Negen jaar geleden ontmoette ik hem voor het eerst. Ik was vijfentwintig en hij was vier.

Ik kwam vers van de opleiding en hij kwam vers uit Turkije. Zijn gezin was al jaren in Nederland, maar niemand durfde het aan om hem ook over te laten komen. "Hij is onhandelbaar, dus maak je borst maar nat", zei onze adjunct op vrijdagmiddag.

's Maandags daarna lag hij krijsend in mijn kleuterklas, onder een tafel, schoppend naar iedereen die te dichtbij kwam. Arif, vernoemd naar een sterspeler van het Turkse nationale elftal. Zijn oudere broers heetten Tugay, Tayfun en Hakan. Een mooi stelletje bijelkaar, ik was gewaarschuwd, maar dit sloeg alles! Hij sprak geen woord Nederlands, was gewend om bij opa en oma op het platteland te wonen en had nog nooit andere kinderen gezien, laat staan vijfendertig frisgewassen aliens die hem openlijk aanstaarden. Ik sloot hem gelijk in mijn hart en probeerde met vallen en opstaan contact met hem te krijgen. Gelukkig ging het krijsen na een paar weken over in huilen en beet hij me niet meer. Ik had het er regelmatig erg warm van! In de twee jaren daarna had ik hem nog in mijn klas. Toen verloor ik hem een beetje uit het oog, maar niet uit het hart.

En toen kreeg ik dit jaar groep 8, de oudsten van de school. Samen met een zeer ervaren collega ging ik de uitdaging aan om "de moeilijkste groep sinds jaren" nog wat bij te brengen.

Goh, wat leuk, dan zie ik Arif weer, het is in mijn voordeel dat ik hem ooit zo lang in de klas heb gehad, dacht ik nog. Niets was minder waar……ik had niet gerekend op een spetterende mix van gedragsproblemen, een soort van boys town gang in onze buurt, een overdosis aan hormonen en een totaal verziekte sfeer in de groep. Tel daar mijn onervarenheid met de leeftijdsgroep bij op en Kassa! Het ene conflict na het andere stapelde zich op.

Hij schold mij uit voor vieze bitch en sloeg mijn collega, rende regelmatig de lessen uit waarna hij op de toiletten de boel stond te vernielen. Hij werd geschorst uit mijn gymlessen wegens wangedrag (wel eens een hele rij pilonnen om je oren gehad?) en sloopte de hele inhoud van zijn laatjes. Uiteindelijk werd hij met een contract -dat wil zeggen voorwaardelijk- aangenomen op een school voor voortgezet onderwijs.        

Maar wat wil je, als je tot je vierde bent geslagen en in een kast bent opgesloten…..daarna in je eentje op het vliegtuig bent gezet…….in een gezin met nog zes andere kinderen, een wanhopige moeder en een zuipende en blowende vader de struggle for life moet voeren…..niet goed bent in taal, rekenen of wat dan ook, vooral supergoed kunt voetballen en van thuis uit de steun en het geld niet krijgt om dat talent te gaan ontwikkelen…….dat is toch om te janken?

Maar goed: het beruchte schoolkamp aan het einde van het jaar naderde en een paar collega's spraken mij aan: "Karin, hoe moet dat met Arif? Zal die de boel niet gaan verzieken?"  Hij had al verschillende dreigementen aan zijn broek hangen en onder die condities mocht hij mee. Ik wist stiekem eigenlijk wel zeker dat het goed zou gaan. En dat was ook zo.

We hadden onze eigen leefgemeenschap, zonder zeurende familie, politie of hulpverleners.

Hij had zijn eigen vrienden steeds dichtbij.

Er was frisse boslucht en een kampeerboerderij met veel voetbalveldjes eromheen.

Het programma was vol, en vooral creatief en sportief.

We hadden een overdosis aan relaxte en gezellige leiding, succes verzekerd dus!

Op een ochtend, na een gewoon ontbijt bedankte hij ons uitgebreid voor het lekkere eten, uit de grond van zijn hart. Die middag liepen we naar onze kampeerstek, hij sloeg zijn arm om mijn nek en bleef een paar meter zo lopen. Dicht tegen me aan, waarna ik vroeg: "Arif, wat ben je toch knuffelig, hoe komt dat? Is het het einde van het schooljaar? De laatste twee weken bij ons op school?"

Hij keek van me weg, schraapte zijn keel en zei:  "Karin, ik hou gewoon van jou. Jij bent als een tweede moeder voor me". Mijn professionele afstand slikte ik meteen in, samen met een sloot waterlanders die ik op het toilet heb staan te vergieten. Het werd verder nog een fantastisch kamp.

Over een week neem ik tijdens een musicalavond afscheid van mijn eerste kleutertjes en vooral van Arif. Hij heeft een verpletterende indruk op me gemaakt, toen en nu.

En al hou ik mijn hart vast voor hem, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Ik ga gewoon Allah vragen om een lieve vriendin en een goede voetbalcoach.