Iemand vermanen zich te vermannen... ik wist niet dat het kon.
Lieve Sara,
Bescheidenheid is inderdaad iets dat je mij kunt verwijten. In de nuchtere en veilige thuishaven waar ik vandaan kom, was het kleine kamertje voorzien van meerdere burgermanswijsheden, zoals 'Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg' en 'Bescheidenheid siert de mens'. En hoewel ik mezelf steeds verder probeer te ontworstelen aan deze iets te voorzichtige levenshouding, gaat dat slechts met babystapjes. Ik hoop dus dat je een geduldig mens bent. Geduld is een schone zaak, nietwaar?
Uiteraard voelde ook ik de 'vonk', zoals jij het zo treffend beschrijft. En aangespoord door jouw relaas over 'raakvlakken', tezamen met de aanmoedigingen van voor mij onbekende lezers van dit virtuele gebeuren, heb ik besloten mijzelf te vermannen en me te verliezen in.. ja, in wat eigenlijk? Ik weet eerlijk gezegd niet waar dit heen gaat. I don't know, and I don't care. Normaal houd ik graag de controle over situaties, en al helemaal over mijn eigen leven. Maar ik heb me voorgenomen me nu over te geven aan die ene oogopslag, en aan alles wat daar uit voort zal komen.
Misschien komt het doordat ik weet dat je nu ver bij me vandaan bent, en ik je dus niet toevallig tegen het lijf kan lopen, ergens in de stad. Maar ik denk steeds vaker aan je de laatste tijd. Ik probeer me je gezicht zo scherp mogelijk voor de geest te halen: je speelse blonde lokken, je stralende ogen, je gulle lach. Hoe graag zou ik nu door die haren strijken, diep in die mooie ogen kijken, mijn reukorgaan laven aan je heerlijke geur, proeven van die zwoele mond. Tegelijkertijd besef ik me terdege: hoe graag ik je ook zou willen proeven, zoeter dan dit verlangen kan de smaak nooit zijn...
Ik zou dolgraag een van je nieuwe gerechten verorberen. Dat de liefde van de man (deels) door de maag gaat, is allesbehalve een tegeltjeswijsheid. En over de economie wil ik je van alles wijsmaken, zolang jij maar geen karikatuur van mij maakt. Ik mag mijn kleren toch wel aanhouden op de eerste date, hoop ik? Je vakantieanalyse was trouwens haarscherp; ik ben onlangs nog wezen bergwandelen in het zuiden van Spanje. Het uitzicht vanaf de top van de Mulhacén kan ik je van harte aanbevelen. Volgens mij ben je fit genoeg om die 3500 meter te klimmen, en anders kan ik je altijd het laatste stukje dragen, nietwaar?
Maar dit is natuurlijk allemaal gezegd vanachter het veilige venster op de virtuele wereld, ver weg van de realiteit. Of 'puntje' daadwerkelijk bij 'paaltje' komt, en of er dan ook 'spijkers met koppen geslagen worden', wie zal het zeggen? Misschien gedijen onze gevoelens voor elkaar wel beter wanneer er een medium tussenzit, wanneer zij via een 'doorgeefluik' aan elkaar worden toevertrouwd, dan direct, face-to-face, geen uitweg mogelijk, zoals het dichtklappen van een laptop of het uitzetten van een pc (welke optie geldt eigenlijk voor jou?).
Ik kan nu alleen maar dagdromen, in afwachting van je reactie. Hoe lang is een 'lange vakantie naar Italië' eigenlijk? En val je eigenlijk op donkere mannen??
Ti aspetterò,
Bram.
PS
Ziet u een dromerige jongeman met zijn ziel onder zijn arm u tegemoet komen?
Haal dan niet in, blijf rechts lopen, en waarschuw de jongeman met lichtsignalen.
(Een opbeurend woord of schouderklopje willen af en toe ook wel eens helpen).
