Hoe dicht vreugde en verdriet bij elkaar liggen mocht ik vandaag weer eens ervaren

Mijn werkzaam leven bestaat uit een deel van werken met en voor mensen en voor een deel uit kantoor werk. In mijn ogen de voor mij perfecte mix, ik heb het dan ook helemaal naar mijn zin op mijn werk en doe mijn werk met veel vreugde en werkplezier. Ik werk met lieve collega’s en ga elke morgen fluitend naar mijn werk. Natuurlijk zijn er ook op mijn werk minpuntjes te benoemen.

Momenteel staan we voor een verhuizing van werkplek, met daarbij de aanzegging dat de poppetjes van plek verwisseld gaan worden en dat brengt natuurlijk de nodige onrust met zich mee. Maar ondanks die onrust en onzekerheden blijven we gewoon ons werk van alle dag doen. Zo ben ik vandaag bezig geweest met het afhandelen van een aanvraag voor begrafenis kosten, dat kun je natuurlijk sec zakelijk en precies volgens de wet doen, maar je hebt hierin ook met mensen te maken, mensen die om een of andere reden de begrafenis van hun nabestaande niet kunnen of willen betalen. In dit geval niet kunnen betalen. Daar moet je niet te lang en niet te diep over gaan nadenken want dan word je daar zelf behoorlijk triestig van. Maar ik ben en blijf mens ook in mijn werk en dus wil ik om een goed besluit te kunnen nemen wat meer van de achtergrond, het verhaal achter de mens weten om een goed en verantwoord besluit te kunnen nemen. En dus vraag ik naar het verhaal achter de gebeurtenis en krijg het meestal ook uitvoerig te horen. Ik zal er hier niet over uitweiden omdat het toch over privé zaken van mensen gaat. Zo heb ik door de aard van mijn werk vaak een inkijk in het privé leven en de emoties van mijn klanten. Klanten die mij vaak niet eens gezien hebben en die ik dus ook niet zie maar die ik telefonisch spreek. En zo spreek ik het ene moment met mensen die diep in de ellende zitten financieel en emotioneel en het andere moment met mensen die net te horen hebben gekregen dat hun lijf niet meer functioneert zoals het behoort te functioneren en daarom hulpmiddelen nodig hebben. Ik hoor hun verhaal en bekijk wat de mogelijkheden zijn om de pijn enigszins te verlichten. En uiteraard zorg ik  ervoor dat de hulpmiddelen of de financiën die noodzakelijk zijn er komen. Dat lukt echter niet altijd. Soms moet ik ook nee verkopen en meestal vinden mijn klanten dat ze te lang op een voorziening moeten wachten. En ook dat begrijp ik wel, maar kan er vaak niets aan doen omdat ook ik in zulke gevallen tegen de bureaucratie en regelgeving aanloop.

Me een weg zoek tussen wat reëel is en waar er overvraagd wordt, me een weg zoek tussen de realiteit van alle dag en de mogelijkheden en onmogelijkheden van de wetgeving die ik niet zelf maak maar slechts uitvoer. Dat wil ik niet als uitvlucht gebruiken, maar het is de dagelijkse realiteit van mijn werkzaam bestaan. En tussen dat alles door blijf ik mens heb mijn goede en slechte momenten, blijf ik een mens die grappen en grollen maakt, op zijn tijd behoorlijk serieus is, en oprecht luister naar het leed wat mij bereikt als ik het aanhoor en er mee meeleef, om dan weer een seconde later in een deuk te liggen over een grap die mijn collega maakt, zonder daarmee het leed dat de wereld om mij heen ervaart te ontkennen of minder te maken. Zo hoop ik in mijn werk en mijn mens zijn nooit gerobotiseerd te raken, nooit afgestompt te raken, maar steeds oprecht interesse te kunnen blijven tonen en voelen met de mensen die op mijn weg komen. Want zo blijf ik door mijn werk midden in het leven staan, een leven dat soms op een smartlap lijkt een leven dat heel dichtbij lachen en huilen staat. Het mogen delen in het leven van alle dag van de mensen die een beroep op mij doen, dat laat mij voelen en beleven dat ik leef. Het leert me relativeren en het leven te nemen zoals het nu eenmaal is, soms vrolijk, soms verdrietig maar altijd in beweging.