Woensdag 20.30 In de kleine zaal van the Atlantic Palace klinkt een stem in het donker.
..'Sinds wanneer zitten avant-gardisten te wachten op bijdehante types die ze vertellen wat ze moeten doen?'….. Ik weet dat ze haar publiek niet zal overtuigen. Ik bekijk mezelf in de spiegel van het toilet. Het is niet anders. Go face the music.
De volgende avond. Café Vermeulen. Heb geen zin in bier, maar dat is hier niet van toepassing. Rechts zit jij, minnaar van vele vrouwen. Links twee lesbiennes. 'Hier wil ik wel eens dronken worden met je pa,' zeg je. Geweldig. Twee mannen zonder vader. 'Ben niet echt ontspannen,'zeg ik. 'Hm. Een geladen avond,'zeg jij. Na twee rondjes vraag ik de barman om iets anders. Hij heeft niet wat ik zoek. Bruine rum dan maar. Kijk op de klok. 'Ik wil het pas over 13 minuten. Heb wat te vieren.'Hij zet de fles en een glas voor mijn neus. Ik heb er een sigaret bij nodig. 'Ga jij nou roken?' roep je verbaasd uit. 'Kan je lachen,' zeg ik. Dame één levert aan. Haar aansteker is leeg. Barman schiet te hulp. Je veert op bij het zien van zijn gouden apparaat. 'Kost 1500 Euro,' zeg je. Barman laat je er even mee spelen en bewondert intussen hardop mijn 'goeie kop'. 'Die ogen. Ik kan niet het benoemen. Blij?' 'Ach man, je bedoelt geil,' zegt dame twee. 'Zeg ik ook altijd,' zeg jij. Haha. Altijd hetzelfde. Das nou vuur.
---------Op een brug. Vergezellende zwanen zijn verdwenen. Denk aan koude herfstavonden lang geleden, jij en ik in Amsterdam, zwalkend over straat. Vrijend op de achterbank van elke taxi. Hoogoplopende discussies. Intense stiltes. Je arm vast gekneld om mijn middel. De mist, de regen, de wind. Bontjassen en dikke truien. Veel koffie, veel wodka. De smaak van John Player Black op mijn lippen.
Beneden stroomt water zonder zichtbare beweging. Mijn adem stokt, hart slaat niet. Ik sla voorover. Het ijzer van de railing houdt me overeind. De herinnering is zo levend. Jij bent zo dood. Hoe kan ik me nog verwonderen over dingen? Wat is nog echt belangrijk? Echt belangrijk is kwetsbaar. Ik wil weer niet huilen, dus dwing mijzelf verder te lopen. Naar huis---------
Twaalf uur. Jaar vier.Het glas zwaait de lucht in. Op hem en zijn 35e verjaardag. Op leven, tijd en liefde. Op zijn zoon. Neem een slok. Barman schenkt bij. Jij aanschouwt. Houdt niet zo van sentiment. Terwijl je er vol mee zit. Ik kijk naar je. Zou ook van jou kunnen houden. Heb zin om te bekennen. 'Dat is goed,' zeg je. Welnee. 'We gaan,' zeg ik.
Je huis in wording aan het water. Zoals vaak ruim je op, drinken we thee, douchen we en klets je intussen aan één stuk door over vogels, vrienden en buurtgenoten. Ik loop naar boven, hang de badjas aan de kastdeur en wacht op balkon, terwijl je de laatste rituelen in bed uitvoert. Een stralende sterrenhemel. Vraag me af of je nou eindelijk zover bent. Ga naast je liggen en vermaak me met persoonlijke eigendommen van derden die tussen de dekens opduiken, die jij vervolgens weer afpakt. Je beeft van mijn handen op je billen en schreeuwt als ze bij je kuiten arriveren. Bijna begin je een verhaal over nog veel grotere aanstellers. Dan draai je om en je valt aan.
