j | f | m | a | m | j | j | a | s | o | n | d |
1 | 6 | 10 | 14 | 19 | 23 | 27 | 32 | 36 | 40 | 45 | 49 |
2 | 7 | 11 | 15 | 20 | 24 | 28 | 33 | 37 | 41 | 46 | 50 |
3 | 8 | 12 | 16 | 21 | 25 | 29 | 34 | 38 | 42 | 47 | 51 |
4 | 9 | 13 | 17 | 22 | 26 | 30 | 35 | 39 | 43 | 48 | 52 |
5 | 18 | 31 | 44 |
Het overkwam me gisteren. We fietsten langs de rivier, op weg naar Dochter's verjaardagsdineetje in Café Rotterdam. In de verte liep Vriend, ook uitgenodigd. We riepen hem, belden om het hardst. 'Vriend, Vriend!' En ineens flapte ik het er uit: 'Vriend, wil je een lift? Spring maar achterop!'
Na een korte aarzeling zag Vriend er de humor wel van in. Het was warm en op de fiets vingen we tenminste nog wat wind. Maar hoe ging dat ook al weer, zitten op een bagagedrager? Hij koos voor twee benen aan één kant. Nu had ik een probleem. Fietsen met een lifter was lang niet zo eenvoudig als ik had gedacht. Ik wiebelde dat het een lieve lust was en Vriend probeerde krampachtig tegenwicht te bieden. En we waren nog maar op de Boompjes!
Vriend verzuchtte dat hij zich niet meer kon herinneren wanneer hij voor het laatst bij iemand achterop had gezeten. Dat moest in zijn middelbare schooltijd zijn geweest, ruim 45 jaar geleden! Toen deed hij dat gewoon. Zonder na te denken sprong hij met elastieken benen op stuur, stang of bagagedrager, net zoals het uitkwam. Maar nu was het toch wel wat anders! 'Meegeven', zei ik, 'geef je over aan het zwalken, dan hou ik mijn stuur beter recht.' Zijn evenwichtsorgaan besliste anders, we moesten iets anders proberen. De schrijlings-zit werkte beter. Vriend's benen werkten nu als de zijwieltjes van een kleuterfietsje. Als ik teveel naar één kant helde, zette hij gewoon zijn voeten op de grond. Het gaf een solide gevoel.
Voor de Erasmusbrug stapte hij af. Hoera, nu hoefde ik me niet stoerder voor te doen dan ik was. Want eh..... ik kwam onder normale omstandigheden die brug al nauwelijks op. Terwijl Vriend rustig met Lief naar boven kuierde probeerde ik een Tour-de-France wielrenner te imiteren. Dit was leuk! De wind wapperde door m'n haar, de korte zomerrok fladderde speels omhoog en dat ontlokte weer een zwoele opmerking uit de mond van een donkere man die echt snel naar boven racete. Wham, ik voelde me highschool-high!
Natuurlijk mocht Vriend onderaan de brug weer opstappen. Wat giechelig kwamen we bij Café Rotterdam aan, onder luid applaus van Dochter, Dochter's Lief en Lief. M'n fiets kwakte ik nonchalant tegen Lief's karretje aan. Net als vroeger, toen we nog op school zaten. Nu was het tijd om te terrassen en te vieren dat ons kind verjaarde.
Na een heerlijke avond die lang duurde maar toch te kort was, stonden we aarzelend bij mijn fiets. Zouden we nog eens? We maakten de balans op. Vriend had alleen wijn gedronken, ik had me ook nog verluchtigd aan campari en calvados. Nee, nu was het Vriend's beurt. Galant bood hij mij een lift aan. En ik hoefde niet te lopen, hij zou ons samen de Erasmusbrug optrappen. Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Veiligheid boven elegantie verkiezend besteeg ik mijn bagagedrager alsof het een racepaard was. Aan weerszijden wist ik mijn stilettohakken die, indien nodig, een perfecte noodstop zouden garanderen.
Het werd een tocht om nooit te vergeten. Bruggetje op ging langzaam maar gestaag. Brug af ging door ons dubbel-gewicht harder dan hard. 'Dit is gaaf!', brulde Vriend. 'Dit is kicken!', riep ik terug. Om even later te gillen dat hij moest remmen. De bocht naar de Boompjes kwam sneller dan gedacht. De fietser waarmee we bijna een frontaaltje hadden, had het gevaar zien aankomen. Hij was bijtijds gestopt. Met een wijds armgebaar liet hij ons voorgaan, glimlachend om de twee ouwe mensen die middelbaar-scholiertje speelden.
Toen ik even later met Lief naar huis reed, waren we het er samen over eens. Het was een soort back-in-time beleving geweest.
Vandaag zit ik op beurse billen. Het kan me niks schelen. Ik had een bijna-jeugd ervaring! En het leuke daarvan is, dat er na het ontwaken gewoon weer een vrolijk heden wacht!
myrrhe michorius | 04 juli 2006bodyart.webadres.nuweet je wat het is mensen zijn in deze maatschapij zo geblokt dta men bang is wat dr ander er van denkt en zegt |
vicky | 05 juli 2006Myrrhe, bedankt voor je lieve reactie: woorden die als zilveren sterretjes mijn column illustreren. Dikke kus terug. |
Arthur. | 07 juli 2006Het moet toch niet gekker worden.....dat allerlei leeftijdsgroepen zo maar |
Vicky | 07 juli 2006Wanhoop niet, toevallig lag Lief's studentenkamer aan het Kronenburgerpark. Wij kennen daar de weg. Zin in een dagje Nijmegen, al dan niet op bagagedrager? Over 'Den Haag' heb ik geen gedachten, wijt het maar aan het zomerreces. |
Carmen | 08 september 2006Geweldig... Ik ben ook net met beurs lijfje wakker geworden. |