Onafhankelijk Toneel organiseert regelmatig zogenaamde studio’s waarin professionele acteurs kunnen kennis maken met het OT en zijn werkwijze. De studio’s worden afgesloten met een aantal presentaties
De Tijdgeest was het thema waaraan 13 geselecteerde acteurs werkten tijdens hun ‘stage’ van 3 weken bij het OT. Voorafgaand hadden ze al ‘materiaal’ verzameld uit de media, literatuur en eigen leven. Tijdens de studio wordt er nog verder gepeurd met talrijke improvisaties, reflecties en probeersel. Dan gaat het in de blender van Mirjam Koen en de mousse wordt in een drie uur durende presentatie uitgeserveerd. Een presentatie is geen voorstelling en als kijker moet je daar rekening mee houden.
De tijdgeest, bestaat die wel? Kunnen we zien waar we nu zijn, of kunnen we dat pas over 10 jaar? En beleef ik de tijdgeest hetzelfde als mijn Turkse en Antilliaanse buren? Zijn 13 acteurs en een regisseur in staat de tijdgeest te verbeelden? Maken cyber space, terreurdreiging, maakbare identiteiten, en het geloof in groei de tijdgeest? Volgens de Studio De Tijdgeest wel. In een ADHD-achtig spervuur van scènes, performances en dingetjes kregen we de verbeelding van de tijdsgeest voorgeschoteld. Soms waande ik me in het jaaroverzicht van het NOS journaal, dan surfend op het net of zappend langs Nova of Klokhuis. Maar volgens mij is tijdgeest meer dan een opeenstapeling van actualiteiten.
Drie weken werken aan de tijdgeest is te kort om er werkelijk de vinger achter te krijgen. Nu regen geslaagde en minder geslaagde flarden zich als een kralensnoer aaneen. De hand van la Koen is alom tegenwoordig. Ideeën van de acteurs worden vakkundig tot beelden verwerkt, soms ten koste van hun oorspronkelijkheid. Maar de verschillende kwaliteiten, inbreng en eigenheid blijven zichtbaar voor de toeschouwer.
De mooiste scène vond ik de treinscène waarin een meisje naast een student gaat zitten. Er volget een overtuigend gespeelde ontroerende ontmoeting. Het meisje is sociaal en geestelijk wat minder begaafd. Ze woont in met anderen “die ook niet alleen kunnen wonen”. De student is in haar geïnteresseerd, hij wil misschien een goede daad verrichten en maakt een praatje. Als de hij moet uitstappen, klampt het meisjes zich aan hem vast. Ze wil niet dat hij gaat, ze wil bij hem blijven. Hartverscheurend Behalve haar eenzaamheid, liet het me ook zien dat relaties aanknopen of even wat compassie tonen niet altijd vrijblijvend is. We zijn ook verantwoordelijk zijn voor ‘de ander’.
Wat het met tijdgeest van doen heeft weet ik niet maar zulke scènes maken het zoeken ernaar de moeite waard.
Gezien: OT, 24 juni 2006
check: ot-rotterdam.nl
