ziet dit er als volgt uit:
Zij (multiculturele debat) = Zij (Rotterdammers).
Volgens deze formule val ik ook in deze categorie. Maar ik ben geen fraudeur, geen geweldpleger, geen overlastveroorzaker (hoop ik, ik doe mijn best) en ook geen racist. Dat kan ik bewijzen.

Lees hier mijn dagindeling.
Ik sta ‘s morgens om 7.00 uur op. Dan maak ik mijn zoon Hakan wakker. We gaan naar beneden om te ontbijten. Hij drinkt melk en ik drink koffie. Ons brood besmeren we met margarine en als beleg nuttigen we kaas. Soms wisselen we dat af met pindakaas of jam.
Daarna gaan we naar boven om ons na een heerlijk warme douche aan te kleden. Ik doe vaak een mantelpak met een rok aan. Hakan niet. Hij draagt een broek, een stoere zelfs. Want Hakan is een jongen. Dit ritueel duurt een half uur. Om 8.00 uur zijn we klaar en dan moet ik opschieten om Hakan op tijd naar school te brengen. Hoewel ik uit de mediterranee kom, hecht ik enorm aan stiptheid. Als er geen grote rampen gebeuren, lukt het me vaak om tijdig op de afgesproken plek aan te komen.
Hakan zit op een (Montessori) school dichtbij huis. Met de fiets zijn we er zo. Als ik bij de voordeur van de school aankom, groet ik alle andere mama’s en papa’s en de leraren. Hakan groet zijn klasgenoten (soms is hij verlegen als een mooi meisje hem aanstaart). Ook Turks-Nederlandse jongetjes kunnen verlegen zijn. Ik geef Hakan een kus en ga naar huis.
Voordat ik naar mijn werk ga (ik ben hoofdredacteur van SEN en geef vaak lezingen over de multiculturele samenleving), kijk ik of er rekeningen zijn die betaald moeten worden. Ik hou niet van belasting ontduiken of mensen op hun geld te laten wachten. Vervolgens ga ik naar mijn werk en doe wat ik op die dag moet doen. Bellen, schrijven, lunchen etc. Ja, ik heb een leuke baan. Ik ontmoet heel leuke mensen (laatst nog Ali B ontmoet…en niet te vergeten prinses Maxima).
Mijn collega’s probeer ik met respect te behandelen en op tijd te betalen. Kortom, ik probeer ook een goede werkgever te zijn. Ik sla niemand, ik scheld niemand uit en ik steel ook van niemand. Ook zit ik sinds anderhalf jaar in een speciale club met mensen die het College van Burgmeester en Wethouders adviseert over de sociale kwaliteit van Rotterdam. Waarmee ik wil aangeven dat deze stad mij echt na aan het hart gaat.

Als het tijd wordt om Hakan op te halen, ga ik naar zijn school. Samen gaan we daarna naar de supermarkt om boodschappen te halen voor het avondeten. Soms probeer ik bewust niet naar een grote supermarkt te gaan, hoewel dat veel makkelijker is hoor, want ik wil de middenstand ook een beetje helpen. Daarom ga ik naar speciaalzaken als het kan. Het is veel leuker om een groter aanbod aan winkels te hebben dan alleen maar een paar grote supermarkten, vind ik.
Als we thuiskomen, kook ik zoals de schijf van vijf voorschrijft: veel groente (Hakan is dol op spruitjes), vlees (geen varkens, maar verder alles) en aardappels of Turkse rijst. Dat eten we dan samen op. Daarna gaan we tv kijken of een boek lezen. Soms krijgen we ook bezoek of we gaan zelf fietsen en bellen dan bij vrienden aan, waar we even blijven hangen.

Ik heb het naar mijn zin in Rotterdam. Ik promoot Rotterdam vaak als ik in een andere stad ben. Mensen buiten de stad vinden Hotel New York fantastisch. Of Cafe Loos. Maar ook Cafe Engels is echt Rotterdams. Ik doe tevens mijn best om het plezier van andere Rotterdammers niet te bederven. Daarom steel ik niet, sla ik niemand, betaal ik mijn belasting en veroordeel niemand vanwege zijn uiterlijk. Als ik bij een bushalte kom, zeg ik vriendelijk, ook tegen een vrouw met hoofddoek, gedag.

Eigenlijk ben ik een ‘wij’. Eigenlijk hoor ik bij ‘Wij Rotterdammers’. Ook al ben ik een allochtoon. Zo zie je maar weer, dat allochtonen ook wij kunnen zijn.
Dus als u de volgende keer in een debat zit, haal dan mijn dagindeling voor uw ogen en praat niet meer over ‘zij’ als het over allochtonen gaat.
Zij zijn alleen degenen die daadwerkelijk uw plezier bederven.

Senay Özdemir

Foto: Hermien Lam