Eigenlijk was ik van plan om een filosofisch stukje over respect te schrijven, maar dat komt er nu even niet van, dat moet maar even wachten tot later.

Over ongeveer 4 weken ga ik verhuizen en dus ben ik vandaag begonnen met het inpakken van de spullen die ik niet direct nodig heb en waar ik dus wel 4 weken zonder kan.  Dit wordt de 7^de verhuizing in 6 jaar tijd, ik zou er dus onderhand wel aan gewend moeten zijn, aan dat inpakken en je zou verwachten dat het nu snel en praktisch zou kunnen. Maar nee hoor het tegendeel is waar en weer pak ik een voor een al mijn dierbare spulletjes in mijn handen om ze in vloeipapier te pakken en met het oppakken en inpakken van de spulletjes komen opnieuw de herinneringen bovendrijven.

Zo is er het Limburgsvlaaien boekje dat al vanaf mijn scheiding met me meereist, nu voor de 7^de keer in een doos gepakt en zo wordt het straks voor de 8^ste keer in de kast gezet om er vervolgens weer een hele poos werkloos te staan omdat ik er niet toe kom om weer eens vlaai te gaan bakken. Dat boekje heb ik ooi in Limburg gekocht toen ik daar nog woonde, de kinderen nog klein waren, ik nog huisvrouw was en voor elke feestelijke gelegenheid zelf de vlaai en ander lekkers bakte. Tegenwoordig doe ik het met gekochte koekjes en gebakjes omdat ik me er de tijd niet meer voor neem om zelf te bakken, maar ik neem me voor om straks in mijn nieuwe huis, als de nieuwe keuken er is met oven ik weer ga bakken.

Zo is er het glas in lood lampje dat mijn vader zelf gemaakt heeft toen hij nog glazenier was, en dat vroeger al op mijn slaapkamer stond, het lijkt wel eeuwen gelden ik was toen nog een puber, toen dat lampje waar er overigens maar een van is, uit de ouderlijke woonkamer werd verbannen en op mijn slaapkamer terecht kwam. Het lampje is inmiddels scheef  en past eigenlijk niet bij mijn andere spullen, maar toch het blijft een voor mij dierbaar stukje verleden wat ik niet wil missen en dus wordt het weer ingepakt, voorzichtig in een paar handdoeken, want het is een kwetsbaar stuk welk ik graag heelhuis mee wil krijgen, zodat ik het in mijn nieuwe woning een ereplaatsje zal gaan geven, totdat het ook daar weer naar een achterafplekje verbannen wordt. Maar toch ik zou het niet achter kunnen en willen laten.

Zo zijn er de borden en de hartjes kopjes die ik vorig jaar oktober in Zwolle voor 1 euro per stuk kocht omdat ik ze zo leuk vond, eigenlijk niet nodig had, maar de vorm zo leuk vond. Die kopjes doen me denken aan de barre terugreis van Zwolle naar Wateringen. Toen ik die ochtend naar Zwolle reisde waar ik een afspraak met mijn therapeut had was het nog mooi weer. Omdat ik aan de vroege kant in Zwolle was liep ik daar nog even het centrum in en vond zo de bewuste kopjes en borden. Tegen 4 uur toen ik op het perron in Zwolle kwam  was het weer bar en boos, hadden de treinen vanwege de sneeuwstorm vertraging opgelopen  en bij aankomst in Amersfoort bleken er helemaal geen treinen meer te rijden. Het enige wat ik op dat moment nog wilde was naar huis. Ik zie me daar nog staan in Amersfoort verkleumd van de kou met mijn tas met porselein wachtend op een trein die uiteindelijk toch nog kwam en via Amsterdam naar Den Haag reed. Uiteindelijk kwam ik die avond om 10 uur in Wateringen aan waar ik door mijn toenmalige huisbaas warm ontvangen werd. Wat een reis en wat een tijd.  En ook deze kopjes worden nauwelijks door mij gebruikt ze staan mooi te wezen in mijn buffetkast en nu pak ik ze wederom met liefde en weemoed in.

Zo zijn er de schelpen, die ik elke keer als ik aan het strand kom verzamel en waar ik nog steeds leuke versieringen mee wil maken. Ook die worden ingepakt met de bedoeling om daar nu in de nieuwe woning echt iets mee te gaan doen. En dan kom ik bij de la met papieren, die eerst gelezen willen worden alvorens ze ingepakt kunnen worden en dan kom ik de gedichten tegen die ik jaren geleden geschreven heb ik lees ze opnieuw en wordt er weemoedig van. Met een zwaar gemoed leg ik ze in de doos, ook zij gaan weer met me mee. En dan vind ik het schriftje met een verhaal dat ik als puber geschreven heb, een sprookje dat ik al jaren niet gelezen of gezien heb, nog getijped op een ouderwetse typemachine, vol fouten en correcties uit de tijd van voor de computers. Ik wist niet eens dat ik dat nog bewaard had, wat kan ik toch moeilijk dingen weggooien en zo gaat ook dit schriftje netjes in een verhuisdoos en dus neem ik ook dat stukje verleden mee naar mijn nieuwe huis.

Ik besluit dat het genoeg inpakken geweest is voor vandaag en ga met een sigaret en een glaasje port achter de computer zitten om mijn column voor Antenne Rotterdam te schrijven. Een column die zoals ik me voorgenomen over respect zou moeten gaan. Het is echter een weemoedig stukje over inpakken en herinneringen geworden. Maar ach nog vier weekjes en ik begin in Den Haag opnieuw met een schone lei en wellicht komt het er dan van.