De laatste Classico van het seizoen eindigde met een klapper: barokcellist Jaap ter Linden (wie kent hem niet) liet ons een poepie ruiken.
Het was anders deze keer. Het podium was groter dan normaal, vierkant ook. Hierdoor was de opstelling van de stoelen ook strakker, iets formeler. Maar gelukkig gonsde het als vanouds, kwamen er weer mensen te laat binnen, kletste de vaste kern bezoekers weer bij, en zagen de nieuwelingen om in verwondering. Zoals twee vrouwen uit New York, die een concert hall hadden verwacht maar verzeild raakten in een club. Great!
Een avondje barokcello dus, met Gabrielli, Boccarini, Vivaldi en Bach. Voor de pauze werd Ter Linden begeleid door Nina Hitz, die ook de programmering doet. Zij heeft vier jaar cello bij Ter Linden gestudeerd en haar maestro gevraagd op te treden. Enigszins schoorvoetend want Ter Linden is een grote meneer in barokland. Gelukkig was hij wel in voor een schnabbel en zo zaten ze dus samen, met de cello tussen de kuiten geklemd in de Zondvloed.
Wat was dat ook al weer met barok? Barok spreekt de luisteraar aan via het hoofd, het is abstract, de associaties die het oproept zijn muzikaal. De solist speelt muzikale figuren en niet een gevoel of een landschap. Barok verwijst vooral naar de muziek zelf. Misschien was het daarom dat ik mijn aandacht er moeilijk bij kon houden. Barok is misschien een beetje te moeilijk voor me. Jammer dat inleiding van Ter Linden nogal mager was, het had me kunnen helpen in te leven. Echt een man van het oude stempel, die gewend is met jacquet en vlinderdas zijn ding te doen, te buigen, te cashen en hup naar de volgende concertzaal.
De muziek vond ik dan moeilijk maar de overgave waarmee werd gespeeld fascinerend. Cello spelen is mensenwerk: heel het lichaam wordt in de strijd geworpen om het instrument tot leven te wekken. Het gebeurde voor mijn neus. Het zwoegen van de ademhaling, het virtuoze vingerwerk van de linkerhand, je hoort de vingers slaan op de hals. Levende muziek. En dan die voortdurend wisselende gezichtsuitdrukkingen, rechtstreeks in dialoog met de partituur. Kom daar maar eens om in de Doelen of in het Concertgebouw, zonder verrekijker ben je daar niets. Hoewel, toen ik mijn ogen sloot zag ik de houten klankkasten met hun lange halzen als dansers van geluid, springend, draaiend, strekkend, trillend en blazend.
Maar wat is een Classico zonder welkomstdrankje en culinaire verrassing. Achterin de zaal had Croco in de bezemkast zijn Crocktailbar ingericht (voor pop en klassiek). En vlak daarbij had Hottie Sambal het damast uitgespreid. Zo werden de tijdens de laatste Classico van dit seizoen baroksuites afgewisseld met kikkererwten in (niet te hete) sambal en wodkacrocktails. Ik verheug me op de volgende serie. Jammie.
Check: www.stdsps.nl (nieuwe site)
www.hottiesambal.nl (bestel online)
www.jaapterlinden.com
