Ik ga op zoek naar...daar waar fantasie is, naar daar waar dingen bloeien…bloeiende bloemen zonder steel en zonder wortels. Opbloeiende mensen zonder verdriet en zonder angsten.

Het geleefde lijkt een fantasie maar is verre van dat. Want fantasie zit in je en je kunt het uiten, maar het bereiken van de ultieme fantasie doet doodbloeden zonder dat een sterveling er om rouwt. Hoe hard is de waarheid en hoe zacht kan de kern zijn. Wat zijn woorden zonder klanken waard? Wat heb je aan verzinsels als ze op echtheid zijn gebaseerd. Leeft een ieder tenslotte niet zijn eigen realiteit? De dagen dat ik in deze stad vertoef en dat ik ronddool op zoek naar antwoorden van gesloten vragen. Wat rest mij nog dan te aanvaarden dat ik ben en ooit zal verdwijnen. Misschien wel eerder dan de dag waarop ik gehoopt had. ‘Ik wil niet oud worden, 78 jaar lijkt me een mooie leeftijd.’ Alsof het niets is dat een mens de 78 haalt, denkt hij dat dit een kleine eis is, niet eens een wens. Nee, een wens zou zijn bij een gezond leven en welzijn de 115 jaren te mogen passeren. Ik lach me bijna rot als ik hoor dat iemand niet oud wil worden en toch de 75 wil bereiken. Ik maak een dansje in de rondte om zijn belevingswereld. Het is zo lachwekkend, met alle respect. Het neigt naar humor, voor wat het waard is. Als de Eik, die treurt, omdat hij getergd wordt door stormen, door de nietsvermoedende, maar veel verwoestende wind. Zo zit het leven vol verrassingen, zolang er mensen zijn die hun belevingswereld uitspreken en vanuit hun eigen gedachten doen wat bij ze past en ze geeft wat ze toekomt.

Een passant staat stil en kijkt, net als ik naar een braakliggend terrein en zegt: ‘waarom vernietigen ze dit schone goed? Waarom heb ik dit nooit eerder gezien? Als ik het eerder had gezien dan hadden mijn ogen mijn handen vast en zeker gedwongen om actie te ondernemen. Waarom heb ik niet eerder gezien wat ik nu zie, terwijl het te laat is?' (Misschien zei hij het niet, maar zijn ogen logen er niet om.) Als hij het mij had gevraagd dan zou ik hem zeggen: soms is de tijd niet rijp om dingen uit je handen te laten vallen, zodat er ruimte vrijkomt om andere dingen aan te grijpen. Omdat wij niet alles kunnen voorzien, want onze fantasie is slechts beperkt en nauwelijks om te zetten in concreetheid. Als we alles zouden doen wat we zouden wensen, wat we zouden voelen en wat we ons zelf zouden gunnen, zelfs dan zouden wij niet veel veranderen en niet veel anders leven dan we nu doen. Wij leven op angst en als we ons op een andere schots bevinden, dan springen wij (wel voorzichtig) snel weer terug naar het bekende, het veilige. Er is slechts een kleine groep over deze aarde verspreid, die werkelijk durft. En zelfs de mensen die tot deze groep behoren, missen misschien bepaalde genen, die zij zichzelf liever wel zouden doen toebehoren. Zij doen en doen maar, ook al doen zij anderen pijn. Zij hebben geen besef hoe het is om anderen te kwetsen. Willens of wetens doen zij naar eigen goeddunken.

Het is bewonderenswaardig dat zij doen en niet stil staan bij het verleden. Het lijkt heel simpel...slechts een kwestie van keuzes maken. ja, hoe weet je of je de juiste keuze maakt?