Love was all around op de tiende editie van het Geen Daden Maar Woorden festival. I love Joost, Wilfried, Remco en Juules om er maar een paar te noemen. Met buttons, bandjes en t-shirts verklaarde je je voorkeur en of je het nou wilde of niet, kopje onder in het bad der literaire liefde!

Vrijdagavond, locatie Schouwburg, aankomst 21:15. Aargh! Te laat voor 'Een soort van mooi' van het Zuidelijk Toneel, een hedendaagse vertelling over een hedendaagse liefde.

Een soort van mooi gaat over twee mensen en hun twijfels over zichzelf, elkaar en de wereld. Als de situatie verandert wordt de zuiverheid van die twijfel op de proef gesteld. Wat bracht deze mensen bij elkaar? Wat vinden ze bij elkaar dat de moeite waard is om te houden, om bij elkaar te blijven? Ondanks alles overleven en weerstand bieden aan de alomvattende dreigende leegte met het voelen en horen van elkaar als wapen tegen de kou en stilte. - Marcel Osterop

Dus op naar de grote zaal waar Adriaan van Dis al van start is gegaan. Hij draagt voor op zijn rustige lange grijze mannen toon, maar met de juiste tonatie zodat zijn verhalen leven krijgen. Over zijn verblijf in Zuid Afrika, de klassenverschillen en de amateur antropologie die daar te pas en onpas wordt gebezigt en New York. Bijzonder om hem daar op het podium te zien voordragen. Een goed begin van een mooie avond.

Je kon opstaan en het programma in de kleine zaal gaan volgen waar o.a Anne van Amstel, Vicky Francken (winnaar Write-Now! '06) en Khan of Finland optraden, maar ook blijven zitten en genieten van de eregast van de avond, Remco Campert. Deze man, voor mij vooral bekend van zijn collums met Jan Mulder (CAMU), dwingt ontzettend veel respect af door wat hij heeft geschreven en nog steeds schrijft. Hij heeft een humoristische, heldere en observatorische blik op de wereld om zich heen. Hij begon met gedichten uit 1951 en vervolgde zijn voordracht met gedichten uit 1975 sommigen een typisch tijdsbeeld van toen, maar de meesten tijdsloos en herkenbaar.

De tijd duurt maar één mens lang, kun je bijna als ondertitel zien van 'Zacht neerkomen', het filmportret van Remco Campert speciaal gemaakt voor het GDMW-festival. Thuis gefilmd in zijn werkkamer, met zijn vertrouwde sigaretje en ingebouwd door boeken al typend op zijn rode Valentino typemachine. Voordragend in zwart wit en weer terugkerend naar kleur zijn verhaal vertellend. Een geweldige man, een geweldig portret, petje af voor de filmmakers.
Bij het signeren van mijn boek vertrouwde ik hem toe van hem te hebben genoten zowel op podium als op film. Waarop hij bescheiden hoopte mij niet te hebben verveeld. Integendeel.

Dizzy kookte in de foyer alwaar Wilfried de Jong en Tom Barman al stonden warm te draaien met hun experimentele jazz plaatjes en er een groot wit doek klaar hing om bewerkt te worden door Michiel Romeyn in zijn rol als Obouma. Dit werd een geweldig live action painting spectakel waarbij de ware cobra spirit bij Obouma bovenkwam. Ondanks dat hij de jazz van Tom en Wilfried zwaar k*t vond kwam er toch nog een aardig kunstwerk uit wat voor de prijs van 765, 63 euro van de hand ging vóór AIDS in Afrika zoals Obouma het subtiel bracht, omdat dat zo lekker opruimt.

Joost Zwagerman liet nogal lang op zich wachten, niemand wist nou of hij wel of niet was geweest en verder waren er nog optredens van Said El Haji, Tom Neagels, Rashid Novaire, Menno Wigman, Jeffrey Spalburg, Lopazz en Pete Philly. De avond werd uitgedanst met Tom Barman die zich van een van zijn andere multitalentvolle kanten liet zien of je kon nog even loungen met Jazz van Deelder Draait!

Dit was alleen nog maar de vrijdagavond, zaterdagavond had evenzogoed een gevarieerd programma met schrijvers, DJ's, dans en humor. GDMW blaast het stof van het straffe imago van literatuur en laat alle kunstvormen samensmelten tot nieuwe verhalen.