j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Hoe heilig dan de huisjes ook die ik met schorre lach vertrap,
ook ik moet ergens wonen.
Goed, liever in het open veld,
maar zover zal het in dit leven wel niet komen.
Ik voel me in zó weinig huisjes thuis...
gejaagd, gejaagd, gejaagd.
Mezelf tot kalmte manen met lichaamsvreemde stoffen
schiet niet op, soms schiet het op, het gaat wel hard.
De verloedering loert om de hoek
van geest en leefomstandigheden.
Langzaam kan de schaal verglijden,
skaten op een hellend vlak.
Ik heb de sleutel, maar waar de deur?
Deze stadsrat hunkert zo naar veiligheid.
Een bloedend hart, een hart van vuur.
Daar ergens kun je mij bereiken, wanneer je in mijn ogen kijkt
en onze geesten vergelijken.
Bereik ik jou?Bereik jij mij?
Reiken wij?
Of zeiken wij?
Wat zijn jouw en mijn motieven?
Zijn wij open naar elkaar?
Of zien wij de wereld conform onze rolpatroontjes?
Ogen liegen niet
de houding
de gebaartjes...
soms ook niet...
bah wat een bloed | 01 oktober 2006Mooi gedicht, maar o zo enge foto ! |
Carmen | 15 oktober 2006Hoi Stanislaw, geen fijne foto, maar erg mooi gedicht. Ogen liegen niet nee, het zijn onze spiegels van onze ziel... Je hebt mij zeker bereikt. dank je wel voor het mogen lezen... |