De weinige ideeën die ik had om wát dan ook te schrijven, kwamen me nutteloos en zelfs belachelijk voor. De woorden wilden niet komen zoáls ik wilde en wannéér ik dat wilde. Mijn pogingen om zelfs het kleinste gedichtje te schrijven, liepen op niets uit en frustreerden me mateloos.

Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Misschien was mijn Muze op vakantie. Of misschien zelfs met de VUT. En aangezien schrijven zonder Muze een bron van irritatie bleek, liet ik het schrijven in de steek. Echter: níét schrijven bleek nóg vervelender.

Tijd om iets te doen, besloot ik. Ik trok een boek uit de kast dat ik ruim acht jaar geleden van een vriendin heb gekregen. Het is een cursus, The Artist's Way, van Julia Cameron, bedoeld om élke kunstenaar (zanger, danser, dichter, acteur, schrijver, schilder, maakt niet uit) te de-blokkeren en te begeleiden naar een leven vol creativiteit. Sceptisch sloeg ik het boek open en begon te lezen. Één van de dingen die je móét doen in die cursus zijn 'morningpages'. Iedere ochtend, wanneer je wakker wordt, moet je drie pagina's volschrijven. Het maakt niet uit wát je schrijft, áls je maar schrijft.

Ik vervloekte de morningpages, niet in het minst omdat ik bepaald geen ochtendmens ben. Maar ik deed ze wél braaf. En ik ontdekte daardoor iets belangrijks. Ik had inspiratie altijd gezien als iets dat búíten mezelf was. Dus bracht ik regelmatig nogal veel tijd door met wachten tot ik me weer geïnspireerd voelde.

Zo had ik dat altijd gedaan. Tijdens weken van inspiratie schreef ik tot ik bang was dat mijn hand van mijn arm zou vallen, en daarna was het 'op' en dan schreef ik maanden geen woord meer. Ik dacht dat schrijven van twee dingen afhankelijk was. A: van de juiste dosis inspiratie, en B: van de juiste stemming.

Het doen van de monringpages bewees dat ik ongelijk had. Beide opvattingen bleken onjuist. Ik zat regelmatig knorrig mijn verplichte drie pagina's vol te kalken, weliswaar met tegenzin en als het toonbeeld van chagerijn, maar ik schrééf. Gek genoeg hoefde ik bijna niet na te denken over wát ik zou schrijven, zelfs niet wanneer ik nog half sliep. Ik zette gewoon mijn pen op het papier en de rest ging vanzelf.

Aangezien ik nu besef dat schrijven niet afhankelijk is van mijn humeur of mijn (gebrek aan) inspiratie, zijn mijn excuses om níét te schrijven, op. Dus schrijf ik. Gedichten, kinderverhalen, andere verhalen, columns, wát er maar in me opkomt. En morningpages natuurlijk.... (En of mijn Muze nog terugkomt? Geen idee, maar het maakt me niet meer uit.)