Terug in the Atlantic Palace.Ik hou het binnen niet uit en vlucht de gang weer op. Twee tijdelijke bondgenoten staken hun gesprek zodra ze me zien. 'Hoe gaat het?' vraagt hij. 'Kut,' zeg ik. 'Je gaat ons hier toch niet publiekelijk voor bedanken, hè?, vraagt zij. 'Nee, natuurlijk niet,' zeg ik. 'Hoe kan dit? Waar komt die gozer vandaan die daar nu over geluk staat te ouwehoeren?,' vraagt hij. Tsja. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen,' zeg ik. 'Het enige wat we nog kunnen doen is de discussie openen.' 'We? Dat mag jij doen,' zegt hij. 'Maar ik kan dat helemaal niet. Niet alleen. Jij bent daar goed in,'zeg ik tegen hem. 'Ik weer,' zegt hij. 'Nee hoor. Doe jij het maar. Hou het kort, wees duidelijk. Zoiets als: weet je wat mij nou gelukkig zou maken?'…. 'Ja,' zegt zij. Je kan het best. Van de week kon je het ook.' 'Ik kan het niet,' zeg ik. 'Jawel,' zegt hij. 'Je kan het!' zegt zij.
Stond ik daar. Nog meer bijdehand gedrag kon niet na al dat gestuntel. Nog meer stuntelen was ook uitgesloten. Waarom deed ik het dan? Laat die zogenaamd invloedrijke Rotterdammers met hun zogenaamd idealistische plannen. Doe jij godverdomme nou eens wat je wel moet doen. Laat je niet afleiden.
De wekker gaat. Daarna je telefoon. Jij bent wakker. Ik ga langzamer. Er staat me iets bij over samen huizen kopen. Hebben we nog gepraat, of was dat een nachtmerrie? Jij trekt een broekje aan en opent de gordijnen, loopt wat rond op de gang en in de andere kamer. Komt dan weer in bed. 'Je zou me nog van alles bekennen?'
Hmm. Laat ik eens wat proberen. 'Oh, ik heb wel eens gedacht dat ik een kind van je moest krijgen.' Je verstart. 'Nee joh,' zeg je. 'Toch wel,' zeg ik. Gemaakt van pure levenskracht. Pure projectie. Vergeet het. 'Wat is er nou?' vraag je. 'Ben je weer emo? Zeg nou geen nee. Altijd ontkennen……naar je kijk is er iets…moeilijk….. altijd dat denken……links intellectuelen….stinkhippies…beredeneren…...in je hoofd …..praat nou eens gewoon…. zoeken naar kloppende zinnen….' Ik lach. Op je leukst. 'Ga maar koffie maken,' zeg ik. Vandaag is een feestdag.
Waardeer:
Array
(
[109947] => Array
(
[naam] => Ruud
[link] =>
[reactie] => Suze
Je kan het! Ik mag niet zeggen dat ik heb genoten van je stuk, maar tis wel zo. Fuck de invloedrijke Rotterdammers, alsof we zo invloedrijk zijn. Enniewee daar gaat je column niet over, maar je kan het wel.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-02 18:48:17
[react_date_changed] => 2006-10-02 18:48:17
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => WPDH23CYEJ4P3E
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109947
[editable] => 1
)
[109946] => Array
(
[naam] => Rini
[link] =>
[reactie] => Prima stuk Susanne en ... leuke invalshoek. Je kan het niet, maar je hebt het wel !
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-02 19:14:22
[react_date_changed] => 2006-10-02 19:14:22
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => E5EPQSTSYZQBP7R
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109946
[editable] => 1
)
[109939] => Array
(
[naam] => Gadiza
[link] =>
[reactie] => Suzie poesie, met voorbedachte rade wilde ik reageren met;"Volgens mij is Antenne hier niet voor bedoeld". Maar poesie...Ik kan niet anders doen dan na dit te lezen aardig zijn.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-03 02:38:47
[react_date_changed] => 2006-10-03 02:38:47
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => 9MR2KCZSA7MWPK8
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109939
[editable] => 1
)
[109936] => Array
(
[naam] => muis
[link] =>
[reactie] => ghadiza, wanneer schrijf jij?
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-03 11:19:59
[react_date_changed] => 2006-10-03 11:19:59
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => DH3SFSK5U2HL8
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109936
[editable] => 1
)
[109865] => Array
(
[naam] => Auteur
[link] =>
[reactie] => Leuk dat je over mij schrijft, Suzanne. Nou, dat moest er wel eens
van komen, toch ?
Je schrijft zoals je huppelt, denk ik.
Waar waren we gebleven ?
