j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Momenteel is mijn gevoel zo’n warboel dat ik er geen touw meer aan vast kan knopen. Moet ik dat willen dan? En zo ja waarom eigenlijk?
Kan ik niet gewoon zeggen oke ik voel wat ik voel en dat is goed zo?
Nee dat kan ik dus niet en wil ik eigenlijk ook niet. Wat een gezeur weer jeemig!
Ik voel tenminste en wellicht is dat het waardoor ik enigzinds van slag ben of ook niet, daar moet ik nu toch zo langzamerhand aan gewend geraakt zijn.
Ik fiets dus nu regelmatig van Wateringen naar de Lier een mooi stuk om te fietsen, zelfs door de regen. Maar wat er dan gebeurt is op het moment dat ik van het riviertje de zweth afbuig en landinwaarts fiets, dan wordt een deel in mij wakker dat zich verbaasd afvraagt hoe kom ik eigenlijk hier en wat doe ik eigenlijk hier. Ik denk dat ,dat het deel in mij is dat ik na de scheiding weggestopt heb, door heel hard en heel veel te gaan werken, kortom de alom bekende diepvriestechniek. En ja het mag er zijn ookal doet dat nu even pijn, wordt tijd dat ik maar eens door die pijn heen ga zakken inplaats van ze steeds weer van me af te schuiven, want dat dat niet werkt daar ben ik nu zo langzaam maar zeker wel achter.
Maar hardleers als altijd verdrink ik me weer in het werk en het leven van alle dag, ga naar de zee waaier uit en kan er weer een poos tegen. Toch is het anders nu, nu neem ik zo voor en na de tijd om even bij mezelf stil te staan heel even voorzichtig te kijken naar wat ik voel en wat het leven met me doet. Maar niet te lang en niet te diep. De wind blaast mijn muizenissen weg en de zeelucht geeft me nieuwe energie zodat ik weer verder kan. Ik ervaar nu dat het een stromende beweging is in mijn leven soms gaat het goed dan stroom ik mee, soms gaat het minder dan stroom ik ook wel mee, maar ben ik even in de onderstroom beland. Dreig ik te verzuipen maar houd nog net mijn hoofd boven water. Zo merk ik nu dat het verwerven van een eigen plek voor mij prioriteit heeft, ik heb nu zo langzaamaan wel lang genoeg gezworven, niet geworteld en mijn hemel wat heb ik het nodig om mijn wortels weer te laten aarden, zodat ik weer de boom kan zijn zoals ik die ooit in een gedicht beschreven heb. Welliswaar niet meer de boom van toen, maar een boom die nog meer gegroeid is en ervaren heeft wat leven is, wat het betekend om ontwordteld te zijn. Als ik daarop terug kijk, wat zat ik toen in een luxe positie toen ik dat gedicht schreef, ookal voelde dat toen niet zo en wat ben ik rijker geworden door de jaren heen, rijker aan ervaringen, rijker aan belevenissen rijker in het ervaren en het beleven van het leven. En zo kan ik concluderen dat als ik weer mag gaan wortelen dat er een mooiere boom tevoorschijn komt, een boom die lijkt op de boom die ooit in Limburg stond en verplant werd naar een ander gedeelte van dit land, een boom die veel gezien heeft, nieuwe vrienden maakt en het in zich heeft om alles achter zich te laten zijn status, zijn vrienden zijn belevingswereld om opnieuw te beginnen en daar opnieuw te bouwen aan nieuwe vrienden, een nieuwe cultuur en die het toch ook weer klaar speelt om hier zijn takken in de wind te laten wuiven om zo een warm welkom te bieden aan vogels van allerlei pluimage om op zijn takken een nieuw lied te zingen
Anna | 02 oktober 2006Wat een gezever! Alsjeblieft niet meer van dit soort columns, ik kan er niet meer tegen.. |
Ingrid | 03 oktober 2006Lieve Agnes, ik voel dat je dicht bij jezelf en de natuur staat. Het is nooit verkeerd om opnieuw te beginnen, want elke dag is een nieuwe. |