Geduld is een schone zaak & beter laat dan nooit...
Of zullen deze clichés mij niet meer redden? Het is tamelijk onbeleefd om een dame te laten wachten, en behoorlijk onbeleefd om een dame lang te laten wachten. Kan ik iets verzinnen in my defense? Ik kom helaas niet verder dan nog meer open deuren: druk, warm, wk (!), roept u maar.
Maar als ik heel eerlijk ben - en daar leent dit medium zich natuurlijk uitstekend voor: veilige, anonieme communicatie, waarbij een ieder dus volledig zijn of haar hart kan uitstorten, zonder ook maar enige blos op de wangen te krijgen - was ik enigszins (als in: behoorlijk) onder de indruk van je mooie woorden, Sara. "Gewicht in woorden" en "samen oplopen", ik werd er stil van. En dan heb ik het nog niet eens over de inhoud gehad.
Nieuwsgierig van aard ben ik zeker, en dus dank ik je voor het voeden daarvan. Maar ik betwijfel of ik wel een gelijkwaardige schrijfpartner voor je ben. Een rijke historie, een interessante studie, je kunt koken én piano spelen... Ik vrees dat ik daar behoorlijk tegen af zal steken. Mijn relaas is namelijk een stuk minder veelzijdig. Geboren en getogen in een klein dorpje in Zuid-Holland, zo'n plek waar er duizenden van te vinden zijn in ons kikkerlandje. Door mijn aderen stroomt niets anders dan Hollands arbeidersbloed. Mijn ouders hebben hun hele leven hard gewerkt, voornamelijk zodat het hun kinderen aan niets zou ontbreken. Met het schaamrood op mijn kaken (het kan dus wel op internet) moet ik bekennen dat mijn ouders wel mijn studie Economie hebben betaald. Wat mij wel extra motivatie gaf om er - buiten allerhande sociale activiteiten - veel tijd aan te besteden, waardoor ik na viereneenhalf jaar ploeteren nu mijn eindscriptie aan het schrijven ben. Wees gerust, met het onderwerp ga ik je zeker niet vermoeien.
Goed, zul je nu denken, niet ieder mens is gelijk. Maar aanknopingspunten zullen er toch wel zijn? Die blik op dat perron liet geen ruimte voor twijfel, toch? Ik kan slechts hopen. Want nee, een ster in de keuken ben ik zeker niet. Ik ben wel vaak in de keuken te vinden, maar laten we zeggen dat ik meer een gebruiker ben. Een afnemer, in plaats van een producent. Ik hoop dat je van gebakken eieren houdt, of dat je zo'n zelfgemaakt Knor wereldgerecht eigenlijk superromantisch vindt? Of dat je voldoende geduld hebt om te wachten tot ik een goede baan heb, zodat ik je meerdere keren per week mee uit eten kan nemen. En nu ik toch bezig ben trek ik meteen maar je laatste strohalm uit handen: enige vorm van muzikaliteit is mij ook vreemd. Ik houd echt van muziek, zie het als mijn drug, mijn verslaving, duld ook weinig stilte om me heen behalve wanneer ik slaap, maar wederom sta ik aan de kant van de ontvangers, in plaats van aan de zijde van de creatieve componisten.
So there you have it. Het was een mooie uitdaging, maar ik vrees dat ik geen partij voor je ben. Natuurlijk kan ik nu een mooi verhaal op gaan hangen over alle andere kwaliteiten die ik bezit (het vak Marketing heb ik ruimschoots gehaald) maar ik denk niet dat dat verhaal aansluiting zou vinden bij jouw belevingswereld. Ik koester dus maar de zoete herinnering aan dat ene moment, en ga nu maar even liggen grienen op de sprei.
Bram.