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-07 15:17:18
[react_date_changed] => 2006-10-07 15:17:18
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => RX5XVCADMFP5Q5M
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109865
[editable] => 1
)
[109851] => Array
(
[naam] => Susanne
[link] =>
[reactie] => Kan maar één iemand verzinnen die jij kan zijn, die nooit alleen is, zich in 1 regel kan herkennen hierboven en bovendien weet dat ik huppel. Overigens ik schrijf zoals ik kijk en van wat ik zie ga ik huppelen. Toch ben ik niet zeker van mijn zaak, beste Auteur. Maar dat past dan ook weer bij jou. De pseudoniemen, de angst en de illusie. Hé, shit. Misschien ben jij het wel. Dat denk ik. Jij bent het. Ook maar 1 zin. Een andere. Weet je wel zeker dat je op de goede site zit?
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-08 13:16:23
[react_date_changed] => 2006-10-08 13:16:23
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => JGHJR79CQFWDG4K
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109851
[editable] => 1
)
[109842] => Array
(
[naam] => Susanne
[link] =>
[reactie] => Ik zou wel eens willen weten wat ik dan kan. "Je kan het!" of "Je kan het niet, maar je hebt het wel!". Het staat zelfs in mijn mailbox, in de Antenne nieuwsbrief. "SuZanne Volder kan het, dat is duidelijk." Waar hebben ze het over? En wat heb ik daar aan?
Om duidelijk te maken dat ik niet uit ben op complimenten, is het misschien beter en net zo nuttig, om het te hebben over wat ik dan NIET kan. Focussen, bijv. Tis nog beter om het helemaal niet over mij te hebben. Want daar gaat me column ook niet over.
Nou ja. Vandaag is het zondag. Op zondag keken we vroeger altijd naar sport. Ik kijk tegenwoordig bijna geen TV. Al helemaal geen sport. Maar als ik dan naar sport kijk, dan heb ik maar 1 favoriet. Tennis. Dat heb ik van mijn pa. Wimbledon of Roland Garros. Liever de laatste en het liefst herentennis. De ultieme krachtmeting tussen twee ridders. En wie wint wordt koning. Ahhh!! Zo sexy. Aan het eind huil ik alsof ik die ballen heb geslagen. Mijn moeder hield en houdt nog steeds erg van schaatsen kijken. Uren voor de TV. Nederlanders kunnen natuurlijk ook goed schaatsen, dat maakt het extra leuk. Het is als wedstrijd vergelijkbaar het tennis, maar toch vind ik het minder mooi. Het gaat of te snel, of, bij lange afstanden, is het te eentonig. En dan die pakjes waardoor je iemand amper herkent en de kou. Nee tennis, mmmm! Oma keek altijd en eeuwig naar Studio Sport, maar het allerliefst naar voetbal en graag een beetje toernooi natuurlijk. Voetbal vond ik niks. Nog steeds niet. Het is van zoveel factoren afhankelijk voordat het spannend wordt, zeker bij het Nederlands Elftal. Ik begrijp natuurlijk wel dat het prachtig zou zijn als die elf vreemde mannen samen…Dat zou ik ook wel willen zien. Tis niet zo dat Nederlanders niet kunnen voetballen. Thuis in de tuin, ja. Maar niet samen. Dat weten we nou toch wel? Italianen kunnen bijvoorbeeld niet goed voetballen, daarom spelen ze altijd vals. Maar daar moet je niet al te moeilijk over gaan doen. Want hé, samen kunnen ze namelijk alles. Forza! Net soldaten. Ik kan hier nog uren over doorgaan, over de Italianen, over Nationaal verdriet, over betere voetbalcoaches met betere strategieën, maar er komt zo iemand eten, dus ik duik de keuken in.
Auteur, in elk geval wil ik jou bedanken, dat je mij, waar en in welke vorm ik je ook tegenkom, aan het denken zet, dat je inzet vraagt. Je weet erg veel en je maakt me aan het lachen. Daar heb ik respect voor. Tot later.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-08 18:16:28
[react_date_changed] => 2006-10-08 18:16:28
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => QZGPS9BJJWPZ3L
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109842
[editable] => 1
)
[109633] => Array
(
[naam] => RM
[link] =>
[reactie] => Atlantic Palace
De locatie voor een geslaagde bruiloft. Wordt mij voorgehouden. (krijg je anders iets van geld terug ?)
