Advocaat van een duif                                           

Koertend keek hij avond aan avond vanuit de berk op het binnenplaatsje naar mijn balkon. Ik kreeg het in de smiezen omdat mijn kat Mabel dagenlang op de balkonrand bleek uit te hangen. Turen werd onderbroken met quasi nonchalant vachtlikken, terwijl de vogel vrij heftig schuddend met zijn kop vanaf de tak Mabel en mij bespioneerde.

Zoals hij daar vanuit die boom mijn Mabel en mij in de smiezen hield, leek het wel een advocaat van de duivel. Maar hoe doortrapt is zo’n advocaat eigenlijk? Om dat te testen stelde ik duif Moscovitz, zoals ik hem inmiddels noemde, op de proef. Zou mijn kat de duif uit de boom kijken, of was de duivelse advocaat hem te slim af? Ik vertelde tijdens de lunchpauze aan mijn collega’s hoe ik die morgen voor mijn gevleugelde spion brood had achtergelaten op de balkonrand. Precies daar waar mijn Mabel zoals elke dag sinds onze begluring zou gaan zitten. Collega Sandra beschuldigde me direct van moord en nog voordat ik klaar was met mijn verhaal had ik een niet te ontkennen schuldgevoel en beloofde ik mezelf stilletjes mijn leven te beteren.

Liever een duif in de klauw dan een duivel op de balkonrand, moet mijn Mabel hebben gedacht. Bij thuiskomst begroette ze me likkebaardend. Mijn schrik werd werkelijkheid bij het vinden van grijze veren op mijn Perzische tapijt. Ik bleek de duif vogelvrij te hebben verklaard en met droog brood de dood in te hebben gelokt. Terwijl Mabel op het tapijt zichzelf aan het poetsen was, vermande ik mezelf om het balkon te inspecteren. Daar was niets te zien van de oorlog die zich die dag had afgespeeld. Ik keek naar de berk maar Moscovitz was niet te bekennen. Wel bleek er bloed te zitten aan het kattenluikje dat mijn kat toegang verschafte naar de plaats der delict. En zo begon een CSI zoektocht naar wat er zich zou hebben afgespeeld in mijn huis. Ik zag het voor me. De duif die niet de kat uit de boom kijkt maar zijn vleugels uitspreidt en toeslaat. Mijn Mabel die de ongeluksvogel grijpt na lang en geduldig te hebben gespeeld op wraak.

Een spoor van druppels bloed leidde van het luikje naar het tapijt, waar de twee veren lagen. Ik zocht onder de bank en kast bij de krabpaal en achter de tv maar Moscovitz was niet te bekennen. Plots viel mijn oog op het openstaande kantelraam, en vooral op het bloed tegen het glas ervan. Met mijn vinger probeerde ik de sporen uit te wissen maar het bloed bleek aan de buitenkant van het glas te zitten. Bovendien zat er bloed aan het kozijn daar waar het kantelraam vrijheid verschafte. Moscovitz bleek door het oog van de naald ontsnapt aan de klauwen van mijn kat

Het kostte een gruweldaad om mijn ogen te laten openen. In al mijn ignorantie nooit geweten wat schuld voor gevoel zou geven, maar nu dus op zoek naar een goede advocaat. Iedereen, zelfs schuldig heeft recht op een advocaat, maar hoeveel bloed heb je als advocaat aan je klauwen als je een schuldige hebt weten vrij te pleiten. Advocaten van de duivel? De vraag die blijft: Wie is er schuldig.

Jip Kortan