Sounds like the place to be. Of de palace to be. Dan. Eens. Vertel mij niets over achterafzaaltjes, alsof ik er niet ooit mee ben opgegroeid. God, wat mis ik soms de kroketten, de bitterballen. Vooral op hongerige momenten. Zoals nu.
Mosterd ja, die weet ik wel. Vindt ik. Evanals de bar terwijl ik lach naar de gastvrouw.
Nou ja, Suss, uiteindelijk heb ik ook niets meer van de sluimerende opkomst kunnen redden, terwijl ik jou de gouden pot nog zo had gegund. Destijds, en nog. Geloof me nou.
Zoals het mij nu -hier- aan de benodigde ringel-S ontbreekt.
Het was misschien een stekelige kwestie, of misschien was het meer een kwestie van voorzichtig prikken. Maar je had jezelf er toch, sowieso, wel voor behoed. Hoe prikkelend of aanstekelijk je ook zijn kan. Dus bij deze mijn excuses voor het ongemak... Destijds, Het was niet zo bedoeld.
Mooie krokodil trouwens, in een voorafgaand bericht van je.
Mischien troost ik mij in de gdachte van een gedeelde fascinatie maar ook die van de poes.
En dat de lezer hier zomaar je dagboek in mag kijken, daar verwonder ik mij met blijschap over. Romanticus als ik blijf.
Wat betreft de stemmen in het donker; ze zouden alleen tot de verbeelding moeten mogen spreken. Zolang dat er ook is.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-19 01:38:38
[react_date_changed] => 2006-10-19 01:38:38
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => T325ZYL2SGYZQ7M
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109633
[editable] => 1
)
[109570] => Array
(
[naam] => Susanne
[link] =>
[reactie] => Er komen wel weer andere feestjes, R. Zaaltjes met kroketten doen me denken aan korfbal. Dat deed mijn hele familie. Mijn neefje was zelfs nederlands kampioen. Ongelooflijk he? Ik vond die sport vreselijk, ik hoefde gelukkig niet van mijn moeder, maar heb toch vele zaterdagmiddagen als toeschouwer doorgebracht. Wat deed jij in die zaaltjes met die kroketten?
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-21 13:49:22
[react_date_changed] => 2006-10-21 13:49:22
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => 2XL7Z35BR7VH33H
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109570
[editable] => 1
)
[109529] => Array
(
[naam] => R
[link] =>
[reactie] => Bij mij was dat een ander spel. Ook met een bal. Volleybal.
Een kwestie van snoeihard proberen te serveren, en het net niet raken.
We raakten daardoor ook altijd ergens halverwege het seizoen, zelfs al eerder, ergens onderaan de poule, terwijl de trainer ons altijd nog zo probeerde te motiveren door een rondje aan de bar in het vooruitzicht te stellen. Fris welteverstaan.
Maar hij kon zijn geld aan ons niet kwijt. Ach, en tennis... Bij voetbal maken ze het veld en het doel kleiner, overeenkomstig je lengte. Zo niet bij tennis. Heeft er dan nooit iemand, iemand die verantwoordelijk is voor de jeugd, bedacht dat in het bovenhands moeten serveren de grootste frustratie van het tennisspel is gelegen voor kinderen die zelfs met het racket bovenhands mee-gemeten niet boven Martin Simek uitkomen ? en onderhands serveren vanwege stoerheids-overwegingen geen optie was ?
Net zoiets was het met achterafzaaltjes. De koffie met gebak, soepjes met garnering, huzarensalades en gemengde visschotels, waren wat mij betreft inferieur aan de kroketten en bitterballen die bij de vijf-uur borrel geserveerd werden, wanneer het huwelijk van een opa & oma, oom & tante, nicht of neef de aanleiding van een feestje vormde.
In het geval van voornoemde opa's en oma's betrof het dan uiteraard een jubileum.
Ook toen had ik al het idee dat er geen feestcommissie was benoemd die zich ook verantwoordelijk voelde voor het welzijn van de kinderen.
Ja, sigaren roken en klaverjassen, maar daar was je nog te klein voor.
Maar dat was Rotterdam toen sowieso.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-22 23:45:26
[react_date_changed] => 2006-10-22 23:45:26
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => 2FCP7E2EU2CR93F
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109529
[editable] => 1
)
[109528] => Array
(
[naam] => Susanne
[link] =>
[reactie] => Je spreekt over dingen die ik meemaakte in het zorgenloze gedeelte van mijn jeugd. Op onze feestjes aten we ook huzarensalade en zo, maar we deden wel echt hele leuke dingen met z'n allen. Zo was er de traditie hoedjes maken. Weken voordat het feest begon, een zoveeljarige bruiloft, een sara of een abraham, zaten we in alle geheimenis papieren hoedjes geknutseld. Vuilniszakken vol met tovenaarspunten, chinese schotels, fluitketels, sliertenpruiken. Je kunt het zo gek niet bedenken. Daar liep je dan het hele feestweekend mee rond. Te gek. Toen mijn vader en moeder 12 1/2 jaar getrouwd waren zaten we met 50 man in een boerderij in Nunspeet liedjes te zingen. Ik maak echt geen grappen als ik zeg dat ik dat mis soms. Het was heel warm. Maar om terug te komen op de sport, ik heb gehandbald. Omdat ik toch iets moest doen. Denk er nu soms aan om weer op teamsport te gaan. Samen scoren, wie wil dat nou niet? Oh! De mooiste familiedagen waren op het strand. Wij waren altijd op het strand. Een kolonie omgeven door windschermen. Koelboxen vol met eten. Broodjes gekookt ei met tomaat en mayonaise. Ome Piet maar kuilen graven waar je in kon wonen. Met vloed als een idioot meters opschuiven, omdat anders alles nat werd. En natuurlijk het competitie kaarten. Jong en Oud. Canasta. Aan tafeltjes. Mijn oma won altijd. Mijn zusje was ook best goed. s'Avonds chinees halen in de Keizerstraat. Ohhh! Wat was het mooi.
[afbeelding] => 0
[spambot controle] =>
[react_date] => 2006-10-23 00:22:11
[react_date_changed] => 2006-10-23 00:22:11
[react_page] => 0
[react_user] => 19238
[react_user_target] => 0
[react_parent] => 99132
[react_count_reads] =>
[react_count_views] =>
[react_confirmstring] => L62R798VFKHYD24
[u_name] =>
[u_email] => antennerotterdam@users.antenne.exolog.nl
[react_id] => 109528
[editable] => 1
)
)
Ruud | 02 oktober 2006
Suze
Je kan het! Ik mag niet zeggen dat ik heb genoten van je stuk, maar tis wel zo. Fuck de invloedrijke Rotterdammers, alsof we zo invloedrijk zijn. Enniewee daar gaat je column niet over, maar je kan het wel.
Rini | 02 oktober 2006
Prima stuk Susanne en ... leuke invalshoek. Je kan het niet, maar je hebt het wel !
Gadiza | 03 oktober 2006
Suzie poesie, met voorbedachte rade wilde ik reageren met;"Volgens mij is Antenne hier niet voor bedoeld". Maar poesie...Ik kan niet anders doen dan na dit te lezen aardig zijn.
muis | 03 oktober 2006
ghadiza, wanneer schrijf jij?
Auteur | 07 oktober 2006
Leuk dat je over mij schrijft, Suzanne. Nou, dat moest er wel eens
van komen, toch ?
Je schrijft zoals je huppelt, denk ik.
Waar waren we gebleven ?
Susanne | 08 oktober 2006
Kan maar één iemand verzinnen die jij kan zijn, die nooit alleen is, zich in 1 regel kan herkennen hierboven en bovendien weet dat ik huppel. Overigens ik schrijf zoals ik kijk en van wat ik zie ga ik huppelen. Toch ben ik niet zeker van mijn zaak, beste Auteur. Maar dat past dan ook weer bij jou. De pseudoniemen, de angst en de illusie. Hé, shit. Misschien ben jij het wel. Dat denk ik. Jij bent het. Ook maar 1 zin. Een andere. Weet je wel zeker dat je op de goede site zit?
Susanne | 08 oktober 2006
Ik zou wel eens willen weten wat ik dan kan. "Je kan het!" of "Je kan het niet, maar je hebt het wel!". Het staat zelfs in mijn mailbox, in de Antenne nieuwsbrief. "SuZanne Volder kan het, dat is duidelijk." Waar hebben ze het over? En wat heb ik daar aan?
Om duidelijk te maken dat ik niet uit ben op complimenten, is het misschien beter en net zo nuttig, om het te hebben over wat ik dan NIET kan. Focussen, bijv. Tis nog beter om het helemaal niet over mij te hebben. Want daar gaat me column ook niet over.
Nou ja. Vandaag is het zondag. Op zondag keken we vroeger altijd naar sport. Ik kijk tegenwoordig bijna geen TV. Al helemaal geen sport. Maar als ik dan naar sport kijk, dan heb ik maar 1 favoriet. Tennis. Dat heb ik van mijn pa. Wimbledon of Roland Garros. Liever de laatste en het liefst herentennis. De ultieme krachtmeting tussen twee ridders. En wie wint wordt koning. Ahhh!! Zo sexy. Aan het eind huil ik alsof ik die ballen heb geslagen. Mijn moeder hield en houdt nog steeds erg van schaatsen kijken. Uren voor de TV. Nederlanders kunnen natuurlijk ook goed schaatsen, dat maakt het extra leuk. Het is als wedstrijd vergelijkbaar het tennis, maar toch vind ik het minder mooi. Het gaat of te snel, of, bij lange afstanden, is het te eentonig. En dan die pakjes waardoor je iemand amper herkent en de kou. Nee tennis, mmmm! Oma keek altijd en eeuwig naar Studio Sport, maar het allerliefst naar voetbal en graag een beetje toernooi natuurlijk. Voetbal vond ik niks. Nog steeds niet. Het is van zoveel factoren afhankelijk voordat het spannend wordt, zeker bij het Nederlands Elftal. Ik begrijp natuurlijk wel dat het prachtig zou zijn als die elf vreemde mannen samen…Dat zou ik ook wel willen zien. Tis niet zo dat Nederlanders niet kunnen voetballen. Thuis in de tuin, ja. Maar niet samen. Dat weten we nou toch wel? Italianen kunnen bijvoorbeeld niet goed voetballen, daarom spelen ze altijd vals. Maar daar moet je niet al te moeilijk over gaan doen. Want hé, samen kunnen ze namelijk alles. Forza! Net soldaten. Ik kan hier nog uren over doorgaan, over de Italianen, over Nationaal verdriet, over betere voetbalcoaches met betere strategieën, maar er komt zo iemand eten, dus ik duik de keuken in.
Auteur, in elk geval wil ik jou bedanken, dat je mij, waar en in welke vorm ik je ook tegenkom, aan het denken zet, dat je inzet vraagt. Je weet erg veel en je maakt me aan het lachen. Daar heb ik respect voor. Tot later.
RM | 19 oktober 2006
Atlantic Palace
De locatie voor een geslaagde bruiloft. Wordt mij voorgehouden. (krijg je anders iets van geld terug ?)
Sounds like the place to be. Of de palace to be. Dan. Eens. Vertel mij niets over achterafzaaltjes, alsof ik er niet ooit mee ben opgegroeid. God, wat mis ik soms de kroketten, de bitterballen. Vooral op hongerige momenten. Zoals nu.
Mosterd ja, die weet ik wel. Vindt ik. Evanals de bar terwijl ik lach naar de gastvrouw.
Nou ja, Suss, uiteindelijk heb ik ook niets meer van de sluimerende opkomst kunnen redden, terwijl ik jou de gouden pot nog zo had gegund. Destijds, en nog. Geloof me nou.
Zoals het mij nu -hier- aan de benodigde ringel-S ontbreekt.
Het was misschien een stekelige kwestie, of misschien was het meer een kwestie van voorzichtig prikken. Maar je had jezelf er toch, sowieso, wel voor behoed. Hoe prikkelend of aanstekelijk je ook zijn kan. Dus bij deze mijn excuses voor het ongemak... Destijds, Het was niet zo bedoeld.
Mooie krokodil trouwens, in een voorafgaand bericht van je.
Mischien troost ik mij in de gdachte van een gedeelde fascinatie maar ook die van de poes.
En dat de lezer hier zomaar je dagboek in mag kijken, daar verwonder ik mij met blijschap over. Romanticus als ik blijf.
Wat betreft de stemmen in het donker; ze zouden alleen tot de verbeelding moeten mogen spreken. Zolang dat er ook is.
Susanne | 21 oktober 2006
Er komen wel weer andere feestjes, R. Zaaltjes met kroketten doen me denken aan korfbal. Dat deed mijn hele familie. Mijn neefje was zelfs nederlands kampioen. Ongelooflijk he? Ik vond die sport vreselijk, ik hoefde gelukkig niet van mijn moeder, maar heb toch vele zaterdagmiddagen als toeschouwer doorgebracht. Wat deed jij in die zaaltjes met die kroketten?
R | 22 oktober 2006
Bij mij was dat een ander spel. Ook met een bal. Volleybal.
Een kwestie van snoeihard proberen te serveren, en het net niet raken.
We raakten daardoor ook altijd ergens halverwege het seizoen, zelfs al eerder, ergens onderaan de poule, terwijl de trainer ons altijd nog zo probeerde te motiveren door een rondje aan de bar in het vooruitzicht te stellen. Fris welteverstaan.
Maar hij kon zijn geld aan ons niet kwijt. Ach, en tennis... Bij voetbal maken ze het veld en het doel kleiner, overeenkomstig je lengte. Zo niet bij tennis. Heeft er dan nooit iemand, iemand die verantwoordelijk is voor de jeugd, bedacht dat in het bovenhands moeten serveren de grootste frustratie van het tennisspel is gelegen voor kinderen die zelfs met het racket bovenhands mee-gemeten niet boven Martin Simek uitkomen ? en onderhands serveren vanwege stoerheids-overwegingen geen optie was ?
Net zoiets was het met achterafzaaltjes. De koffie met gebak, soepjes met garnering, huzarensalades en gemengde visschotels, waren wat mij betreft inferieur aan de kroketten en bitterballen die bij de vijf-uur borrel geserveerd werden, wanneer het huwelijk van een opa & oma, oom & tante, nicht of neef de aanleiding van een feestje vormde.
In het geval van voornoemde opa's en oma's betrof het dan uiteraard een jubileum.
Ook toen had ik al het idee dat er geen feestcommissie was benoemd die zich ook verantwoordelijk voelde voor het welzijn van de kinderen.
Ja, sigaren roken en klaverjassen, maar daar was je nog te klein voor.
Maar dat was Rotterdam toen sowieso.
Susanne | 23 oktober 2006
Je spreekt over dingen die ik meemaakte in het zorgenloze gedeelte van mijn jeugd. Op onze feestjes aten we ook huzarensalade en zo, maar we deden wel echt hele leuke dingen met z'n allen. Zo was er de traditie hoedjes maken. Weken voordat het feest begon, een zoveeljarige bruiloft, een sara of een abraham, zaten we in alle geheimenis papieren hoedjes geknutseld. Vuilniszakken vol met tovenaarspunten, chinese schotels, fluitketels, sliertenpruiken. Je kunt het zo gek niet bedenken. Daar liep je dan het hele feestweekend mee rond. Te gek. Toen mijn vader en moeder 12 1/2 jaar getrouwd waren zaten we met 50 man in een boerderij in Nunspeet liedjes te zingen. Ik maak echt geen grappen als ik zeg dat ik dat mis soms. Het was heel warm. Maar om terug te komen op de sport, ik heb gehandbald. Omdat ik toch iets moest doen. Denk er nu soms aan om weer op teamsport te gaan. Samen scoren, wie wil dat nou niet? Oh! De mooiste familiedagen waren op het strand. Wij waren altijd op het strand. Een kolonie omgeven door windschermen. Koelboxen vol met eten. Broodjes gekookt ei met tomaat en mayonaise. Ome Piet maar kuilen graven waar je in kon wonen. Met vloed als een idioot meters opschuiven, omdat anders alles nat werd. En natuurlijk het competitie kaarten. Jong en Oud. Canasta. Aan tafeltjes. Mijn oma won altijd. Mijn zusje was ook best goed. s'Avonds chinees halen in de Keizerstraat. Ohhh! Wat was het mooi.
